Alle inzendingen over ziekte

Die tijd was ondenkbaar Die oorlog zo hard verwonding voor eeuwig Je leven verzwart. Je ogen vergiftigd Eens waren ze blauw Het doet me zo’n pijn als ik terugdenk aan jou De hoop was verloren 't verdriet was te groot ik moest je zien sterven aan die ondenkbare dood!…

Je groet me en kijkt van me weg voorheen maakten we een praatje, en ik denk, je weet het. Ik vecht met alle kracht en mogelijkheden die me gegeven zijn,jij zegt niets, maar denk ik, je weet het. Praat niet over, maar met me, wees open en noem het woord, want ik zie, je weet het. Laat je hart toch spreken, geef…

Jouw trieste blik naar binnen gericht Jouw huilende ogen door zo'n naar bericht Ik wil je graag helpen een vriend voor je zijn Jou zo te zien lijden dat doet mij veel pijn Ik leen je mijn schouder pak jou stevig vast Ik zal voor je zorgen en draag ook jouw last We gaan tot het einde breng jou naar het licht Dan neem ik triest afscheid…

Toen ik je daar zag liggen, Zwakker dan ik ooit had durven denken, Besefte ik pas echt dat er geen hoop meer was. Een brok schoot in mijn keel, Machteloosheid schoot naar mijn handen, En tranen prikten in mijn ogen. Nooit geweten, Dat het leven zo hard kon zijn.…

Met een tas om mijn schouder en een bus in mijn hand trek ik de deur achter me dicht Voor jou is het te laat het helpt niet meer dat ik hier loop te collecteren Maar hopelijk zal het voor andere wel helpen zullen anderen genezen zullen anderen weer verder leven zullen anderen niet dood gaan net als jij Stomme kanker..…

Een hoopje schroot in een oude rolstoel duw ik voort Zijn beenderen omspannen door een witte doorschijnende huid De wind laat zijn slappe huid wapperen als een losgeslagen dekzeil Een heuvellandschap van rode tumoren op zijn magere hoofd Gieren wachten in kale bomen op het onvermijdelijke Hoog boven de heuvels spreidt een adelaar zijn vleugels…

Hij murmelt, stamelt, kreunt en fluistert tegelijkertijd, graaft, graait en grabbelt naar de juiste woorden, die verpulveren tussen zijn magere ongeringde vingers en als afgevallen bladeren doelloos alle kanten opwaaien Het meer van woorden waaruit mijn vader put is aan het verdrogen en het water is troebel en donker. De laatste vissen happen…

Zon, warm mijn hart Zon, vul mijn leven Zon, geef mij licht dat ik dóór kan geven. Wind, streel mijn geest Wind, laat mij zweven Wind, geef mij kracht Die ik dóór kan geven. Zee, spoel mijn ziel Zee, wees mijn steven Zee, geef mij hoop Die ik dóór kan geven. Aarde, wees mild Omarm mij nog even Geef mij wat tijd Om nog dóór te leven…

Aan de kapstok hangt de jas even later in de tuin kijkt zij mij aan bladeren opengevouwen haar stem klinkt bij het ritselen van plant en struik In bed ligt zij, de wangen rood en opgezwollen van de koorts in haar ogen een waterige blik Uit de keuken fluit de ketel een waarschuwend lied er moet nog thee gezet Bij het naar…

Later moest het gaan gebeuren, Later was haar mooie droom Haar grijs bestaan kreeg daardoor kleuren Het gaf haar zwarte koffie room Later is er nooit gekomen Ze is nu ziek en broos en teer Later bleef voor haar bij dromen Kansen zijn er haast niet meer Hoe een mens toch stil blijft hopen Op een kans, een winnend lot Haar lot heeft voor haar…

Herinneringen aan een leven Zitten in een warrig hoofd De enkele heldere momenten Worden vluchtig, zacht gedoofd Met een glimlach om de lippen Nagenietend van een liefdevol bestaan Ben je hier, maar toch ook mijlen ver van hier vandaan…

pijn die niemand ziet is stil verborgen verdriet daardoor gaan hemelse dromen soms aan jou verloren beheerst het doen en laten moeilijk over te praten laat jouw lachen vergaan in het huilen van een traan pijn is nooit te meten gaat langzaam aan jou vreten toch pogen mensen in lijden anderen met een lach verblijden dit zou ik willen…

Je hebt altijd veel moed, dit doet een ieder goed. Je blijft in je gezin de spil, steeds weer van goede wil. Je lichaam spreekt je aan, hoe moet ik verder gaan? Je hebt steeds weer die vrolijke lach, ook al was het niet prettig de vorige dag. Je gaat door stormen en wind, dit is wat ik zo geweldig aan je vind!…

Griep, je voelt je rot je lichaam doet pijn je hoofd zit vol snot je wil weer beter zijn. Je kunt niet denken je kunt niets doen wel een glaasje schenken van een geperste citroen. De zon gaat schijnen je neemt een aspirien de virussen verdwijnen ze houden 't voor gezien.…

BELOFTE ze worden vaak gedaan geven hoop en licht in de duisternis worden geloofd ook al blijken ze loos maar nauwelijks nagekomen maken schuld soms zelfs boos stranden in vervlogen dromen telkens weer…

Nu al de zoveelste kuur, en de zoveelste behandeling Ik had verwacht dat het nu wel beter ging Maar nee weer geen goed bericht Is er dan helemaal geen positief uitzicht? Het einde is nog niet in zicht, helaas niet Dat doet mij ongelofelijk veel verdriet Om aan dingen te moeten denken waar ik gewoon te jong voor ben Het is iets waar ik nooit aan…

MOE GESTREDEN moe gestreden veel geleden gevallen en weer opgestaan wankelend en onzeker ga ik door het leven samen, soms alleen geliefd, verlaten omarmd, verstoten zoek ik de weg die bij mij past…

de zon verwarmt mijn gezicht moe en leeg leg ik mijn hoofd neer op het papier in de hoop dat de woorden vanzelf zullen verschijnen de warmte brengt me in een trance in de veronderstelling dat dit alles ooit wel goed zal komen distantieer ik me van alles schakel licht en geluid uit om even te kunnen verpozen in de duistere wereld…

Je haar valt uit, je lust verdwijnt Je sterft af, cel voor cel De chemo heft zijn zware tol Het leven lijkt een hel Beroerd en misselijk, ieder uur Te moe om op te staan Die gore zware chemo-kuur Slaat hopelijk goed aan Door pijn en twijfel van de kaart De moed voor even kwijt Wat is je leven dan toch waard Als je dag in dag uit hier strijdt…

radeloos en bang vecht ik al zo lang eenzaam en verlaten te bang om over angsten te praten iedere dag en ieder uur sloopt het mij dooft 't mijn levensvuur…

Laatst in het ziekenhuis Weer zo geschrokken Ik zag jouw gezicht Bij een ander in die kamer Mijn hart ging fel tekeer Jij was werkelijk daar En had me lamgeslagen Gemokerd met een hamer Daarna ging het wel weer En lag zij daar Mijn schoonmoeder Getroffen door die ziekte Met die grote K Zelfde gezicht en zelfde handen Wellicht in korte…

Tot morgen, zeggen we bij 't afscheid. Maar of morgen nou volgende week is, dát ben je bij 't zachtjes sluiten van de deur, al kwijt. We lopen de deur uit, in 't besef, dat je vergeten bent dat we er waren.....…

Vaag zijn de gedachten van hem, die je niet doorgrondt Vaag zijn de weinige woorden die je nauwelijks verstond... Vaag leeft hij in zijn eigen, enige wereld, Die een ander niet begrijpt Schyzofrenie is een ziekte... zij die er aan lijden hebben hun eigen theorie... Gevangen in een web van stemmen Een hels kabaal…

Mistige flarden Heb ik geschreven Over haar Ik heb haar Niet meer gezien Ze was te Snel heen gegaan Haar lijf Leefde nog lange tijd Door Haar geest Was het Die het van De werkelijkheid Verloor…

Het woord viel, op een ordinaire woensdagmiddag bij de koffie Jij glimlachte dat ik voortaan je dienster zou zijn, met witte schort En ik zag mezelf in zwarte rok en tranen, half april Tussen bloemen op jouw erf, waar onkruid woekert als carcinomen je stem, nevelig als een zomermorgen beloofde…

Ze beeft voor onweer en dieven in de nacht en 's morgens doet ze dat voor bosduifjes, en wilde katten. Ze heeft het altijd koud of warm en ze vertrouwt geen vreemde arm want het is moeilijk evenwicht te houden. En ze wankelt op alle vlakken. Sleept zich starend door het slopende en slaapt in het gapen van de dag Wil geen kruimels…

Ik heb in mijn kennissenkring, het is echt iets wat ik niet zomaar verzin, volgens medische psychologen, iemand die worstelt met haar aanpassingsvermogen. Bij veel Schildklierpatiënten zie je het niet, hun gevoelens van boosheid en verdriet. Ze moeten zelf maar zien te leren, de ziekte in hun leven te integreren. Ze hebben moeite een bevredigend…

Vochtige ramen boven rode ornamenten weerspiegelen de wereld in een waas IJzige sidderingen blussen vurige tongen die gretig likkend het fort belagen Overeind gehouden door resistente muren waarachter de inhoud gereinigd wordt…

Iets breekt de spanning uit mijn lijf. Ongewillige ribben vouwen, krullen zich onder herfstelijk gesnotter. Ik lig, nee huiver mezelf uit de kom.…

Jouw bovenaardse zinnen die zwijgend roepen om witte rozen die je prikken moeten bloeden soms want hun rook sluiert dwingend je blauwe ogen die niet meer zingen kunnen in die zoete slaap van dood sluimeren en koudziek huiveren bij 't ontwaken dan roep je weer om witte rozen die je prikken moeten schreeuwen soms…