Alle inzendingen over ziekte

Je lijf, nát van zweet, kletsnat, gloeiend heet, onstuimig, bonkend, hart en hoofd, je dacht nee eigenlijk geloofd dat het je hartstikke koud liet. Maar hij wou, je moest het onderspit delven, tegen zo'n grote meerderheid kon je niet op, geveld door nee, geen zinloos geweld, dat gelukkig niet, gewoon knock-out geslagen door jawel…

Toen ik je tegen kwam Kon mijn dag niet meer stuk En ook maanden en jaren later Straalde ik helemaal van geluk Het leven lachtte ons toe En niets kon ons scheiden Together Forever Dat is wat we zeiden Maar de tijd zou ons leren Dat niets voor altijd zal zijn Ons "Together Forever" Deed ineens vreselijk pijn er is niets tegen te doen…

het ijs wordt maar niet dikker ik zak er telkens weer doorheen als ik denk: nu gaat het sta ik plotseling alleen nergens vind ik houvast begrip is werelds verloren schat ik moet opnieuw leren leven niet terugzien op wat ik had het ijs wordt niet meer dikker elke dag ga ik er doorheen onbegrip zal ik trotseren de wereld lijkt van steen…

Bij het krieken van de dag en de slaap nog in de ogen, hoor ik een gesmoorde snik; mama zit voorovergebogen... Ze mocht een weekendje naar huis, maar wilde bij mij slapen... Ze is bedroefd, dat zie'k meteen, ik moet haar tranen op-gaan rapen. Ze pakt mijn hand en houdt mij vast ze weent nu bitt're tranen het gezwel, het…

verkrampte vingers kerven krassen in de geest opengesperde kaken zouden zingen op het feest doffe ogen blikken een fletse lach stramme benen willen dansen deze ene dag een hele hand verdwijnt in die van mij en voelt jouw leven als ik je aankijk van opzij…

ik heb ze in de hand de schimmen uit mijn wereld ze twijfelen aan m'n verstand ze vreten aan mijn logica ondermijnen het beslissen ik ken ze nu en jaag ze na ze streken neer als vlinders na gevlogen vlucht en paarden in de laatste zucht hun wormen voedden mijn bestaan ik liet ze in ontwikkeling gaan tot dat hun vleugels zicht verhieven…

Wat gebeurd is, lieve blijft niet bestaan zo vergaan de weken dagen en nachten die bij jou binnenkeken jouw kamer in, jouw bed Het gaat zoals dat heet jou naar omstandigheden redelijk wel. Ik weet de dood piept in jouw ogen in mij groet de pijn de vloek van niet begrijpen van vol van liefde zijn…

als ik oude spullen zie en mijn babyfoto's mijn vader en moeder lijkt de tijd zo vreemd en toch zo dichtbij ik weet: ik ben veranderd toch is de basis al gelegd en heb ik een stille kracht gevonden mijn eenwording nadert tussen gevoel en verstand ik ben kwetsbaar maar toch weet ik ik ben veilig en goed genoeg na deze levensles, na uit…

Hoe vaak al met de ogen gemeten heen en weer van achteren naar voren iedere scheur kleurverschil bekend jaar in jaar uit lang ja, lang kan het nog duren bekorten nooit leven wil ook ik…

Duizend maal de dood te raken in een leven dat geen leven is een trap waarvan de treden kraken tranend dalen door het dof gemis Langs alle klokken en kalenders glijdt radeloos de tijd in zee gesloten luiken voor de vensters de nacht valt en neemt alles mee Maar ook stormen sterven in een zucht het holle hoofd ontvlucht de graven de dorre…

Vlam ontwaakt, de kunst verklaart. Het grote nabij, voor het getij. Keert weer weder, knielt zich neder. Inzicht in het niet, het grote in 't verschiet. Eenzame loop, het grote kroop. Het sluipt erin, zonder enig beding.…

De pijnen worden heviger, naarmate de dag verstrijkt. Een helse zoektocht naar de persoon, die jou met het nodige verrijkt. Al die pijnen vloeien dan uiteen, weg uit je verkrampte lijf. Je kan je weer voortbewegen, zolang de Heroine in werking blijft.…

Lopend in de regen zonder enig doel vraag ik me af of de zon me zou verlichten als ik haar daarom vroeg…

De laatste dagen van haar kale verslagenheid schuifelen in het tempo dat zij bepaalt geen enkele greep meer, haar denken ingehaald door vervaagd verschil en afgestorven onderscheid ‘De overheid bezuinigt ingrijpend op ouderenbeleid’ Haar bewegen is als haar gedachten traag en onvoorspelbaar richtingloos een vervallen monument, een versteende…

Het hoofd raakt leeg De zinnen worden korter Ik slijp nog wel de geest Maar ’t gaat niet vlotter De wil me te verzetten wil niet opstaan uit de luie stoel Toch ga ik het nog eens weer proberen ‘t stellen van een doel Die moeheid en droefgeestigheid die twijfel aan de zin sluipen bij mij in Gelatenheid wordt regelmaat De tijd tikt…

ze bouwt een muur rondom en breekt hem dan weer af onderdrukt het hongergevoel maar het blijft een wrede straf de weegschaal is een monster de eetlust een signaal dat genegeert wordt met de angst die haar volgt in een spiraal balancerend op een dunne lijn alsof ze zweeft, maar is ze vrij? de spiegel toont een mager beeld onbewust loopt…

Het is eenvoudig als wandelen langs de vloedlijn elkaar wijzend op wat daar ligt en verder nog kan niet goed verstaan wat je zegt mezelf verliezend in de klankkleur van je stem, de sombere oogopslag uit je smaragdgroene ogen. Soms breekt een vage glimlach door die verdwijnt in een snelle wegkijkende blik over de golven Wij proeven het…

Zij zonk in de doem van december Pril ijs lag over de grachten Als een vlies van scherven. De stad werd een schuilhol Een speeltuin voor spokenjagers De triomfboog, verweerd en in de steigers Was door vlokken beschilderd In het stilste wit. De nacht kwijnde van de kou In haar wijde muil Steeg de koorts van bevroren zwervers De dikke…

als ik naar je kijk lees ik het leven in ied’re groef die jouw gelaat doorslingert als twijgen van een wilde wingerd waardoor ik niet meer vragen hoef de diepte spreekt over je pijnen die niet naar je lippen willen stijgen geleden worden in berustend zwijgen en zich verwoorden in scherpe lijnen ik strek m’n hand en streel ze glad wil…

Als eindelijk de mist is opgetrokken uit mijn hoofd staar ik nog even voor mij uit `k ben lichtelijk verdoofd Van alles wat mij nu gebeurt of ik nog moet ondergaan wetend, dat zeer binnenkort mijn leven ophoudt te bestaan Maar ook weet ik berustend nu wat straks mijn deel zal zijn want als hieraan een einde komt ben ik voor eeuwig…

Klein als een speldenprik met het oog bijna niet te zien maar 't kan een lichaam vellen en het zal je niet ontzien Van klein tot groot worden getroffen een prik help soms misschien maar, deze is wel heel hardnekkig gevolgen niet te overzien Ze zijn heel machtig en zo krachtig ook al zijn ze nog zo klein uiroeien is onmogelijk, want virussen…

In zijn bed met monitor nog vast aan heel veel draadjes vertelde hij met aangedane stem over dat haast fataal moment. Het was maar goed, zei hij dat men hem snel reanimeren kon en ondertussen draaide hij voortdurend een klein en rond horloge in zijn handen om en om. Toen ons gesprek daarna over het familiepooltje ging dat hij gewonnen…

Die tijd was ondenkbaar Die oorlog zo hard verwonding voor eeuwig Je leven verzwart. Je ogen vergiftigd Eens waren ze blauw Het doet me zo’n pijn als ik terugdenk aan jou De hoop was verloren 't verdriet was te groot ik moest je zien sterven aan die ondenkbare dood!…

Je groet me en kijkt van me weg voorheen maakten we een praatje, en ik denk, je weet het. Ik vecht met alle kracht en mogelijkheden die me gegeven zijn,jij zegt niets, maar denk ik, je weet het. Praat niet over, maar met me, wees open en noem het woord, want ik zie, je weet het. Laat je hart toch spreken, geef…

Jouw trieste blik naar binnen gericht Jouw huilende ogen door zo'n naar bericht Ik wil je graag helpen een vriend voor je zijn Jou zo te zien lijden dat doet mij veel pijn Ik leen je mijn schouder pak jou stevig vast Ik zal voor je zorgen en draag ook jouw last We gaan tot het einde breng jou naar het licht Dan neem ik triest afscheid…

Toen ik je daar zag liggen, Zwakker dan ik ooit had durven denken, Besefte ik pas echt dat er geen hoop meer was. Een brok schoot in mijn keel, Machteloosheid schoot naar mijn handen, En tranen prikten in mijn ogen. Nooit geweten, Dat het leven zo hard kon zijn.…

Met een tas om mijn schouder en een bus in mijn hand trek ik de deur achter me dicht Voor jou is het te laat het helpt niet meer dat ik hier loop te collecteren Maar hopelijk zal het voor andere wel helpen zullen anderen genezen zullen anderen weer verder leven zullen anderen niet dood gaan net als jij Stomme kanker..…

Een hoopje schroot in een oude rolstoel duw ik voort Zijn beenderen omspannen door een witte doorschijnende huid De wind laat zijn slappe huid wapperen als een losgeslagen dekzeil Een heuvellandschap van rode tumoren op zijn magere hoofd Gieren wachten in kale bomen op het onvermijdelijke Hoog boven de heuvels spreidt een adelaar zijn vleugels…

Hij murmelt, stamelt, kreunt en fluistert tegelijkertijd, graaft, graait en grabbelt naar de juiste woorden, die verpulveren tussen zijn magere ongeringde vingers en als afgevallen bladeren doelloos alle kanten opwaaien Het meer van woorden waaruit mijn vader put is aan het verdrogen en het water is troebel en donker. De laatste vissen happen…

Zon, warm mijn hart Zon, vul mijn leven Zon, geef mij licht dat ik dóór kan geven. Wind, streel mijn geest Wind, laat mij zweven Wind, geef mij kracht Die ik dóór kan geven. Zee, spoel mijn ziel Zee, wees mijn steven Zee, geef mij hoop Die ik dóór kan geven. Aarde, wees mild Omarm mij nog even Geef mij wat tijd Om nog dóór te leven…