Alle inzendingen over psychologie

Alleen al de gevoelens, gedachten maken moe. Denkend aan het leven,   doet het er wel toe?   Dat leven zwaar kan zijn,   dat is helaas gebleken. Maar dat ik er nog ben,   dat is toch ook een teken. Een toekomst lijkt ongrijpbaar,   lijkt nu zo ver weg. Maar ik kan dat veranderen,   als ik dat zelf zeg. Het leven dat zo mooi…

Het begint en eindigt in bed de hele dag door ben ik aan zet Vaak heel nauwkeurig doordacht of op de automatische piloot soms door een impulsieve kracht. Een keuze uit angst of beleefdheid voor iets nieuws Of voor de zekerheid. Niets of veel te verliezen. Ik heb geen keus, ik zal moeten kiezen…

De toon van echte ernst is waardig, kalm en zacht; Niet hartontzettend zwaar, noch pijnlijk scherp in de oren. Een middentoon, welluidend uitgebracht; Men kan er ’t hart, waaruit hij komt, in horen. Dat is zijn schoonheid en zijn kracht.…

De hoop, met zijn loverpracht, Is wel de rijkste aller bomen; Dood en vernietiging wacht Wie aan zijn tover ontkomen.…

Ik maak me Nog steeds Te vaak Onnodig druk Om de mensen Die me lief zijn Hoe gaat het? Ik moet er zijn Ik moet iets oplossen Ik moet helpen Anders: Laat ik ze in de steek Dit is natuurlijk Niet waar Dit leren Loslaten Geeft ruimte Voor mezelf…

Nu ik Op weg ben Op mijn eigen pad Voel ik het Des te meer Als ik weer dreig Af te dwalen Hierdoor Leer ik Steeds beter Mijn eigen koers Te varen…

Er is geen noodzaak of urgentie om de twijfel te verdragen in innerlijke angst gevangen proberen met elkaar te praten zelfde toekomst in het verschiet niet projecteren, geen projectie we blijven het proberen jouw stem klinkt helder ik luister en ik fluister alle geluiden klinken vaag ik probeer je te ontwijken in dezelfde nuchtere boekdelen…

Vruchtbaar ligt het wijde land te wachten. Wind en water deden het graan wassen onder zon en maan. Talig staat het graan nu te wuiven als ware haar aren woorden om te lezen. Als dan de aren zijn gelezen, blijft het puin voor een volgende generatie, een volgende oogst. Raak je hier dan nooit uitgelezen? Het land wacht in stilte…

"Je moet spelen!" Speelt hij me toe Groengrijze rook stoomt fluitend uit zijn oren "Speel dan, vlieg dan, laat je horen want dat kwam je hier toch doen? Je bent zo..." Zijn voeten blijven tikken en zijn stem voelt zich verheven boven alle grijze haren op zijn hoofd "Je hebt beloofd dat je zou spelen" In gedachten speel ik tetris met de…

In het verleden van jouw menselijkheid bij een gecalculeerde rationaliteit op een eiland, tijdens een feestje hielp je mij bij de verwerkelijking van een waarheid, die ons samenbracht en stevig vasthield in de nacht die zich manifesteerde om ons heen met een geroezemoes van stemmen in herhaling van dromerigheid als een oneindige menselijke…

Je had me mee kunnen nemen in de kleine dingen van fladderende vlinders en geurige bloemen groeten en afscheid zoete hoop en zilte tranen op de witte zeilboot de rivier volgend weg van de onrust naar het moederland met de kasteeltuinen waarin je opgroeide had je mij kunnen vertellen waarom die grote gebeurtenissen zonder gevolgen…

Wij denken allemaal in dit treurige papengaaienland op het kerkhof van Penibel over de urgentie van het zwijgen noodzaak van de droeve stilte en het begint aan de buitenkant niet van binnenuit want daar huist het geweten we weten het, er is niet veel te doen op het kerkhof van Penibel maar misschien kunnen we gaan vissen en…

Terwijl ik lees voel ik mijn dochter kijken; ik laat niets merken en lees rustig door. Haar leven doet zich helder aan mij voor: het zal in alles op het mijne lijken. Niets kan ik doen, opdat zij zal bereiken wat ik, amper gevonden, weer verloor; geen vindt van het geluk méér dan een spoor,…

Een beste vent, een trouwe borst, Een zonnestraal in ’t leven; Een zorg, die duizend lasten torst Voor nichtjes en voor neven. Een bronwel van meedeelzaamheid, Een ziel vol zelfverneering; Een raadsman, die naar beter leidt; Een leven vol ontbering. Een plooier, die de rust bemint; Een denker bij het lezen; Een voorbestemde voogd en vrind…

Er hing altijd al een moeilijk te benoemen sfeer in dit huis in deze kamer dat haar doet denken aan haar kind haar kinderjaren alsof de geur haar nooit verlaten heeft nadat haar vader voordat hij de kamer verliet het vonnis bekrachtigde met de hamer als de hoogste rechter voordat hij voorgoed het huis verliet en achteloos…

Ik loop over de markt blijf staan bij de viskraam en kijk naar de handen van de visvrouw rauw als de schubben van de vis die ze opensnijdt hoe ze de hele binnenboel verwijderd wegsmijt van de roodgekleurde houten tafel er is veel gezegd gesproken over visvrouwen…

De kamer is stil en stelt geen vragen in het teken van het drinkend glas de wolkenhonden schransen de dagen het zal nooit meer worden zoals het was. De lente trekt haar registers open de wind fluistert zacht woorden in mijn oor liefde dient van twee kanten te komen, terug naar de bron en het juiste spoor. Verlaten straten, de kroegen staan…

Hoeveel jaren zal ik nodig hebben. Om mijn dromen te doen vermoeden. Voordat ik de plank weer mis sla. En me op gevaarlijk terrein bevind. Zo volkomen en wonderschoon. Zijn de dagen die niet te vangen zijn. Onverschrokken ga ik tegemoet. Wat niet bij te houden is. En hoewel het nog helemaal niet zeker is. Of ik deze kar wel trekken…

Zoals de jagende buien vandaag, galloperende paarden, jouw donkere gedachten Wolken, water, kou en mist Roffel, stof en zwetend snuif Ja, ik weet het, dit raakt je missen niet Maar het helpt misschien om er omheen te praten…

Het zit niet in het bloed denk ik, dat heimelijk verbond, als krachten in atomen Altijd trekkend naar elkaar door deels juist af te stoten Misschien wél in de spiegelingen van eenzelfde meesterhand, terug te zien in ieder werk Maar het meest toch in het vossennest waar je dezelfde geur van draagt Met herinnering aan ravotten en…

de voortuin is niet rechthoekig genoeg het ontbreekt aan geharkt woord zwemwater blijft ongeboren ook vóór het daglicht samen vormen we te weinig wij anderszins buiten bereik door helder drinkbaar zonder dorst te verhongeren in rivierklei deze afstand kent geen motor geen vlakte en begin laten we ontvreemden dit reikt geen hand…

De ochtend draagt het gewicht zoals het immers dagelijks doet het is tegengesteld gespiegeld aan ‘t voorgaand avondrood Het voelt dan doorgaans in evenwicht, ik durf zelfs te zeggen in geurig zoet waar een kaars mijn horizon verlicht en de gedachte niets meer moet Zo tel ik mijn dagen door zoek soms naar de bedoeling waar staat het…

welk een wens lag op jouw lippen toen je de diamant als samengeperste kool liet verdrinken binnen de begrensde illusie van verloren lebensraum welk een verwachting droeg je mee toen je speerpunten uit de kiezels beitelde die jouw pad markeerden als kompas om niet te verdwalen welk bezielend verlangen negeer je nu je staat op het sediment…

ik houd van perfectie ik houd van absolute perfectie zoals te proeven in het woordje wedervaren de jas van mijn vader de jas van mijn vader hing nog jaren aan de klink weer een dag in het wraakboek bijgeschreven later later de dag uitzitten daar ben ik onderhand heel goed in geworden ondertussen gebeurt er van alles krijgen kinderen…

je zou oud kunnen worden met ‘n kogelronde buik waar geen jurk meer overheen past met driedubbele kin en hangborsten die tot je navel reiken en dat dat dan niet erg is omdat toch niemand meer kijkt maar ‘t zou ook anders kunnen langzaam en bijna ongemerkt met een craquelé gezicht of doorschijnend als het gevallen blad van de Ginko…

Daar kwam weer een nieuw object waar hij zich aan laven kon even uitdagend als toen hij zijn carrière begon woorden van de leermeesters in wie hij altijd had geloofd vastgepind in zijn achterhoofd zijn eigen pijn diep verborgen kon hij zo indirect verzorgen de zieken keken hem naar de ogen en hij ging meer en meer in zichzelf geloven…

Er is geen begin en het einde is zoek. Moge het sterven sereen zijn toch zet het zich voort in het bloedbad van een geboorte, de geboorte van iemand anders dan, dat valt niet te ontkennen. Maar in het leven is ons gegeven te doen alsof er geen dood was, niet met de kop in het zand maar juist op de uitkijk naar weer een ander land, een…

Twee werre-werelden bewoon ik overhands: Een die 't volkomen is, een andere bijkans. 's Daags vind ik mij in d' een, 's nachts dunk ik mij in d'ander. In arbeid en in ernst gelijken zij malkander. Dit scheelt het: deze zie 'k, die dróóm ik dat ik zie, Of is deez' mogelijk zo wel een droom als die?…

Ik zal de plekken van mijn verleden niet meer betreden, want ik houd de betovering intact. De bezieling gaat verder en laat een spoor van leegte achter. Alleen in mij dansen de herinneringen als onverwoestbare filmbeelden. En in anderen anders, maar ook dat gaat voorbij, waarna zelfs het verlangen het opgeeft. Diep in de oceaan…

als het vliegen niet gaat als je nooit echt hebt gezwommen als je het wroeten door de aarde liever aan wormen en mollen overlaat en als je dan opeens beseft … het meeste heb ik al gedaan toen je uit je moeders water het leven bent ingeklommen toen het ooit begon en dat je je geest maar laat begaan met het nog resterende vliegen later…