Alle inzendingen over overig

verborgen in cellen diep in ons brein wachten oude ontembare herinneringen op nieuwe kansen de heimelijk stekende bij ratelende cicades een fladderende nachtvlinder die het licht zoekt maar naar duisternis verlangt gezeefd en opgeslagen in diepe kasten op zolders in kelders de onuitwisbare bron van wie we zijn levendig verwarmd…

m'n god alweer zo'n moeilijk stukje tekst waarmee men iets van poëzie wil duiden de dichter maakt in taal geluiden waarvoor hij naarstig woorden zoekt... men stuit op wrange hindernissen en breekt de tong op lettergrepen weerom blijft men als lezer in 't ongewisse en de dichter onbegrepen…

Al vanaf de verte zie je'm. Hoog torent hij boven alles uit. In de volksmond bekent als D'n Gum, met zijn hemelse klokgeluid. Op ruim elfhonderd heipalen, in neogotische stijl gebouwd, staat hij in onze stad te stralen, voor een ieder die van hem houdt. Nu maken we ons samen sterk, met heel Steenbergen op één lijn, want een kerk die geen…

Sinds ik e-bike rij lijkt het of mijn oude fiets op de handrem staat…

geboren met een gat in zijn hart dat niet kon helen in stukken geknipt vergeefs aan elkaar geplakt het doorweekte lijf stonk naar een hond in de regen het water was kouder en zwarter dan hij had gedacht het laatste daglicht was uit de lucht verdwenen…

De hersenen boven mijn mond laten me op tijd eten twee uitlopers sporen voedsel op en zo is het uit de hand gelopen De ogen lieten de handen lopen naar de oneetbare wereld, en lieten ze extra kamers bouwen om spullen te bewaren Ook ik ging lopen en van tijd tot tijd terug trekvogelen naar vroeger mijn vrienden en familie waar mijn…

Ik kijk naar de stad, de wereld waar ik weg was – Het heeft geregend.…

Op een vrije dag het gordijn openschuiven: dag vogel, dag wind!…

voor iets van geluk verdroeg hij haar warmte op zijn huid met de zachtheid in zijn handen de tranen op de lippen en 't zout voor in de wonden alles is beter dan verdraagzaamheid veinzen soms komt het geluk simpel binnen handbereik wat let je…

Bloemen: het leven thuis, allerheerlijkst geurend – en wij geuren mee.…

harde woorden als kiezels in stromend water een bleek gezicht in aarzelend ochtendlicht straatrumoer dat naar binnen waait gefilterd licht onder oude bomen metalige lucht uit de bergen wit licht van de hemel daarboven moddergeuren in regentijd slapen in de schaduw van de bomen voorzichtige stappen op het steile pad verhalen…

lege dagen het stille blad van de boom zwijgen op het bankje in een verlaten landschap verdwenen dorpen dichtgetimmerde luiken oude knotwilgen aan de drooggevallen sloot de zachte krachten winnen zij?…

Het is gewoon weer dat fragment van in pyjama zitten schoongeschrobt door mama tandjes net gepoetst Paulus de boskabouter luisteren voor Eucalypta huiveren en hupsakee dan gauw naar bed zie je de draken op de muren vuurspuwend en schuimbekkend happend naar je kinderhoofd dat wegkruipt onder zware dekens waar is je teddyhond gebleven…

Gespiegeld ben je niet even mooi aan alle kanten maar goed genoeg en als er iemand is die een voorbeeld neemt aan jou dan gaat het om iets anders hoe je bent hoe je doet een houding, een deugd een vaardigheid, een inzicht een balans van belangen alsof dat altijd zo gaat maar jij weet wel beter want je kent jezelf ook anders…

Achter de kachel sjirpen krekels om het hardst – een slaaplied voor me.…

over een zee van daken zeilt een kwetterende zwaluw alleen dat wat hij vorm kan geven brengt hij naar buiten achter de loodzware deur sterft het verzwegen verhaal ik geef je de sleutels bewonder onder de witte dakrand het nest van de zwaluw woordloos toont hij je zijn huis vol verhalen…

Mijn jeugd is voorbij, maar oud ben ik nog lang niet – o, hoopvolle spijt.…

Waarheid is vluchtig, je ziet haar half verschijnen – en half verdwijnen.…

De stad verdoezelt wat donker is met veel licht – Is zo de hemel?…

De dood fluisterde zacht, kom neem mijn hand Ik breng je naar de bergen of de zee Of naar enig ander land. Ik riep op luide toon een tuinman verwacht je in Ispahaan. ga weg dood, je kunt me niet bekoren Oké, dan niet, zei de dood Dit keer heb ik verloren Ik wacht wel af, je zult ooit nog van mij horen.…

Oké, uit nood stak ik een gloeiende stok in zijn oog gillend sloeg hij om zich heen en in de paniek zag hij ook met zijn andere oog niets meer Dat was het, een goed verhaal dat ik graag heb verteld, maar blijkbaar is het niet goed genoeg voor de zeelui van tegenwoordig die in de holen van de Etna schedels hebben gezien met een groot…

Als ik iets bezit, dan is het: tijd voor aandacht -- al ontglipt die mij.…

studentikoos: zoals ’t fokschaap op 't kofschip onder ezelsbruggetje naar zee van lieverlee langs kusten (alsof het beter was dan zielenrust) met het Spaanse graan de orkaan lijkt te doorstaan zo zet ik de wereld aan uit blauwe hardsteen een handzame god bikken eentje die nooit sterft een blijvertje als het ware met de laatste…

Ik stop mijn oren dicht met zelfgekozen geluiden ik giet mijn ogen vol met statussen en weetjes en soms zie ik ver weg op een foto het licht van de dag van vandaag Ik negeer de mensen om me heen, zo persoonlijk is mijn leven, helemaal op mijn maat gemaakt in mijn hoofd en bevestigd door mijn vrienden die mij raken en zich uitsluitend…

Er was eens een man- netje op de maan en wij – gingen op bezoek.…

Jezelf geruststellen door anderen de mond te snoeren met uitspraken over het leven: je enige zekerheid Misschien is er meer, moeten we ons voorbereiden, onwetend waarop, behalve dan op dat nietszeggende doodgaan alsof dat ons doel is of de uitkomst van ons leven alsof de dieren en de planten die leven om te leven en anders niet zouden…

Ziek werd hij achtergelaten in een grot opgemaakt als nest met dadels, vijgen, in leren zakken ook water en wijn, licht en donker emmerbier, siroop, brood, boter, kaas en schapenvlees, alles klaar gezet en hangend rondom zijn hoofd In de heerlijke geur van harsen lag hij daar als in een graf en de maan waakte over hem Na drie dagen stond…

Hand in hand zwemmen valt niet mee, we rusten uit – met zoute zoenen.…

Heel aarzelend en tentatief aan de oevers van de avond in zijn vlucht de aarde nakend zwoof hij als een grijze reiger onvermoeibaar eigenwijzig 't einde van zijn leven nader onder wakend argusoog van een bruine kiekendief die niet, zo wist hij te ontwaren, een aardedonkere donderwolk noch paardenspan van Helios, teugelloos hun baan…

Jouw foto aftastend, wie je was is mijn fantasie, er is geen contact met jou in dat bloemenveld bij Merano Je keek mij vragend aan op dat ogenblik, op deze foto van mijn en jouw gedachten sindsdien tijdloos ingevroren op de rand van een zwarte eeuwigheid Ook mezelf aftastend in de spiegel, zie ik wie ik lijk te zijn en niet wie ik wil…