uit het zicht zwaaien

op een bed van ruwe stenen
hoor ik de dreunende zee
op de zandkust slaan

ik heb geen weet van de nacht
als wolken vol verlangen
tijdloos naar de verte scheren

het is om dit verlangen
om dit moment van geluk
dat ik mij geworteld voel

moge de zee zich stilhouden
als is het maar voor even
ik zwaai mijn handen uit het zicht

Schrijver: J.Bakx, 19 oktober 2019

joseline.bakxxs4all.nl

thuiskomen in de naruur

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 1 stemmen 66