Alle inzendingen over overig

in goddelijk licht dalen twee witte duiven uit de hemel neer alles brengt me uit mijn doen op deze vreemde stille morgen geen duiven maar nukkige Angry Birds lijken hier bezorgers van de hemelpost kan ik je brief in een dode taal en op z'n kop lezen hoor ik je misschien?…

de mens gaat over niets hooguit per ongeluk over alles aan deze of gene zijde van het heelal de taal met stomheid geslagen gekist abrupt bedolven verbrand en verlaten gaat over niets hooguit per ongeluk over alles als zij het afscheid vertraagt en ik je omarm om je los te kunnen laten…

op weg naar de kust raak ik het spoor bijster de tijd snelt een gestrand mens graag met rasse schreden voorbij de kraanvogels boven volgen vastberaden de reis naar het zuiden luid trompetterend doorklieven de hemelbestormers een blauwgrijze lucht mijn gedachten strijken neer in een armzalig verzanden kom ik in beweging…

in mijn weinig bewogen bestaan kan alleen zo nu en dan een kleine verschuiving overleven mondjesmaat staat mijn geest geringe sprongetjes toe deze morgen is een ochtend als geen andere ik kijk mijn ogen uit…

in het ziekenhuisbed strijken zijn gedachten neer in troebel water zwom hij de fuik binnen gekluisterd nu aan de geur van dennenbomen aan liedjes van het kindeke en een Stille Heilige Nacht hoe houdt de losgescheurde mens zichzelf bijeen niets om zijn hoofd op te leggen als hij kopje onder gaat in de taal van de dokter…

in een dronken nacht verloor ze hem uit het oog hij verstond de kunst van het wegblijven ze liet hem een mooie chaos na de zon bleef er vastberaden op schijnen waarom zouden ze een vlinder breken…

de binnenmuren krijgen een verfje het is geen kunst geen nieuwe plek nog niet thuis niet leunen nu het zonlicht vindt haar smalle weg door kleine ramen de dichte zwarte schaduw schuift met de wijzers mee strooi licht op de beschilderde muren het is een kunst…

onze dromen vielen uit de lucht op het pas gemaaide gras ze doofden als vanzelf we harkten na een tijdje gras en dromen bijeen een zanglijster landde ritselend in de groene wand van het klimop met een helder lied riep hij ons op niet te vergeten we zwegen alleen hij vloog naar de groene vuilnisbak en floot daar zijn…

Het huis dat alles van mij bergt Een oog dat niet passeert Een onderneming die niets vergt En een gevoel dat mij niet deert Het blijft een wispelturig script Vast en zeker ongewis Bevorderd of gewipt ’t heeft ongekend betekenis Paradox van ‘t scheve schrijven Niets blijkt op zijn plek Het onmogelijke bedrijven Als testament van een gezonde gek Voorbij…

Totaal alleen gelaten op een dievenpad Met mijn onvervreemdbaar beeld De waarde wisselend ingeschat Wanneer een spiegel letterlijk verdeeld Die weerkaatsing wil van alles zijn Dubbel ongenaakbaar echt Alle drama uitvergroot in ’t klein Bevestigd en tegelijkertijd weerlegd De persoon is een absurde afgrond Als onmiddellijk verhaal Gelukstreffer…

buiten tikt iedere druppel regen een argument tegen het raam binnen spreekt iedere bubbel co2 de druppels steevast tegen ik laat ze in hun gekibbel begaan zinloos twee polen naar elkaar toe te willen bewegen Spa rood blijft altijd de ander met zijn jas binnenstebuiten blijft altijd omgekeerde regen…

het licht en de dag gleden traag in een zee zonder haast toen kwam de duisternis met een zwarte voile dekte ze de wereld toe in deze nacht verhief iemand zich boven schuim en as zweefde onzichtbaar tussen aarde en hemel vannacht kwam iemand met aarde water en slijk aan land telde met honderd vingers…

Het boek ligt er vergeeld bij het lijkt ongelezen dan komen er letters vrij en maken nieuwe woorden ze zijn zwaar, vallen uit het boek woorden altijd op zoek.…

Ik ruimde de kelder en de zolder van mijn hersens op nu ben ik klaar, maar 't is zo eenzaam in m'n kop…

Laatst was er iets dat vonkte Ik sprak mijn tegenstrever Iets dat ergens lonkte In mijn alles echt belever Het gaf een zekere draai Alles lijkt immers rond Schwung dat klonk wel fraai Een taal die ik ook verstond Een onderscheidend eigen geluid Langzaam overstijgt het de herkenning Zet die stilte maar eens uit En wordt geladen door gewenning…

in het licht van het keukenpeertje beoefenden we de kunst van het bijna verdwalen in het donker verloren in de chaos van mooie dingen zagen we de lente in de ongewisheid van de nacht de oude boomgaard de takkenhoop erachter waar de kleine winterkoning zich veilig waande in het sjofele schuilpaleis thuisgekomen voor het donker…

een bijna briljante vondst die sluimert in de prullenmand stukjes van gebroken dromen die ontwaken in een kleurrijk mozaïek het gedicht in duizend stapjes dat in zestien zinnen adem vindt daar kunnen ze me 's nachts wakker voor maken overdag liever niet…

ik zag mezelf graag als hinde met glanzende donkere ogen al was het maar voor even was ik alleen maar bang…

Verrast door mijn invoelbaar spel Dat eindeloos verweven En toch direct weer wel Iets had van een gezongen leven Blijft het werktuigelijk doormarcheren Stilaan ontdaan van doel Altijd onbegrensd en verder leren Doorgeslagen boel De zon kruipt ongemoeid schoot Wolken drijven op de ruit De kapitein van die vloot Droomt nergens uit Vreemde…

een schilder streek met verf en dik penseel witte windveren langs het hemeldak toen plots door de lucht vier veertjes dwarrelden afgeschud pluimage van luchtig gewicht opgeveerd uit kussen of matras samen maakten ze er het beste van dit licht reizend kwartet de regen draalde liet nog even op zich wachten…

Daar zat ik dan aan tafel te midden van levenden en doden oude stemmen weerklonken tussen eten en drinken door een bekende lach galmde luid ouder verschijnen ze nooit wel vaak jonger tastbaarder kunnen ze bijna niet meer worden dan in onze dromen eigenlijk zie ik al weer uit naar een volgende reünie…

ik verlies me in de veiligheid van blauwe schemer en de geur van bloemen ik vergis me in het vliegen kom meestal net niet van de grond ik verkijk me op de muur van zwijgzaamheid terwijl ik te veel uit de kast trek…

zal ik de leegte voor je vangen het zonlicht voor je vinden het broze voor je bewaren en dan zullen we dan samenvallen?…

de dichter tracht te verwoorden wat zich in zijn hoofd heeft genesteld alsof hij het zelf is die het ei heeft gelegd en de tijd neemt het uit te broeden met gedrevenheid en een portie nestwarmte zal hij gevleugelde woorden vinden waarmee hoofd en hart het eens kunnen worden…

De nacht De avond valt. Langzaam wordt het donker De maan geeft licht in de duisternis, Samen met de sterren, die van grote waarde voor ons zijn. De ochtend ontwaakt langzaam. De stilte geeft, je een eerste glimlach, als je het daglicht mag aanschouwen. De vogels vliegen van tak naar tak. Zij zijn blij dat de dag weer begint.…

Een kamer vierde hoog. De zon ging erin op en maakte zijn eerste stappen … Door de gordijnen vloog de dag de wijde wereld in…

aan de andere kant van de wereld regeert Aeolus god van de wind langs stenen paadjes klimmen ezels over de verweerde krater we plukken de dag in geleende tijd verbranden we de winter aan een blauw azuren zee zet de schoonheid onze hoofden even stil…

omdat gedichten soms zó snel weer zijn vergeten omdat je toch nog altijd kunt verdwalen omdat de weg terug dikwijls geplaveid is met scherven omdat scherven volgens overlevering geluk brengen omdat je het geluk zelf zal moeten koesteren omdat je niet moet verzanden in treurnis omdat je treurnis ook kunt wegmoffelen in de kruipruimte…

Maar ken jij ook mijn duist're kanten die ik het liefst verborgen houd weet ik wel jouw verborgenheden die liever alleen het nachtlicht zien of moeten die geleidelijk verschijnen in een soort van gewenproces kom laten we eerst maar eens uit onze schaduwen stappen elkaar bekijken in het zonnelicht wie weet wat er dan nog volgt…

vandaag de storm die omver blaast wat op zijn weg komt mijn mond een smalle streep jouw verre verwaaide glimlach vannacht de stille dans van een spreeuw vloeiend boven de woestijn ik leg het harnas af je glimlacht me dichterbij…