Alle inzendingen over overig

Mijn gevoel in gevecht met mijn verstand, Toch is het wel goed die afstand. Soms trek jij me naar je toe en soms duw je me van je af, Naar je toe is fijn maar van je af voelt als straf. Mijn gevoel wil jou soms wel en soms ook niet, Je maakt me blij en doet me veel verdriet. Bewaar de afstand, Zegt mijn verstand. Ga voor hem zegt mijn gevoel…

de storm ontwortelde de bomen de zang oversteeg de ziel de liefde onttroonde de strijd de zon ontmoedigde de kilte de stilte ontrafelde de vragen de zee ontmantelde de zwakte…

we tooien je met de veren van de sterke arend die zo hoog vliegt dat hij dichter bij de geesten kan vertoeven aan een magische machine met klepjes en buisjes zit een tube die nauwkeurig hemelse lucht in je longen blaast we varen rond jou in een witte zee van louter zoute druppels we zoeken krachtige kruiden om je boven…

er zit geen merel in de top van de boom de ijsbreker schuift jou mee over de dansvloer zijn smoking hangt aan het plafond terwijl jij het sherryglas vult met schreeuwen om hulp Woorden kunnen jou redden dans opnieuw die wals…

jij en ik lopen door een straat bij de splitsing staan we stil welke weg nemen we ik sla de weg in en kijk om jij blijft bij de splitsing staan de dichtgeschroefde keel weet wat mijn hart niet binnenlaten kan…

op het strand bouwden we mijn kleine zoon en ik zandkastelen zal ik nog wat zee naar je brengen papa vroeg hij op het strand denk ik buiten de tijd meng ik dromen met de werkelijkheid hoe jong was ik toen vader me verliet…

Wat weegt een veertje in de lucht een geur in de neus een wolk langs de hemel een pluisje uit je navel meer dan een gedachte die komt en weer gaat soms wat achterlaat…

zie ginds komt de stoomboot iedereen gaat staan zijn alle papieren in orde? er is een grote politiecontrole op de baan later sterven straatgeluiden uit eerst klinkt nog een Wilhelm Scream het blijkt de straatzanger die iets raaskalt over zijn bad dream nog even blijven zitten tot de volgende halte als dwaalgasten die op fietsers lijken…

Zeg ster wijs mij wijs mij de weg welke te gaan Die uit het Oosten komende wijzen wees je wel hoe ze naar hun doel Bethlehem moesten reizen en ik - mij zie je niet staan waarom beantwoordde je niet mijn vragen waarom liet je mij toch begaan ook ik heb zoveel te dragen wijs mij mijn weg mijn levensloop welke ik nog moet gaan of kom ik te…

En toch gaan we door vormen nieuwe doelen nieuwe verhalen Wat was aan gedachten mag langzaamaan vervagen Ja zo gaan de doorsnee dagen en zo mogen ze ook zijn Ooit verliest alles zijn waarde maar wat is is nu de zonneschijn In zorgen was het dat men mij baarde gevoelig veel te fijn leerde mijn plek toch te aanvaarden leerde mijzelf…

kan ik deze stilte dragen als ik niet weet of ik haar verdragen kan durf ik naar het einde te lopen als ik niet weet of ik het verduren zal leef ik als de tijd vliegt en ik niet weet hoe ik hem vertragen kan…

ik keek graag naar boven soms sloeg mijn hoofd op hol regelmatig verkeerde het in hoge wolken nog kijk ik graag naar boven net als het hoofd zich graag in wolken hult dat kan zolang jij me vasthoudt zodat ik niet struikel en val…

Als ik denk aan vroeger denk ik aan niet vervulde wensen Gemiste kansen Aan mensen die door mijn leven dansen en niet heb gekend Aan gezichten waaraan ik weinig part nog deel heb Ze roepen niet te stellen vragen op Misschien had ik toch…….. Ervaar ik mijn falen? Is dit gram halen? Of toch gewoon simpel balen En wat dan nog…

de Schipper zoomt vasthoudend in op onontkoombare horizonten achter hem een verslagen Captain Hook hij heeft het hoofd er niet bij always straight on wijst zijn ijzeren haak Persoonlijk Assistent Vetje staat hem zwijgend bij het driebeninge paard blind voor obstakels slaat over de kop de Schippersvrouw houdt zich…

ik word kleiner dan de woorden vanzelf minderen ze met me mee ik groei dichter naar de aarde zoveel dichter dan voorheen ik word ruimer dan de woorden ze ruimen rustig met me mee ik leef lichter op de aarde zoveel weidser dan voorheen ik word stiller dan de woorden ze ademen geruisloos met me mee even leef ik in vertraagde…

we dragen de zachte zinnen op handen boven de tijdelijkheid tillen we ze op langzaam schilderen we het strijklicht over tedere tonen met milde pennenstreken schrijven we een sereen woord op slapend papier onze handen schetsen tedere klanken in de lucht…

Ik ga u een geheim vertellen: dichters u weet wel die soms ondoorzichtige dromers ze gaan ’t is echt waar ze gaan nooit dood Het zijn atleten – estafettelopers die ook lijken voort te zweven en dan aan de volgende het stokje doorgeven altijd maar door altijd maar door Dichters de meest fantastische dromenverkopers die alles wat ze beleven…

zwaar en traag buigt de stilte door het taaie stroperige onvermogen neemt ons in de tang de tijd zuigt minuten uit verzengende uren zwermen muggen leggen strijdend hinderlagen klaar ze heeft ons beet de witte woestijnzon onze schrale harten wachten op een groene boom wellicht volgt de zangvogel die de zware trage stilte…

laat het leesbaar zijn gemakkelijk zonder stekelige wendingen laat het in mijn straatje met stokpaardjes wonen zonder hobbels en in galop laat het zijn wat ik ook vind zonder subversieve tegendraadsheden laat het sterk lijken op wie ik denk te zijn anders niet…

we trokken de onzichtbaarheid over onze oren nog voor we werden gezien waren we weg zijn en niet zijn de flinterdunne parallel in het universum van het spiegelpaleis vanaf de maan gezien brandde het licht dag en nacht in het spiegelpaleis van verlangen…

reizen naar het nulpunt daar is de aarde plat vertrek kent zijn prijs het heeft twee gezichten de angst om te binden en banden te verbreken wie te diep wortelt kan nooit meer weg reizen naar het nulpunt weten waar het midden is…

een bijna briljante vondst die sluimert in de prullenmand stukjes van een gebroken droom die ontwaken in een helder mozaïek het gedicht in duizend stappen dat in zestien zinnen adem vindt daar kun je me 's nachts voor wakker maken overdag liever niet…

uiteindelijk bereiken bloedsporen de kust ze kleuren het avondwarme zand verscheepte onschuld van schoonheid naar verschrikking tussen lege schelpen de wrange smaak van gedode innocentie op deze gestolen laatste zomerdag…

in de gekortwiekte tijd veegden de punten de vloer aan met komma's en andere rustzoekers in de vleugellamme tijd ademden we het broze leven in en uit tussen puin en pijn in de gevlogen tijd ketsten we platte steentjes over het stuiterende water in geen tijd wilden we de afstand overbruggen tussen wat we zeiden en niet…

Waag het eens waag het eens God om niet te bestaan waag het eens om een mens een dier of wat voor ander wezen dan ook naar een grote leegte te laten gaan waag het eens - nee uitdagen doe ik niet Ieder weldenkend mens immers ziet dat er geen leegte kan bestaan maar waag het niet - Grapje! - Uw zwarte humor zien we om ons heen…

Nachten ze slapen Nachten ze leven Nachten ze rusten Nachten bewegen Dan dat ik leegte voel Dan dat ik gevoelens leeg Dan dat ik mijn hoofd vergeet Dan dat ik mijn dromen weet De schaduw gaat aan Het licht komt uit Rust is zacht De nacht is luid…

Bladerloze bomen wiegen zachtjes in de regen. Buiten is het koud en het wolkendek toont grijs. Binnenkort dient zich de winter aan Met sneeuw en spekglad ijs of korrelhagel niet transparant Ik verlang nu al naar de lente Met haar zachte geur en bloemenpracht Maar op mijn auto ligt nog een winterband…

de ochtend stroomt in onze ogen als het licht haar armen spreidt over daken klinkt muziek zoete klanken zweven naar mild gestemde oren op een eiland van eendendons lijkt nog niets verloren…

Als een haan een halve kip blijkt en de kip een halve haan dus als iets niet is wat het lijkt hoe moet dat dan verder gaan als een eend zich niet een eend voelt er eindelijk achter komt dat hij even anders is - als zwaan bedoeld dan is het mooie wat hiermee wordt verteld dat zij zich vanaf nu eindelijk echt gelukkig voelt sommigen zullen…

aan onze voeten oude schoenen vastgeklonken op het klinkerpad stammen aan de grond genageld torsen takken geteisterd door de tijd geen voetstap denkt aan het gebots en het schuiven diep onder de donkere gronden de dag doet alsof zijn neus bloedt op kousenvoeten waait hij over…