Alle inzendingen over lichaam

Ieder mens verdient het. Het voordeel van de twijfel. Zakken zijn we, gemaakt van zachte huid. Gevuld met botten en met weke delen. Met harten die nijver moeten kloppen. Met grote monden die eten kunnen. Met darmen die voedsel verteren. Met anussen die resten lossen. Met breinen die helder denken kunnen. Die onwetend denken dat we weten…

Het is vanzelf gegaan het africhten van mijn lichaam het eten, poepen en slapen op vaste tijden, de grenzen die me straffen als ik er overheen ga om bewust te genieten van de vrijheid die ik niet had als baby, toen ik nog zuiver een waarnemer van de wereld was, een stormend rustpunt een hemel van de grenzen hemel van de constellaties…

Heerlijk, het ruisen van zee, auto's en bomen – ik ruik waar ik ben.…

Jíj hebt een hoofd, met alles: wangen, kin, en oren, neus en ogen die jouw positie bepalen Dat hoofd van jou is vol: er zit een tong in, met tanden en heel wat hersenen, maar zelf heb ik dat niet Zelf ben ik dat niet Wanneer ik denk aan de binnenkant van mijn schedel, is daar niets: een leegte En als ik me erop concentreer heb…

Hij is een boer, maar hij is mooi. In al zijn jeugdige ouderwetsheid Is er geen zweem van vaag- of fletsheid, Want alles is van ’t best allooi: Het zwarte pak, de zwarte hoed, Zijn gouden haar en gouden knopen, ’t Bestikte hemdsboord omhooggekropen, Staat alles fleurig en is goed. Alleen - zijn buis is niet meer wijd Genoeg voor het…

Het lichaam waarin we wonen lijkt een doodgewoon lichaam. Het werd verwekt door mannen in gewone huwelijksbedden. Of, zoals zo vaak gebeurt, verwekt na een uit de hand gelopen feest. Een mens is een heilig dier. Of een laaghartig beest. Een bevruchte eicel is spontaan haar eigen gang gegaan. Vanzelf gaan cellen delen. Geest neemt lichamen…

Er is in mij een resoneren van geluiden van gesprekken van beelden mantra's en gebeden een weerklank van gevoel op bepaalde plekken Ik weet niet altijd wat ze met me doen of deden veel ruis en gruis is er misschien ook een bezinksel en soms zomaar uit het niets is er een blinksel als een ster, een diamant en ben ik ineens daaraan verpand…

nadien valt honing uit de bomen even onaanraakbaar als lucht onder steen er is genoeg winter te gaan voordat blauw een kleur is en groen de aarde nog altijd borstelt het water zijn tanden, ondergaat huid terloops onbekommerde rilling krakend de ruggengraat in vertraging zeer dicht naderend terwijl dit later lijkt op dat voorheen…

Toen die actrice dat aroma rook, Deed dat haar denken aan haar eigen schede, Aan iedereen deelt zij die geur nu mede, Als kaars, ik dacht meteen: dat wil ik ook! Dus wát heb ik mijn vrouw cadeau gedaan? Een kaars die ruikt naar mijn geslachtsorgaan.…

We gingen naar het naaktstrand jij en ik daar waar golven hoog waren en zandvlakten breed taal ongerept. In dat septemberlicht onder de naaldbomen vonden wij ons huis terug.…

het zijn de bekken die mijn keel nog beknellen dan zonder naam want namen zijn de onrust stokers van mijn geest de weg was kort, doch hoekig in de gemeten vlaktemaat , te lang reisde deze reis met als doel het niemandsland het licht was schaars doch priemend op mijn toen nog onbevlekt vermogen om te zien of er welkom op het cocos…

gaat u maar liggen zei de chirurg in Catharien we gaan uw grafwerk verwijderen; open uw mond en ik spuit u plat en tel langzaam tot tien leg een doekje over mijnheer zei hij tegen zijn assistente we hoeven alleen zijn geopende mond en slappe tong te zien. het doet geen zeer zo vertelde hij mij.....; na 14 prikken in mijn tere huid en…

Ik neem een bosbad – in geuren, wuiven, tjilpen, knappende takjes.…

wacht nog even met oordelen tot veilige zinsbouw, deze schreeuw lijkt lichaamsspraak te bevatten, is er misschien ruimte voor interpretatie, voor begripsvorming of prilheid? ga niet te snel over nachtelijk ijs, eerst was je nergens nu met ‘n dodelijke vuurwens, overal en nimmer tastbaar altijd blijvend als gesteente in mijn hersenhemel…

ik zag je gezicht maar vergat jou daarover een compliment te maken je piekte haar dat modieus sliertte in hun kans jouw gezicht te raken het ronde was weg in strakke vlakken toonde jij jouw karakter maar ook tot mijn schrik was het gezellige dik zomaar verdwenen effectief en snel bewogen armen doelgericht bij benen je slanke…

Ik kom uit bij de wortel En verdeel mezelf Onberekenbaar Spijt kan nooit vergaan Verdriet blijft al keer ik terug Oorsprong beheers ik niet Eenzaamheid ook niet Zelfs mijn eigen lichaam Weet niet van mijn bestaan Dit leven ken ik op mijn duim Dat zuig je er niet zomaar uit Maar leef altijd nog met de dag In mijn hart spreek ik Geef…

Is het de echo van de radio die kille stem die het nieuws voorleest achtervolgd door schreeuwerige reclame geboren om te horen, alles voor elkaar voor alles wat niet nodig is door vaart der tijden opgenomen in gesloten inrichting, dikke muren die geen geluid doorlaten zonder stemmen die waarschuwen voor de nacht die nieuwe doden telt…

Het is licht in je ogen glijdt langs het stiltegebied van schouders en de boezem waarin we beide zijn verdwenen. Laten we zwijgen, in een wereld zonder alfabet, maakt de vocabulaire ruimte onbewoond, het leerde ons het beste te horen, te proeven en te ruiken, elk zintuig op de juiste manier te gebruiken, de huid ineen te sluiten tot…

gezien de omstandigheid waarnaar je vroeg, of we na onze dood afval zijn, je antwoordde uit mijn naam we groetten elkaar zonder te omschrijven, waardoor avond op misverstand leek en niets rijmde met elkaar of alles weer goedkomt met hier en daar nog een pijntje uit het lichaam dat de geest in een nekklem wil omhelzen…

zij zag de ziel van mensen die haar stralend aankeken voelde het intense golven van hum emoties door verdwijnende schaduwen die jaren van stress en spanning hadden achtergelaten als tekens van leven op hun huid ik heb ze niet zien verjongen maar wel zijn hun grauwsluiers van zorgen weg daar schemert weer de jeugd in lach en blik…

Ik bezoek Epidauros voor de tempel en betaal aan de poort de kosten Hier geneest de vader van Gezondheid, een slang eet uit de schaal in haar hand Ik krijg een stoel in de hof en een beker kruidendrank Half slapend zie ik een slang uit de tempel komen Ik voel haar aan mijn teen likken, maar ik droom van een jongeman die zacht zalf…

je straalt als verre ogenschijn bij onsterfelijke maan jouw ochtendlicht trekt in een zweem aan de nacht voorbij o, glinsterende ster lig tegen mij aan ademvocht doorstroomt mijn aderen hemels lichaam, blijf dicht bij mij…

er zit geen spanning op je huid speels en zacht komt zij daarvoor uit ook de kleine rimpels tekenen je warme lach helder stralen ogen gefocust in een verre blik die haar rust ontleent aan het niet accommoderen ondanks een steeds proberen ook de kleinste details te zien een lieve open uitnodiging om deze ontspanning…

Ik aai met mijn wijsvinger over het zachte kopje van mijn pruimekopparkiet Pikkertje. Meer ruimteschepen naar tederheden zijn er niet. Ik zie de vrouwen nog wel gaan, maar na het flirten schieten alle planeten uit hun vaste baan.…

Voort voort, ik word gek van alles tegelijk zien een totaalbeeld vanaf hier en daar en van boven en opzij de wereld, mijn kamer het veld vol zonnebloemen in een vaas en nog een vaas alles bij elkaar geplakt tot fictieve gezichtspunten die in elkaar overlopen zoals mijn hersenen dat doen met alles dat de zenuwen meedogenloos…

Bepalend voor het tijdstip van je dood Is het formaat van wat heet telomeren. De langste kunnen zich het vaakst halveren, Wat dan de kans op ouderdom vergroot. Niet fair, dat wie toch al de langste heeft Daarmee ook nog eens heel veel langer leeft.…

In bed is het fijn ongemakkelijk liggen aan alle kanten mezelf voelend, ruim anderhalve vierkante meter huid precies passend gevuld met warme gevoelens dat ben ik, in levende lijve Het rekken en strekken van mijn rug en ledematen mag wel wat kosten aan geschreeuw om aandacht voordat ze slap mogen gaan slapen na de ontlading…

kalkstenen vlinders vliegen naar je toe de stad zegt met één oog de nacht gedag straks vlieg ik op de vleugels van je rode haar over de blauwe halswervel der stad als een dragonder ga ik in de wolken rijden maar jij wenkt met je kleine witte hand een twijfeltorentje van vrees en beven rijst uit de zwarte bronnen van je ogen en als ik dichter…

Genot bindt niet voor immer: lichaamspracht verschemert onder de eedle zieleglans: mijn geest omhult u met de stralenkrans, door kunstnaars slechts aan heilgen toebedacht. Uw zachte glorie glijdt om mij en windt mij in haar helder licht, - en lange nacht verzwindt. Slechts zielen minnen: wat is lichaamspracht, als zij niet schittert…

Wat als mijn woorden mijn huid zouden bedekken -- Kleed jij me dan uit?…