Alle inzendingen over overig

ik zag het moment van hapering toen de wind zijn smalle gestalte aan flarden knipte de gekromde roestige rug boog iets verder door hij snakte naar adem een handvol windstilte…

blijmoedig, bontgekleurd en zo bloeiend slenter je lachend langs de waterkant opgeruimd, opgetogen en zo opgewekt met je voeten spelend in het warme zand zingend begroet je de stralende zon de bloemen in je haren verwelkomen het leven bruist en kleurt alles zo keurig fideel…

zal ik op een dag weten hoe ik je moet lezen wat zal nodig zijn knip ik de wind aan flarden leg ik het hart op de tong zwengel ik de lichtheid aan of zal de stilte alles zijn…

te hooi en te gras het hoofd onder het maaiveld. vragen wagen zich: waarom vroege vogels zo mooi zingen als ze ’s avonds toch door de kat worden gepakt? waarom in talloze liedjes ik wil je, ik heb je, ik ben je weer kwijt? en wat doe je tegen spijt? is dichterlijke vrijheid blijheid? ik ben gek op vragen al vrees ik vaak het antwoord…

het duurt voor de inkt zich met het papier verbinden wil het duurt voor de ontroering naar stille tranen voert het duurt voor de zachte ziel de opperhuid bedekken kan het duurt voor de schrijver de kant naast de weg kiezen zal…

nog staat ze huiverend in haar bronzen blootje wachtend op ritselgroen van omringende bomen een zilveren baan van licht spoelt rondom haar voeten die koud zijn na de lange winter de stilte spreekt haar naam zij luistert roerloos…

ze weekt zich los van het onderhuids reizende verdriet zoveel stiller dan de biggelende traan kouder dan het bittere woord geslepener dan het mes of de pen ze loopt de zomer in als de warmte zich van haar losmaakt…

ik ruim mijn oude dromen op de ene verpulvert in mijn handen de andere valt in duigen op de grond de broze droom raakt mijn ziel zacht zingend voert de verstilde droom me mee onderop liggen gekreukelde blinde dromen van ongekende kwaliteit in deinende dromen bezeil ik de zeeën de aarde is een verre bleke stip ik weet…

bouwwerkjes zijn we van kwetsbare kwaliteit botjes pezen spieren liefdevol bedekt met zachte huid houden de buitenkant bijeen verleiden en vernietigen houden van de ander en toch vertrekken kunsten die ons drijven die we als geen ander verstaan kwetsbaar zijn we een oogwenk in de tijd…

lieve dichters vandaag complimentendag dit schrijf ik met een stralende lach hoedje af voor jullie schitterende gedichten hiep hiep hoera lijst dit vers in als herinnering of geef het een eervol plaatsje in de opgeruimde la…

er gingen geen grote dingen gebeuren vandaag geen mirakel er was de heroïek van een gestropte man in een zwart-wit streepjespak een tandenloze krijger die zich verstopte in een maliënkolder er was een kleine vlucht vogels los van de aarde en een zacht stromende regen het was een grootse dag vandaag…

Bleek kwam mijn huid van angst. Het bloed was weggekropen hangend aan een geluid. Bibberend stelde ik de vraag welke dag zijn we vandaag? De wirwar in mijn hoofd was half verdoofd. Moest weten wat het was na al die moeite dat ik had vastgepind aan de helderheid van glas. Verzonnen had ik het niet. Ik voelde de koude rilling veredeld…

er is zoveel dat we niet horen zelfs niet als we het oor te luisteren leggen als sneeuwvlokken in het water vallen horen de dolfijnen een hoog geluid white noise onhoorbaar voor mensen-oren zoveel dat we niet horen zelfs niet als we denken dat we tussen de regels door zwijgen…

slaap maar door de zwartheid heen als de duisternis aan de randen van het bed knaagt niemand die haar aan banden legt onder je dromen slaapt de oneindigheid…

soms is geluid het subtiele zilveren rimpelloze draadje de strohalm waarop de orkaan geen vat krijgen kan soms is een mens iemand van weinig woorden waaraan men zich warmen kan als de ijskoude wind over de rivier je omhelzen wil soms is het schip met man en muis te behouden als men het wilde water van de zee met olie gladstrijken…

zoals de taal van de waaier het spectrum van de liefde bestrijkt de zwarte vogel het onheil aankondigt de zee telkens beetjes zand wegspoelen zal de in twijfels gedoopte pen in drijfzand verdwijnt de verbinding wordt verbroken iemand zijn naam schrijft met tegenstribbelende hand en we tussen de tederheid en het onaantastbare dobberen…

hoog boven me hoor ik de kraanvogels ik zie de wereld ik hoef niets te zeggen als de eenzaamheid hart van het bestaan me in alle rust overvleugelt…

woordloos adem ik geluk dat in het besneeuwde straatje voor het oprapen ligt dat voorbij komt in kraakheldere luchten in winterweemoed en in bloeiende sneeuwklokjes dat van zich laat horen in het ruisende gele riet in het krakende boerenhek geluk laat zich voelen in ijskoude stilte en in de Poolster die altijd op dezelfde plaats…

tussen jou en mij slechts de zee open zoals het vlakke land weinig te verbergen behalve het heimwee dat als een schots en scheve lappendeken ons omzoomt met ruige heggetjes en rommelige muurtjes in het glooiende landschap tussen jou en mij slechts de zee weinig te verbergen behalve het verlangen naar trappetjes om over de ergste hindernissen…

De vraag Van wel of niet van hoe of wat van als en dan van hoe en waar van nee of ja van ga of kom van niets of alles van hoog naar laag Het antwoord ligt ergens in het midden van het pad naar de weg in de steen die ik raap ergens in het midden Van zoeken en vinden gevonden !…

We bellen, liken, bloggen vloggen, skypen, swipen, chatten, snappen, al deze termen zijn voor digibeten onder ons soms moeilijk te behappen...…

in het verstrijken van de tijd word je meer steeds meer van mij binnen de muren van het stenen huis kijk ik achterom tel ik terug in de tijd zonder harnas ontvlecht ik het benauwde lijf val ik op een andere plek verdraag ik wat verloren ging niets is zomaar een ongeluk…

in overgave hechten de wortels zich aan de muur de blaadjes houden als dakpannetjes het stenen bouwsel droog twee muskaatvinkjes maken een nest van groene blaadjes een goudvink knipt een blad bij het steeltje af in verbondenheid onvervangbaar voor elkaar…

De vonk in het vuur de druppel in het water het voelt als jouw hartslag waardoor 'n beweging ontstaat Niet om het vuur te doven maar om warmte te verspreiden…

heerlijk licht. zaterdagmiddag een wemeling van wielen, het haken van pedalen het wringen naar vrijheid geen school meer, geen kerk. 11 kilometer uitwaaien huiswaarts in dulci jubilo. lach mee met zotte kraaien. spurt aan grensplaatjes van dorpen, wind op kop, tong bijna tussen voorwiel toch gewonnen. (voor u lieve meisjes, voor haar…

ga terug in de tijd met de adem van een parelvisser wees de som van herinneringen licht de hielen in donkere dagen reik naar de sterren omarm het geluk van de kleine dingen beroer de oude aardlagen met onvermoede kracht voel het vloeibare verdriet kleur de tuin in met de laatste lichte woorden…

we zijn bouwwerkjes van kwetsbare kwaliteit botjes pezen spieren liefdevol bedekt met zachte huid houden de buitenkant bijeen verleiden en vernietigen houden van de ander en toch vertrekken kunsten die ons drijven die we verstaan kwetsbare bouwwerkjes zijn we een oogwenk in de tijd…

een gedicht is een momentopname uitgedrukt in woorden die de dichter op het juiste ogenblik van zien paraat had verwondering echter is de sluitingstijd van de ogen zoals bij de camera het afdrukken…

Verrezen uit het wijde water Nabij het grote Amsterdam Ligt nu zovele jaren later Nog altijd Pampus, oud en stram Bewapend was het garnizoen Paraat stonden kanonnen Toch is er niemand fier en koen Ooit een gevecht begonnen De Afsluitdijk werd aangelegd En daarmee Pampus' pleit beslecht Want het verwerd ten langen leste Tot slechts een…

dagen van gesloten gordijnen van schemerwerelden van zijn en niet zijn van inbedding in leven en dood dagen van opgaande vliegers van serene stilte van rozenblaadjes van bonheur wat geluk is…