Alle inzendingen over verdriet

Gesloopt zijn ze, de ankers van mijn dromen, weg is m’n geboortehuis- de schulp van mijn wezen. De rode schuur, het kippenhok, de tuin met de oude bomen. De schaduwplek waar ik s’zomers zat te lezen. Weg ook alle geuren, kornoelje, jasmijn en maggikruid. Het grintpad, en het tegelstraatje naar het fietsenhok met de stoffigvuile, scheef gebarsten…

nu staat de tafel nog tegen de muur handen en ellebogen dragen haar hoofd, zij staart zich blind op zijn rug, de schotwond spreekt niet terug langzaam valt er licht op de vloer een spelonkje opent bundels stofzaad daarmee staat de tafel ineens in bloei ontbreekt chlorofyl en spat het bloed uiteen in een palet van oorlogsgeweld haar gezicht…

tussen de sprieten daar in het gras een bijzonder plekje een moment dat ik je zag het laatste moment samen toen ging je onder weet dat je er nog ligt maar toch ben je verdwenen alleen dat kruisje in het gras…

Het vallen van de blaadjes zie ik met lede ogen aan regen valt samen met tranen die ik nu laat gaan alles grijs en grauw geen straaltje zon geen stukje blauw in nevelen gehuld verstrikt in m'n cocon wacht ik met geduld op een nieuw seizoen die m'n herfstblues doet verdwijnen en de zon voor mij weer zal schijnen…

Kijk naar je, hoor de klok tikken. Denk aan het verleden, het heden, aan de toeko... Voltooid verleden tijd. De klok, ook ik, wij lopen door.…

soms denkt mijn hoofd heel anders, dan wat ik in m'n hartje voel, dacht niet dat 't kon gebeuren, maar er gebeurde tóch een heleboel... jouw zwijgen heeft me kil gemaakt, dacht dat niemand dat ooit kon, heb jij me toch echt héél diep geraakt, is jouw hart soms van beton? kon je niet meer zeggen, dat je van me houd, en…

De leren bank oud en versleten loert mij wat wezenloos aan wil mij niets laten weten van al wat hij heeft verstaan De tafel waaraan we zaten is zo ijzig stil jouw woorden hangen nog aan de muren als ik ze horen wil Het bed waarin we samen lagen omarmt ons niet meer de leegte naast me voelt als een afgrond jou niet hier te weten…

Als de zon jou niet meer kan verwarmen, wat kan ik dan in de herfst nog voor je doen schat.…

rijm omklemt het kransgebonden dennengroen asgrauwe gezichten voor opgebroken aarde opgepoetst geel koper vastgenomen om ‘t aardse te laten zinken onder geklaag van hoop en het luiden van de dodenklok ogen dragen tranensluiers bij ’t vallen in die onbekende leegte handen schudden rouwverbonden zwijgende seconden lang alleen jij blijft achter…

Ik denk niet dat ik nog lang heb als diamant van vlees en bloed. De tijd slijpt me tot karaat, ringt de dood om mijn vinger. Al wat zuiver is mengt niet met een lang gelukkig leven. Het weerkaatst de zon maar smelt sneller weg dan sneeuw. Zij leeft nog in de verwachting die vroeger aan mij kleefde als een grote belofte braak lag doch…

Treurwilg in het nauw grauw staande in de sombere nachten lachten zij vroeger of niet ziet zij nog immer het heden steden in vuur geeft haar oogkleppen zappen naar een andere tijd spijt van haar toekomstig vertrouwen rouwen wil ze slechts alleen heen naar die andere morgen zorgen voor haar alleen veen haar sappig fundament kent haar als een…

zo ver je kijkt enkel nog puin en stenen onwerkelijk is het hier en koud en grijs door God verlaten, zielenloos de prijs voor 't pijnvol heden dat ook mij laat wenen ik huil om ’t kind dat hier eens droomde vol van het leven en in een fantasie streed tegen draken met een zuivere magie dat lachte, huilde, elke angst weghoonde waar is nu…

Iets in jou is gestorven vele dagen terug Onmachtig moest ik zien gebeuren. Ergens tussen toen en nu zijn wij ons verloren.…

verdrietig zie ik hoe de deur zich sluit en niemand vraagt waarom ik wou je zoveel tonen nog van mijn gevoel, gedachten en neen, ontgoocheld ben ik niet - hoe zou ik ’t mogen zijn zelfs nu er niet meer is dan slechts een kleine spleet waardoor een streep verlangen valt naar eeuwigheid jouw mond die zwijgt en zachtjes valt een deur in…

Toe, ga maar, ik wil niet meer... wil niet meer huilen, je niet meer missen, niet meer verschuilen of blijven gissen... ik wil weer leven en echt genieten... zonder er zelf bij in te schieten, Dus ga nu maar, ga nu maar vlug, misschien verlang ik ooit naar jou terug... maar zit er nu even doorheen... het was een droom hij viel uiteen…

huilend hart een hart dat verder wil een hart dat wil leven een bezetting in m'n geest houdt me vast eenzaamheid niemand die het begrijpt niemand die het wil begrijpen confrontatie met mezelf een huilend hart geen mensen willen dromen geen gevoelens willen zien 'je zwakte zal je sterkte zijn' hoe weet niemand wanneer weet…

Berust in mijn gedachten achterwege de lange nachten van achter de coniferen mijn hoofd aan het verweren wortels in mijn ziel verstrikt als een debiel verweven in lange melancholie was ik maar als A. Jolie…

Mis je mij dan niet... als je me niet hoort of niet ziet... en mij niet voelt voel je dan ook geen verdriet? als je me niet kan kussen en niet geniet... zit er voor ons dan niets meer in het verschiet? Een leeg gevoel, een hart met pijn, en dacht dat liefde zo mooi kon zijn.... Ik had een doel, en dat was jij en heel even was…

Het herfstpad geplaveid met Diep verdriet in vier kleuren Een lage zon tovert kortstondig geluk De peppels geuren verliezen ratelend hun blad In m'n hoofd: deze dag... in kleurendruk.…

vol verbazing, ongeloof niet wetend wat te doen niet wetend wat te zeggen zo was de situatie na zoveel jaar was jij ineens daar een half uur was de tijd en nog een sigaretje later was ik je alweer kwijt nog voel ik het verdriet 14 jaar aan tranen niemand om tegen te praten om boze blikken te besparen zo liet je mij achter weer 9…

Kom niet vragen wat er mis is met vandaag met alle dagen Troost ogen met woorden met een lach om te vergeten laten we eten…

Ik droomde vannacht Over een vogel Hoog in de lucht Zo vrij en toch op de vlucht Niet lang daarna werd ik ruw wakker Jij stond daar Ruikend naar zuur Niet weer, niet op dit uur Toen begon het Je zou stoppen het zou over zijn Ik bepaal jou niks, klopt Ik zoek het wel uit, fijn Daar komt het dan Ik was niet snel genoeg weg Dan morgen…

Niet kunnen krijgen in wat je gaf Niet kunnen geloven in wat onzichtbaar was Niet kunnen denken in wat ondenkbaar was Niet kunnen vertrouwen in wat goed leek…

Zit soms wezenloos voor me uit te staren, niemand weet, hoe ik me voel... wil zo graag jou in m'n hart bewaren, maar wordt bedolven door een angstgevoel... Zit soms urenlang voor me uit te dromen, een ieder ziet, dat ik mezelf niet ben... heb jou zó diep in m'n hart genomen, dat ik eigenlijk mezelf niet meer ken... Zit soms veel…

daar zit een meisje gebogen in de hoek huilend haar gezicht, nat van tranen vertelt woorden zonder geluid haar ogen vol met tranen vertellen de pijn zonder geluid haar polsen vol met krassen vertellen het verdriet zonder geluid ze huilt ze bloedt ze schreeuwt ze sterft zonder geluid…

Jouw verslaving Ons verdriet Jouw egoïsme ziet het niet Je hecht geen waarde aan het leven Alleen in dope-gedachten leven Niks neem je aan van niemand niet Kom op lief broertje: stop ons verdriet!…

dit is niet mijn adem die ik via strottenhoofd in woordenloze non-betekenis uitblaas noch zijn het mijn voeten die door naar verder onbedacht cirkels draaien het zijn reddeloze ogen die me door niet-gebiggelde tranen mezelf laten zien onder jouw invloed…

De wind ruist in mijn hoofd ...ik luister. Zachte regen streelt mijn huid ...ik huiver. De zomer vertrekt uit mijn hart ...ik neem afscheid. Kille herfst gevolgd door ijzige winter zoals altijd. Het gaat voorbij , ik weet het ... De lente komt weer.…

hartstochtelijk vond ik je diepe schaduw, verdonkeremaand maar toch Liefde, uiteraard het zijn diegenen, waarvan je doornen ondervindt op twijgjes, ondiep en te meer somber tussen intense tinten donker met toch die eeuwige schakering treurend rood er zit een dramatisch klampen aan mijn nuances verzinnen, van deze strootjes minstens even…

Incest Waar eigen bloed Misbruikt in ongeremd gijl besef Nacht na nacht opnieuw vermoord Wordt de stille kreet nimmer gehoord Achter hermetisch gesloten deuren Kan steeds het vunzige gebeuren Gesmoord verstikkend in ademnood Is de liefde voor altijd dood…