Alle inzendingen over overlijden

het wegdek weerspiegelt jouw laatste levenslicht de wind helt over in verstrooiing van licht de straten in bezwerende onduldbare geheimen uitdagend in wiegend wankelende angst levenskrachten in ongenaakbare strompeling als net afgestroopte bladeren van bomen het lijf in woekering, eens ongeschonden maar nu in verzoening van de ruwe dood…

de Grijze komt soms op visite, hij neemt dan wat sprankel met zich mee als hij weer Herwaarts gaat en laat nog wat over voor zij die achterblijven een hand om vast te houden ogen om licht in te zoeken herinneringen ter vervanging van ontbrekende woorden spiegels op een toekomst maar bovenal niets meer dan jezelf daar tegenkomen afscheid…

wil niet meer gevonden worden het leven druipt langs wolken laat me aan de hemelrand in mijn laatste zwijgen slapen in de dood van gekras in merg en been mijn laatste tred verstoort in geschuifel niets beweegt er meer urenlang verstreken er geen seconden meer ik verdween ergens aan de einder in het later…

Daar hangt de hemel een zomertuin van parelmist met een torentrap daar gaat ze slapen want het geurt er naar vroeger lavendel en tijm en het zonlicht verstrijkt er in water ze zwijgt het is tijd voor een laatste vaarwel ze zwijgt het is tijd en daar gaat ze.…

Niet meer wakker worden Een zandwinkel beginnen Onder de groene zoden terecht komen Man met zeis tegenkomen De dood we verbloemen 'm graag Daarom aan u de kardinale vraag: Verwelken bloemen snel op kerkhof of dodenakker?…

hij neemt de munten van m’n ogen en draagt me naar zijn boot ik voel me opgetogen al ben ik kennelijk dood er is het wiegende bewegen op het water de besliste haal waarmee hij aan de riemen trekt de zachte schok een tijdje later waarmee de eindreis zich voltrekt een zwijgend wachten tot ik opsta een knik – als groet bedoeld terwijl…

De tuinman: Ach, weet u, daar blijft niets van over - zo'n kleintje, denk-es in, da's toch alleen kraakbeen? Zo'n kissie (grote handen) Nee, díé kome niet meer; denke liever aan iets leuks, een nieuwe, ofzo. ------------------------------ Uit: 'Bloem, steen', 1997.…

het licht van de lentezon zo kaal nog maar viriel strooit tranen in je ogen staalt de kern van je blik geen jaren meer te gaan de maanden weken de liefde houdt je wakker telt de donkere uren samen in een verenigd ademen de troost zijn trots te zijn geen winter meer te vrezen de weken dagen je lijf legt zich langzaam af in de armen…

In zijn ogen kon je het zien, Zijn mond herhaalde het nog weer. Mijn laatste gedachten heb ik. Hijzelf is er niet meer. Mijn herinneringen heb ik, Ze zijn van heel ver terug. Ik heb zijn laatste blik gezien, Al was het maar even vlug. Geliefden zitten met het gevoel, Zijn laatste momenten zijn afgezwakt. Maar ik zal lief afscheid nemen…

Ogen van één vader en één moeder kijken dieper dan de pijn kan gaan uit verleden naar één toekomst verloren hier, haar opgebaarde lichaam hier, het huis van alle dromen vrij hier, bloemen met vrolijke kleuren lachen uit dat wat HIER is, geen bestaan… bloemen met zonnenkleuren groeten de regenbogen van verdriet en tranen op een hemel waar…

na dagen zwoegen kwam hij aan bij de rand van de vulkaan daar heeft hij toen nog lang staan staren vlocht onderwijl z’n lange haren en uur na uur na uur doorvoelde hij het woelende vuur dat gloeide in de kille mist totdat hij het heel zeker wist toen legde hij z’n kleren af en sprong in dat verzengend graf…

als een goede vriend overlijdt en tijd even niet meer bestaat weet dan... - dat tijdloze moment - is de vriendschap die nimmer overgaat…

Hij schrok op toen zij haar lichaam verliet een schim verdween dwars door een deur die hij met moeite piepend open kreeg volgde haar de verre, lange helling op Haar stappen vormden zich in het stof donkergrijs de lucht en het licht flauw hellend naar het hoogste punt waar ergens haar gestalte zich verloor Achtergebleven zochten zijn voeten…

Hij meldde zich bij blauwe maan een kompel in de mijn bedolven. "Vader aan de lijn" en golven vreugde gingen in mij slaan. Zachtjes zwaaide in de gang de hoorn een pendel heen en weer. Zijn roepen luidde zich dit keer een weg naar mij. Het duurde lang wij spraken beiden achter glas voordat ik meer dan klanken hoorde maar niet meer dan…

Ik weet dat je me gaat verlaten Ik ben jou voor Vluchtend in een wereld zonder emotie De kick van het onverwachte Zolang ik maar niet hoef te voelen De pijn van de leegte Misschien, wen ik er zo aan te leven ongebonden Misschien, wen ik er zo aan te missen wat ik liefheb Misschien, wen ik er zo aan niet te voelen wat ik voelen moet Misschien…

het was een donderdag niets vermoedend op de bank tot het kwam die ene traan op je wang vervolgens die ene zin voor hem is de poort geopend hij heeft de stap naar de andere kant genomen de poort is gesloten en hij zal nooit meer terug kunnen komen die ene poort, gesloten voorgoed…

Zuster Immaculata scheepte zich eindelijk na veertig dienstjaren in. Liep zij met haar koffers zeulend toevallig Meester Char tegen het lijf? Haar kleur herkende hij en zij moest mee. Hij schetste het reisplan en zij keerde zich zwijgend naar de wand en werd gewaar hoe schaduwen verspringen kunnen. -------------------------------------…

als jouw tijd is gekomen zal ik samen met de zon wenen mijn tranen van koud vermengd met de hare van warm in beelden van zwart op wit weerkaatsend in schaduw van het boek des levens gewikkeld in silhouet van toekomst ik zal je as verstrooien op geurige velden van korenblauwe violen waar nieuwe stromen…

Die blik over je schouder nèt voordat de deur dichtsloeg zal ik nooit vergeten ik wilde jou de sleutel geven maar moffelde hem weg bij je afwerende gebaar het was alsof je toen al wist wat ik niet wilde weten niet wenste te zien maar moest beamen in die kille kamer naast dat hoge bed waarin je elke dag dieper wit verzonk tot je…

geloof mij als ik spreek over mijn gelopen ronde denk maar dat het helen is van een open wonde wees niet bang wanneer mijn blik stagneert als mijn weg doodlopend is en mijn fakkel nog spaarzaam walmt in een verloren nis nog eenmaal zal ik mijn bruid aanschouwen als zij is gekleed in een zwarte japon zij gaat met vaandel vooraan…

aan Betsie Ze trapten om wat ik bewaren wilde: luchtkastelen en de schemer die nog niet wanhopig leunde, me veilig door de late uren droeg. Ze spraken nooit van hoe het duister invalt en hoe dat bij de dieren gaat, dat ieder sterft en weerloos maar genadig wordt. En niemand die me zei dat sterven vraagt om stevige conditie, de vlucht…

Vroeg in de morgen Heb ik je getroffen Nevel in de haren Door herfstgeur omringd Spinrag rond je ogen Jouw lieve blik gedoofd Klanken uit je oren Gedachten ijzig koud Diep in de nacht Liet jij me achter Mijn beminde muze Voor eeuwig altijd stil…

De wens is uitgekomen haar wens verloor jaren geleden haar dochter door een triest ongeval is er nooit overheen gekomen. Sprak altijd nog in ‘het heden’ over haar, die ze niet verder opgroeien zien mocht. En nu is ze bijgezet in het Familiegraf bij haar dochter die ze al zolang niet zag. Haar wens is uitgekomen ze ligt nu naast…

zo voor het oog is alles wel voorbij je bent in as verdwenen schijnbaar is de rust nu neergedaald maar er zijn slechts dagen voor geschoven wat eraan voorafging is indringend nog aanwezig laat zich zien wanneer het wil in alle hevigheid…

Mijn buik dik en rond Vervuld van jouw leven Tere handjes kriebelen vlindertjes die zweven Ik praat zacht tegen jou Lief mannetje diep in mij Je broertjes zingen liedjes Jij spartelt speels en vrij Opeens lijk je wel te moe Mijn liefste derde kindje Nul reacties op de liedjes Geen enkel kriebel hintje Mijn vlindertje bleek ziek Te…

Door het open raam vangen je ogen de blauwe lucht Nog even genieten voor je allerlaatste zucht… Vogels laten zich meedeinen op de zachte adem van de wind Je ogen stralen in het schemerlicht Even voel je jezelf het kleine kind De angst voor je laatste reis is weg Genietend neem je afscheid van de natuur Nog één keer glijden je ogen de hemel…

En dan is er niets meer dan stilte je bent overleden, je bent er niet meer je adem is gestopt, je hart eveneens het afscheid was kort de stilte lang. Té lang…

En dan is er niets meer dan stilte je bent overleden, je bent er niet meer je adem is gestopt, je hart eveneens het afscheid was kort de stilte lang. Té lang.…

Ik werd wakker, ‘t was nog nacht, omdat iemand op mijn bedrand zat, ik herkende haar: zij was zoals ik zonder ‘t te weten had gedacht. Laten wij praten, zei ze zacht, zeg me wat je gerust zou stellen, het is allemaal in mijn macht, je mag je diepste wens vertellen. Wij spraken over tijd en plaats, wie er bij zouden zijn, zij knikte;…

Mijn kraaien krassen een klein beetje met hun bekken op de lak. Ik scheld ze vol, vervloek ze strak: “Verdoem die vogels, Herejeetje!” De stoethaspels choqueren, veren en schaven, schrapen, raspen luid. Stijf van woede vaar ik uit: “Een echte kraai behoort te scheren!”…