Alle inzendingen over actualiteit

steeds vaker met afschuw aanschouwen het nieuws in de krant we willen niets meer horen en zien het gaat boven ons verstand er zijn uitspraken uit angst en woede “Nederland is een kutland” het helpt niet weer een stille tocht uit eerbied zinloos harteloos goddeloos…

Kleuren versterken de details van elke droom met silhouetten. Wat is het heerlijk om zich te laten meestromen op golven van een droom waar verbeelding en creativiteit voor het rapen liggen: uitzonderlijke kracht en pracht op zuchten van een wind waar op hetzelfde moment ik kan luisteren naar de meeslepende melodie van melopee. Een wiegerij…

zag de wereld kaal en glad die zonder zichtbaar pad onoverkomelijke obstakels had soms glinsterde in de spiegel van de gladde kant een stukje universum in de belichting van hogerhand ongenaakbaar in een setting van diamant strooiden zij in alle kleuren hun hemelse band een schitterend fenomeen waarvoor ook schaduw moest…

De lucht is bewolkt en triest in haar grijze zomerse wolkenregen dat dagelijks in stortbuien met tussenpozen is neergezegen in het lage Hollandse land Tikkend op het raam waarachter mensen engelen in mensen gedaante zien staan Poetsten de zuivere regen stromen alles blinkend schoon Een schone droom is mijn meisje poëzie…

ik gebruik het zachte nederlandse schrift dat naar boterbloem en madelieven geurt dat polderend haaks op rechte lijnen staat vaak innemend vriendelijk als het om teksten gaat waarbij de maatschappij mijn klankbord is in normen en waarden die tijd en opvoeding paarden ik behoor tot een groep die kennis van zijn roots uit…

ik zag je lichter worden intenser stralen alsof jij nieuwe energieën in jezelf had ontdekt je ogen leken te verdwalen in de nieuwe horizonnen die zich openden op een vroeger wat diffuse plek de magie in je lach reikte aan de mystiek in nieuwe sferen die meer bij het universum pasten dan bij de oude aarde van weleer…

We misten tal van plakken op een haar Door falen, domme pech en stommiteiten. Een makkie dus, mij van mijn taak te kwijten, Dit keer had ik mijn snelsonnet vroeg klaar. Maar woensdag was daar die medailleregen: Het zit me potverdorie altijd tegen…

nog waaien de kleuren van stelen vlaagt wind in schrille tonen de dodenmars bloemen knappen niet af maar leggen zich plat uit deemoed ter aarde in een kris kras pandemonium vullen bomen de kerkhoven van het gigantische bos schoon geregende wortels bekijken de immense ondergrondse hoeveelheid lijken ook zij zijn geveld…

in het woud van duizend bomen stonden zij - middenin de bloei van hun kaarsrechte fiere leven toen zij meedogenloos omgehakt eerst de ene dan de andere terwijl zij vielen klonk er geweeklaag en er was gehuil maar beulen hebben geen oren hun harten bevinden zich diep in hun portemonnee er meandert bloed uit hun handen…

spreken is zilver zwijgen is goud monden die durven worden stilzwijgend geëerd of gesnoerd door smoelen die handen doen praten handelen verkeerd spreken moet mogen boze tongen aan gebonden handen kunnen niets meer niets dan tevergeefs wachten op zwijgen de volgende keer…

jij nam altijd iets mee bij je entree een stukje spanning in de lucht die sprankelend bruiste van plezier als jong bier hoorde fluisters in het orkest ook werden er andere instrumenten vlotjes klaargezet ogen begonnen aan hun joviaal warme glinstering ik zag je stralen door hun woordloze verhalen in tonen die terloops…

in haar kosmische lach schitterde ieder lichtpuntje ook in de sterrenstelsels die ik in haar ogen zag lichtte nova’s aparte stukjes universum op zij las de tijd in de lijnen van mijn hand polste zo de spirituele kracht van mijn zielsverband sferisch zijn wij de nacht ingegaan waar een rode maan ons gidste langzaam zijn…

als je handen sierlijke lussen beschrijven zie ik je kleurrijke gedachten boven komen drijven waar de waterspiegel nog vriendelijk rimpelt begint de eerste confrontatie met de werkelijkheid zacht drijven golfjes in hun olie verpakte doorschijnende verblijven kleurend tegen oplopend zand jij hebt de gedachten niet bezworen…

ik zag de kleine spanningen in je vingers als de toon in je woorden zich verzette tegen jouw uitspraak je framede nog in het laagste echelon dat de sterkste muren heeft gebouwd naarmate je meer bij de hemel kwam koos je voor licht en luchtig waar zwaartekracht wat meer in het geding kwam nam je de framen erbij ondanks hun sleet…

De kaart voor elk gebied kleurt donkerrood Maar wat betekent dat voor mijn vakantie Want het wordt tijd dat ik een ander land zie De reisproblemen zijn straks levensgroot Dit heb ik in mijn tuinstoel overdacht Het valt best mee als je niet veel verwacht…

wij leven in een pressure-cooker aan de leiband van een virus een koekje van ons eigen deeg bewogen door een judaskus hoop blijkt ijdel opgehouden handen leeg maar hier - langs deze hete kust verzamel ik wat zee mij schenkt van schelpjes slakkenhuis en steen al wat de zee bij vloed mij brengt en wat mij vrede geeft en rust van ieder…

jij liet je handen dansen opende tussen je vingers de meest fantastische kleuren die zich mengden met exotische geurvlagen die de vormen in hun magische composities hebben gedragen in een uitbundige zomerregie van de mooiste zaken die de lente in haar schepping met subtiele kracht en uiterst verfijnde pracht tot paradijselijke…

De vloed was noch te stelpen noch te stulpen, Maar wie de goden structureel verzoekt Zal ooit een keer verdoemd zijn en vervloekt, Want alles ligt daar in de buurt van Gulpen. Niet onvoorspelbaar ging het daardoor mis, Daar ook in Limburg nomen omen is.…

we leefden samen in onze eigen biotoop waarin tijd de balans had uitgemeten zonder iemand te vergeten het leven lukte wonderwel met goede en mindere jaren maar ieder had de vrijheid om in zijn eigen bestaan weer anders te zijn tot een chinese exoot de schaarse grond met een deken verstikte de energie afving en het ecosysteem vernietigde…

ik zag je terloops in de spiegel kijken heel even vroeger en nu vergelijken je draaide je bruusk om sinds wanneer zag jij een vreemde zomaar terugkijken geschrokken was je niet stress en zorgen hadden jou geen goed gedaan jij hebt te lang teveel van jezelf gegeven zonder te letten op de kwaliteit van eigen leven maar…

Och Frans, ik wil de sfeer daar niet verzieken Maar als jouw Deal niet Green wordt onderhand Dan bungelt de BV van Rutteland Nog lang tussen bananenrepublieken De dijkgraaf graaft geen dijk doch hij bewaakt De zilte kwel en hoge waterstanden Hij doet bouwarchitecten watertanden Een eiland wordt - wie weet - tot wijk gemaakt Een…

wij zijn gaan lopen omdat woorden onze afstand niet konden verkleinen heb jou een hand gegeven niet uit de bezittingsdrang je bent de mijne onze passen hebben we nooit in synchronie afgestemd elkaar volgen waren wij niet gewend in samen bewegen konden wij steeds wat meer toegeven zonder gezichtsverlies wij zijn elkaar…

ik zag je hand schrikken in het snel verschikken van je vingers in hun bezigzijn de snelheid van reageren was niet meer aan te leren alleen routine gaf nog structuur naast concentratie die meestal licht chaotisch de overhand kreeg was een boodschap sturen geen sinecure toch was de lach op je gezicht weer goddelijk toen…

Er was donder en bliksem Er waren hagelstenen zo groot als knikkers Die door rukwinden tegen ramen geslagen werden De deuren hielden het water niet meer tegen Het huis bood geen veiligheid meer Dor hout dacht ik nog en vluchtte Naar binnen…

wij zagen hoe water in niet aflatende kracht rotsen trotseerde bruisend en kolkend probeerde een bres in de muur te slaan om zo in alle gluiperigheid ongezien de dodelijke steek in de rug te forceren waar graniet en basalt in de schepping hun bals hebben gespeeld zijn de sterktes van voorwereldlijke kracht in verbinding met…

Ooit was us Frans een Limbo zonder bril Nog donkerharig, rap van tong en pen Het lijkt of ik die man niet meer herken Als Brusselman met baard, fool on the hill Voor Greenpeace zijn z'n plannen nog te vaag Halfbakken kool en geit gespaard: te traag!…

Verwarring heerst alom in de straat giert de angst voor mensen die de duisternis naar binnen zuigen en drinken als melk rondom de liefde voor jouw naam temidden van bloemen en gedichten de hoop spanning en plotseling de dood een verloren strijd in een bloeddorstige aarde maar liefdevol en krachtig is de hand die het hart…

Er is een dapper mens gedood Een man die tegen onrecht streed En al het mogelijke deed Aan dat wat oplossingen bood Er is een journalist geveld Integer, strijdbaar en niet bang Gedreven om in landsbelang Te straffen misdaad en geweld Hij leefde in een link, klein land Met bendes strijdend om de macht Met moord en doodslag telkens weer…

regio Liège de vensterramen worden patrijspoorten alles wat je hoort, is water, soms overstemd door een sirene…

ik heb hun stemmen allemaal gehoord in verleidelijk of dwingende toon zij opperden hun mening en helemaal niet ongewoon maar wensen ook bevestiging en graag van hun patroon natuurlijk is er vrijheid van keuze maar de pressie tot accepteren is niet zomaar af te leren blijft een uitvloeisel van macht die zich niet enkel door woorden…