Alle inzendingen over eenzaamheid

Verdragen wat ik vraag van de dag die begint als het licht weer beloftes tekent op mijn ogen en mijn vingers alleen aanraken wat ik niet verzin of weggeef aan wie mij ziet en niet met vragende ogen vernedert.…

Winter is het in zijn hoofd de hele zomer lang nevelflarden blokkeren de warmte van haar zon zijn helderheid van denken dagen alweer korter lijken nog steeds eindeloos nauwelijks lichter dan de schaduw van de nacht…

God verlaten staar ik in de duister door mijn natte tranen heen. Koud schijnen de heldere sterren, zo eenzaam en alleen. De kille wind waait door mijn haar, mijn vragen onbeantwoord. Waar zoek ik toch naar?…

De stoeptegels dansen onder mijn voeten, Groot gevaar! Ik wil verder, Harder, Maar de stoeptegels trekken omlaag. Geen weg verder, Geen weg terug. Ik word naar beneden geslokt, Naar het diepe duister, Geen uitgang, Geen ingang meer nadat de tegels zich sluiten. Een triest gevoel, Een diep verlangen. Naar die mooie dingen van buiten. Nu…

Hoop doet pijn. Geloven in iets wat niet waar kan zijn. Hoop is vals. En ik wist dat ik gelijk had. Nee, een glimlach hoeft niet. De zon komt niet meer op. Ik weet ook dat je het niet meer hield, dus gaf je maar gewoon op. Hoop is een illusie. Het maakt alleen maar dingen kapot. Het is een transfusie van de sleutel naar het verkeerde…

alsof de weg naar maandag dwars door de sahara loopt leeg, droog en eindeloos terwijl de drukte van de zomerdag iedereen naar buiten jaagt zoveel te zien, zoveel te doen blijven onwillige benen stram de houten luiken sluiten elk teken van leven buiten…

een kussen gedrenkt in tranen geurend naar verfrissend vocht dat als een vleugje adem een weg naar haar geheugen zocht…

zie de zwerver lopen zijn achterzak puilt uit dicht propvol brieven sinds ooit misschien wie weet thuis nog meegedragen nooit gelezen hoewel ze zeggen eenzaam stoot af en gooit ze weg vanwege personen en adressen die er nog wel zijn zijn hoofd kent hun bressen misschien zelfs knopen van moeders in zijn oren hij wil ze kwijt…

er zijn nog ochtenden waarop ik een goeie morgen rondstrooi met de losse pols de echo gooit een klank terug ik herken hem niet hij kaatst langs het plafond stoort de spaarlamp…

ze staart naar mijn ogen aldoor als ik niet kijk glimlacht een heel verhaal gaat op in de verbeelding die opnieuw geboren lijkt wat tekent mijn mond die blijkbaar een verleden verraadt zij aait de hond die haar achterlaat met een lege schoot en keert in haar wereld terug hij die zij verwacht is vroegtijdig uitgeloot de pijn…

ze valt ze voelt hoe ze valt wel duizend verhalen diep valt ze ze glijdt ze voelt hoe ze glijdt langs gladde wanden van taal glijdt ze hij zwijgt ze voelt hoe hij zwijgt over verhalen in duizend talen zwijgt hij…

In het wetend licht zou ik mezelf niet ontdekken of een schaduw kunnen geven die elke leugen bedekt en mij weer laat zien waarom ik mijn ogen wel dromen maar geen verlossing gun.…

Is die onrust misschien… Wat zou het kunnen zijn? Dat ik niemand in m’n armen heb? Dat ik me voorstel dat ik iemand in ’n armen heb? Iemand die ik niet eens ken, iemand die ik me slechts voorstel? Iemand van zo lang geleden dat ik niet eens meer weet hoe het was om haar in m’n armen te hebben? Is m’n angst groter nu er niemand is die…

het late zonlicht wordt gevangen door de fles die groot genoeg is om de pijn naar vergetelheid te sturen het dienblad is een toevalligheid bij het magere bed waar niets meer kraakt…

groen is de dag hij spuwt mij wier in mijn betraand gezicht en ook het zwoele zware middaglicht dat schimmig blinkt in ’t goud van zon twaalf uur schuimt in het riet en ’t kolkt en klokt uit diepten zijn adieu ’k lig roerloos stil in ’t vochtig natte en wil niet luisteren naar de lucht waar ik jouw ogen vind en witte wolken fluisteren…

Haar trouwe vierwieler staat gereed Uitgerust met een kleine mand Langzaam sluiten haar rimpelige handen om de handvatten,laat zich rollen over de stoeprand De eens zo sterke vrouw met benen als staal heeft alle delen van de wereld door gelopen Nu laat de "tand" des tijd haar de ouderdom ingaan Moegestreden toch nog op een beter hopen Af…

Verlaten op het zwijgende bed deelt ze haar lichaam met een gulle pijn. Bewegen is verliezen wat ze wil aanraken en bewaren met haar vingers die haar nog niet verlaten hebben. Haar ogen tellen de ogenblikken waarin ze haar leven ziet en de pijn vergeten mag. De levende tijd is haar vergeten toen ze steeds eenzamer werd en de…

Ik wil me vestoppen, me terug trekken in de eenzaamheid. Daar voel ik me veilig, Daar heb ik zekerheid. Zo nu en dan komt er iemand die me uit de duisternis wil trekken. Ze proberen me te helpen, helpen om het licht te ontdekken. Ik durf niet in het licht, ik wil niet zichtbaar zijn. In het licht ben ik kwetsbaar, en ik wil geen pijn…

De dood denkbaar als een teken van geluk. Gewoon als een gevonden noodlot dat kerkhoven dankbaar maakt en rouwende tranen opspaart op de dagen dat ik het heden begraaf en wachtende ogen kijkend rouwen naar een vreemdeling die steeds op hen wilde lijken.…

zoals elke nacht eenzaam en alleen in het grote bed en wakker worden door het gelach en gepraat van de buren. elk woord van mij is er een te veel dus daarom niet gesproken maar onuitgesproken eenzaam en alleen.…

Ik zie je zitten Alleen in je hoek Je lijkt zo leeg Als een onbeschilderd doek Je oogt zo zwak Maar als ik in je ogen kijk Zie ik de kracht Die in jouw hart blijkt Je deed me altijd denken Aan iemand zonder persoonlijkheid Maar nu ik je zie Is het tegenovergestelde een feit Je hebt zoveel woorden Maar te weinig moed Je denkt dat…

de Avenida Corrientes slaapt nooit stap in dit schilderij van werkers en wachtenden een explosieve combinatie in de magie van het moment een valstrik verhuld in een dun, wit verenpak papieren verbeelding van de brug die niet wordt gebouwd ontheemd tussen heden en verleden en de dreiging van de zwarte zwanen een man struikelt het struikgewas…

We zitten in de auto en gaan van huis, ik zit achterin, zo stil als een muis. Er wordt niet tegen me gepraat alsof de hele wereld vergaat. Zo voel ik me nu al tijden, ik heb het gevoel dat iemand me moet bevrijden. Iemand die mij wel vertrouwt, iemand die wel van me houdt. Die iemand is er alleen nu nog niet en daardoor hou ik mijn verdriet…

ik schrijf dit neer en leid mijzelf in wilde banen en beschrijf de schoonheid en de vleugelslag van zuiver witte zwanen die mij brengen naar een ver en eenzaam land waar ik de eenvoud en de rede zie bewegen door de bomen in het zand…

Toen je weg was Bleven mijn handen Onophoudelijk naar je reiken Mijn ogen je eindeloos zoeken Vragend of je de stilte wilde vangen Die in de verte lag Het was net alsof Het kind bleef schreeuwen Het kind bleef roepen Het kind bleef vragen Het kind alleen Blijft wachten Tot het krijgt Tot het geeft Tot het krijgt Tot het geeft…

als je mij wilt vinden zoek me waar bulderen van wind en golven spreken overstemt op de tast in de nacht in de schaduw achter mij langs een zijweg van het leven waar land in water overgaat ergens op het wereldrond op een grens van eind naar nieuw begin als je me gevonden hebt breek mijn handen open zie de vuurstenen ik ketste ze, rook…

Soms is alles zo duidelijk Soms is alles vaag Soms weet ik wat ik wil Soms weet ik dat niet Soms weet ik wie ik ben Soms niet Soms weet ik waar ik voor sta Soms niet Soms weet ik waar ik voor ga in het leven Soms niet Soms weet ik wat ik wil bereiken Soms niet Soms weet ik van wie ik hou Soms niet Nu weet ik niet wat ik wil wie ik ben…

Dode vogels vliegen door de zwarte lucht dode witte vogels zonder vleugels met ingehouden teugels paarden zonder ruiter Dode vissen zwemmen door het blauwe water dode zilveren vissen zonder vinnen met afgesneden kieuwen kinderen zonder lippen Dode kinderen lopen tussen holle kraters dode grijze kinderen zonder ogen met afgehakte…

voetsporen op nat asfalt weggewassen herinnering en eenzame wegen nog waagt geen zonnestraal zich door diepblauwe wolken maar vogels zijn zachtjes begonnen weer van zomer te zingen een boot schommelt stil op de eindeloze zee niet echt iemand te zien die mee uitvaren wil slechts een vage gestalte tussen oeverbomen en eerste sporen op…

stad van lange tenen langs jouw buitenwegen sluipen mensen weg met vluchtige, bange benen onvoltooid - de stad grijnst schuw in de dag en hoort niet mijn handgeklap over het aangezicht stad van lange tenen ik wil niet ten ondergaan op de straten van jouw ondoordringbaarheid omarm mij met bomen laat mij zingen voordat…