Alle inzendingen over overig

de mens gedijt het best bij wanorde wat rommeltjes binnen handbereik die 't bestaan veraangenamen juist als alles geordend is krijg ik als een peuter de neiging daarin op brute wijze verandering aan te brengen ik schop hoge torens om smijt de blokken in het rond en kom weer tot rust in die chaos wel nu paradoxaler kan ik het u niet voorschotelen…

zeg dat je haar nog hebt de taal je niet verweesd bent van het woord je het drijfzand niet zal zoeken zeg dat je een vogel ziet in de wolken je ziet hoe donker water lichter wordt je met me wacht tot je spreken kan…

het is als de taal van jou die niet weet waar ze is die zich verbergt in een doos en sluimert in de open lucht het is als de taal van jou die niet weet wie ze is die ontvouwt noch stroomt zwijgt en versteent die niet meer spreken kan…

bij alles wat ik zeg wat er uit mijn pen komt weet ik dat ik de essentie niet vangen kan bij alles wat ik niet zeg wat mijn pen ongeschreven laat weet ik dat alleen in het zicht van het einde alles van zelf spreken zal…

ze zet een stap terug in het schurende bijtende zand de zilte zeelucht hongert in de zwarte nacht de storm tilt haar op hoog boven de tijdelijkheid hoe onverschillig is de nacht voor de zachte krachten…

mijn vader zei me eens: “het donkere verbergt wat het licht niet verdragen kan” de volgende nacht kwam hij stomdronken thuis zijn maag lag overhoop en zijn darmen in de knoop het toilet was getuige van zijn onbezonnen daad toen zei ik: “nu weet ik wat je gisteren bedoelde met het donkere en het licht” hij veegde zijn mond af trok…

ik bundelde mijn gedachten op een namiddag in de winter haastig pakte ik alles wat ik niet nodig had erbij ik beschilderde een doek impressionistisch met een dikke kwast ik verliet het huis mijn tweede huid toen ik ontwaakte…

de stilte is niet immer wit gelijk een maged reine of schoon van klank, onaangeroerd ook de ziel niet, als de mijne daar de nacht vaak bij helder licht vele spinsels vervoert de schaduw op mij gericht het geruis onder mijn dak heeft de oren toegedekt, niet omdat mijn wil dat wenst maar omdat de slaap op eigen wijze een schone rust…

Ik vloek, geniet, verfoei, bemin, halveer de waarheid of verfraai, verdraai de woorden tot een zin en vul de leegte die ons bindt.…

ik heb je laten gaan in mijn leven maar in mijn hoofd blijf je nog kleven in mijn hart daar slaap je rusteloos ik voel je niet geheel liefdeloos soms voel ik je klauwen nog snijden de littekens gekerfd ik wil geen medelijden ik vecht mijn eigen strijd ik heb nog zelfrespect je groeit een passage in mijn traject al blijft liefde daar…

De verwachting van ons leven, Moeten we die na streven? Wat we nu willen kan morgen anders zijn, Ook al is dat verschil nog zo groot of klein. We weten soms gewoon niet zo goed wat we willen, Onze mening kans soms heel erg verschillen. Het geeft niets als je verwachting soms anders loopt, Soms gaan dingen nou eenmaal anders dan je hoopt. Leg…

ik stapelde steen op steen ze waren zwaar en lagen niet voor het grijpen ik ben ongewapend zei je met gespreide armen je lachte je tanden bloot je woorden hingen als scheermesjes blinkend in de strakblauwe lucht ik zou niet omhoog kijken ik wist wat me daar wachtte…

Gevoel is een lastig iets, Soms komt gevoel helemaal uit het niets. In allerlei soorten en maten, Sommige gevoelens moet je gewoon laten. Laat ze los of laat ze gaan, Je kan niet bij elke gevoel te lang stil staan. Gevoel is soms lastig en soms heel fijn, Elke soort van gevoel mag er zijn. Hoe je ermee moet omgaan, Daar moet je niet bij stil…

het duister is verwrongen je geloofde mij niet toen ik struikelde over zoveel schemer de rand van de wind sneed flarden dag takken zwiepten flitsen beelden toen het oranje licht blauw schaduwde en je geloofde mij niet toen ik zei voel het zwart je werd verslonden -…

Deze dag was als de meeste van de dagen, Vol met drukte en vol met vragen. Druk met eigenlijk alles tegelijk, Tot ik thuis met een kop thee op de bank neerstrijk. Kom even tot rust, Denk even aan jezelf dat is een must. Deze dag was misschien net even iets te druk, Maar ze krijgen mij niet stuk. Eenmaal thuis tot rust komend Denk ik aan jou…

een woordenstorm woedde in haar hoofd de stem kwam niet voorbij haar dichtgeschroefde keel ze verschanste zich ze kon haar hart niet voelen hij stond roerloos in het harnas naast een grote put houterig haalde hij het deksel eraf een metalen stem zei we moeten hier naar beneden een veldleeuwerik steeg zingend op tot…

Mijn gevoel in gevecht met mijn verstand, Toch is het wel goed die afstand. Soms trek jij me naar je toe en soms duw je me van je af, Naar je toe is fijn maar van je af voelt als straf. Mijn gevoel wil jou soms wel en soms ook niet, Je maakt me blij en doet me veel verdriet. Bewaar de afstand, Zegt mijn verstand. Ga voor hem zegt mijn gevoel…

de storm ontwortelde de bomen de zang oversteeg de ziel de liefde onttroonde de strijd de zon ontmoedigde de kilte de stilte ontrafelde de vragen de zee ontmantelde de zwakte…

we tooien je met de veren van de sterke arend die zo hoog vliegt dat hij dichter bij de geesten kan vertoeven aan een magische machine met klepjes en buisjes zit een tube die nauwkeurig hemelse lucht in je longen blaast we varen rond jou in een witte zee van louter zoute druppels we zoeken krachtige kruiden om je boven…

er zit geen merel in de top van de boom de ijsbreker schuift jou mee over de dansvloer zijn smoking hangt aan het plafond terwijl jij het sherryglas vult met schreeuwen om hulp Woorden kunnen jou redden dans opnieuw die wals…

jij en ik lopen door een straat bij de splitsing staan we stil welke weg nemen we ik sla de weg in en kijk om jij blijft bij de splitsing staan de dichtgeschroefde keel weet wat mijn hart niet binnenlaten kan…

op het strand bouwden we mijn kleine zoon en ik zandkastelen zal ik nog wat zee naar je brengen papa vroeg hij op het strand denk ik buiten de tijd meng ik dromen met de werkelijkheid hoe jong was ik toen vader me verliet…

Wat weegt een veertje in de lucht een geur in de neus een wolk langs de hemel een pluisje uit je navel meer dan een gedachte die komt en weer gaat soms wat achterlaat…

zie ginds komt de stoomboot iedereen gaat staan zijn alle papieren in orde? er is een grote politiecontrole op de baan later sterven straatgeluiden uit eerst klinkt nog een Wilhelm Scream het blijkt de straatzanger die iets raaskalt over zijn bad dream nog even blijven zitten tot de volgende halte als dwaalgasten die op fietsers lijken…

Zeg ster wijs mij wijs mij de weg welke te gaan Die uit het Oosten komende wijzen wees je wel hoe ze naar hun doel Bethlehem moesten reizen en ik - mij zie je niet staan waarom beantwoordde je niet mijn vragen waarom liet je mij toch begaan ook ik heb zoveel te dragen wijs mij mijn weg mijn levensloop welke ik nog moet gaan of kom ik te…

En toch gaan we door vormen nieuwe doelen nieuwe verhalen Wat was aan gedachten mag langzaamaan vervagen Ja zo gaan de doorsnee dagen en zo mogen ze ook zijn Ooit verliest alles zijn waarde maar wat is is nu de zonneschijn In zorgen was het dat men mij baarde gevoelig veel te fijn leerde mijn plek toch te aanvaarden leerde mijzelf…

kan ik deze stilte dragen als ik niet weet of ik haar verdragen kan durf ik naar het einde te lopen als ik niet weet of ik het verduren zal leef ik als de tijd vliegt en ik niet weet hoe ik hem vertragen kan…

ik keek graag naar boven soms sloeg mijn hoofd op hol regelmatig verkeerde het in hoge wolken nog kijk ik graag naar boven net als het hoofd zich graag in wolken hult dat kan zolang jij me vasthoudt zodat ik niet struikel en val…

Als ik denk aan vroeger denk ik aan niet vervulde wensen Gemiste kansen Aan mensen die door mijn leven dansen en niet heb gekend Aan gezichten waaraan ik weinig part nog deel heb Ze roepen niet te stellen vragen op Misschien had ik toch…….. Ervaar ik mijn falen? Is dit gram halen? Of toch gewoon simpel balen En wat dan nog…

de Schipper zoomt vasthoudend in op onontkoombare horizonten achter hem een verslagen Captain Hook hij heeft het hoofd er niet bij always straight on wijst zijn ijzeren haak Persoonlijk Assistent Vetje staat hem zwijgend bij het driebeninge paard blind voor obstakels slaat over de kop de Schippersvrouw houdt zich…