Alle inzendingen over algemeen

De winter wordt bijna van plagen ontslagen je merkt het lichtere aan het lengen der dagen het genoeglijke dat aan komt rollen uit leven tuinen die boden nieuwe kansen willen geven. Zie hoe tij de tijd verdraagt ‘t maakt het buitenleven weer zoet als ook jij uitgeslapen zomerse stappen weer buitenshuis doet. Menig gewas vreest nog de vorst…

De zolder krijt vergeten uit en weeft er draden tijd tot stof over kartonnen dozen waarin jeugd geborgen ouder wordt zoals de tinnen trommelslager in zijn houding lang verstramd of de pop wiens tule bruidskleed in vergelen is vergaan ze leefden eens zo zij verbeelden maar het spelen ging voorbij vergleed zoals de jaren waarin…

hij geeft een vertekend beeld de spiegel niet zozeer om wat ik was maar wel, om hoe ik was wie ik was komt niet in vraag omdat ik karakterologisch veranderd ben nogal logisch hij geeft een vertekend beeld de spiegel omdat mijn uiterlijke jeugd onherroepelijk achtergebleven is verzadigd van het intense snelle leven vol emotie…

Zong ooit niet de dichter op de hoek over lessen uit het geschiedenisboek? Over koningen die niet wilden leren, en keizers met al hun eigenbelang? Zij regeerden allen met harde hand, dát wel, maar vaak zonder verstand. Het tij dat niet meer wilde keren, maakte het gepeupel onzeker en bang. Regenten die het niet konden laten, regeerden bij…

Mijn dode ouders zien de schuur waar ooit mijn puppies speelden met een piepschuimen pop De passie van het eerste uur die wij zo vurig deelden is gestold tot lava in mijn houten kop Je vader in het verre Java zorgt vergeefs voor een klein meisje in een armoedig huis Hij ligt niet in diepe coma de ware reden voor jouw reisje ligt bij…

Vannacht zag ik heel even je gezicht, Ik riep je naam maar je hoorde me niet. Ik zag hoe je danste in het witte licht, Je danste op een mij onbekend lied. In verwarring keek ik zwijgend toe, Voelde een pijn die niet over ging. Ik voelde me alleen, alleen en moe, Ook toen ik nog aan het leven hing. En ik zweefde, zweefde in het niets, Alles…

Hoe maak ik zelf een telegraaftoestel ik verlang naar gezette tijden naar de elementen en naar regels over het voorjaar. Naar een vonkeninducator en stokrozen. Waar dien ik toe als beoefenaar van huisvlijt. De winter had zo nu een dan een vrolijk gezicht van al vroeg in de herfst begonnen grondbewerking bemesting en aanleg van het beschutte…

als zij na lange tijd weer een jurk aantrekt en haar benen toont daarna de dagen als bloemen draagt dan weet je dat het weldra lente wordt…

het kriebelt in mijn handen het hunkert naar een kwast om je in beeld te vangen nee geen woorden maar een ander vast gegeven het voelt als blauwgroen zeewater rosé rode voeten pure chocolade wijnrankgroene twijgen druiven rood en zwart als olijven purperen wijsheid blauwgrijze tinten kruipen wingerend langs de bast bind me daar in kleuren…

Ik heb iets heerlijks, fantastisch en nieuws ontdekt Je kunt ook via mobielen, computers en satellieten zonder te morrelen of te knoeien aan je zelfrespect ‘n ander van je liefde of genegenheid laten genieten een simpel zinnetje, plaatje of gewoon een teken kan bij degene warme gevoelens doen ontstaan vanbinnen een stiekems vuurtje doen ontsteken…

je rommelt wat in marges van nacht & noemt het dromen tot woorden het handschrift vormen van vader - die dood is dat je het eindelijk lezen kan & wakker wordt alsof clichés in pyjama ineens wel draagbaar zijn…

Het was een gewone februaridag niet anders dan andere zonder de ene voet voor de andere te zetten vertrok een moment uit de kamer waar benen de dag bij beenden , ik nog net onderscheid kon maken tussen staan en lopen me verbazend over hoe mensen versmelten in denken aan voedsel en het zout der aarde, gepeperd wellicht net als anderen gedacht…

een kromgetrokken sjoelbak op de achtertafel alle schijven in de één ik ruik de bastognekoeken nog zijn klokje op het nachtkastje hoef ik niet - mijn tijd komt nog wel maar dat de tuin slechts drie stappen lang blijkt…

Na eeuwen onaantastbaar warm verkeren weet ik niet waarom ik nu niet huil. Mijn schuilplaats: 't koel en dromerig negeren; ons afscheid staat hier als een dode zuil. O, als ik had vermoed dat uit ons diepst verlangen deez'onmacht was gegroeid; de liefde in vlucht gevangen, verbannen en geboeid; o, had ik het bevroed; misschien had ik de waan…

Wandelend in het Land van Maas en Waal, waar al menig lied over is gezongen, kijk ik rond en schrijf mijn verhaal, al is het beeld soms wat verwrongen. Het geeft niet, het doet er niet toe, de lucht is blauw en ik voel me goed. Ik wandel verder en voel me niet moe, ik loop zingend de horizon tegemoet. Er is niets wat ik wil of wat ik zoek…

Hoe kort wij elkaar kennen het voelt als levenslang bloed wil ons verwennen in sterke dadendrang buiten elke bedding stromen wij samen over wij zijn elkanders redding in de triomf van tover wij komen tot bedaren in stormen van de pijn wij weten wie we waren en vrezen wie we zijn.…

als alles dood lijkt is er weer leven waar de dood voor wijkt als voedingsbodem naar nieuw leven reikt mijn vriend dat nieuw leven dient hier ben ik groei bloei in de bodem van die zin is de kern levenszin wortelt daar in een schijnbaar zinloos ding die zinnen waard zijn in tegenstelling met de pijn die schoonheid is overweldigend…

wat zijn gedichten meer dan verzen voor één dag wanneer ze zullen overleven is dat al een wonder want dikwijls vervliegen tedere woorden zoveel sneller dan de mens de dichter zelf daar hebben wij het nog wel eens over tenminste als we overmorgen zijn naam niet zijn vergeten…

geen dood in plakjes hier of woorden op een geordend palet geen linten geen bloemen cremeer mij maar gewoon met open oven zodat wederkeren als stukjes mij in jou & haar vanzelfsprekend is & ja dan waaien we nog even…

Vandaag heb ik goed nieuws voor u het is niet veel, maar toch: er lijkt denk ik wel degelijk een soort van god te zijn. Net rond die tijd vandaag dat duizend jonge stellen ruzie maakten voor het eerst zo ongeveer toen tachtig kinderen tot bloedens toe geslagen werden je weet wel, net toen zestien jonge vrouwen stierven bij een bomaanslag…

Wij dalen zwijgend af naar de duistere grond die onze levens splijt wij zijn elkanders straf en staan ongebonden voor eeuwig in het krijt als zerken op een graf blijven wij geschonden tot ver na onze tijd.…

ik wilde naar Moermansk want dat klonk zo mooi als een cruiseschip met olie of staal het wuiven bij afvaart & moeder die dacht dat ik de taal al sprak maar meer dan vloeken was het niet & rond Texel viel de wind…

niemand die er nog van opkeek dat je er foto's in bewaarde krantenknipsels & programmaboekjes waarin je naam verkeerd geschreven stond ze vonden sandalen & waterschoenen op zolder 't liep niet meer - de woorden & in het groene glas een datum waarachter twijfelend de zon…

De vogels schreeuwen hun schrille geluid, ze vliegen met grote re- gelmaat vlak buiten mijn raam. Brede cirkels maken ze en telkens rusten ze even op een ander dak. Ze zijn waarschijnlijk afgekomen op de broodlucht van de bakkerij, hier heel vlakbij. Ik sta op en maak koffie, doe de radio aan, de olympische spelen is begonnen.…

ik kan mezelf niet vinden niet in jou en niet in mij vergeef me ik ben geen wonder en toch kan ik niet zonder vind me alsjeblieft zing mijn lied speel me op de piano zoek me in de tonen in de snaren van de gitaren ergens in de dood ben ik verloren en word opnieuw geboren laat mijn schreeuw daar waar het resoneert in een bevrijdende…

Je woorden zijn gevleugeld en maken alles bij me los wat ik net heb beteugeld wij hebben niet getreuzeld en alle druiven van de tros met passie opgepeuzeld had maar wartaal gekeuveld dan was ik niet met volle blos beschaamd in bed gesneuveld.…

grasliggend kijkend naar het wolkenspel witte dromen glijdend langs egaal blauw rare neuzen, bokspringend clowntje, daar een schaap, lichtbel, dan… ineens bekend en vertrouwd, jouw gezicht, met blote schouder aan je volranke lijf wildbollend je borsten, kortharig vreemd.. maar wel mooi wazig je oog knipt, wiebelt met je neus, dan een hand…

Ik ben de morgenster die naar de letter leeft en over klinkers zwalkt Mijn klanken dragen ver vanuit de ferme geest die lettergrepen spalkt Ik ben de morgenster slechts tot het woord verplicht vrijheid zonder oever gevangen in gedicht.…

het is als een droom van water die vanuit je handen door je vingers sijpelt het druppelend vallen in een glimmende plas ik schenk mijn dorst aan dit dromende water verbeeld me dat ik goudgevend leef drink van je omhelzing spoel kletsnat in een echo aan…

ochtendnevel zacht en koel vochtig veebont in witte uren flarden zweven de tijd voorbij langs bomen gras en grond de toekomst in een vochtig glas het is ondoorzichtige huid in verhulde openheid een zwevende dans een overduidelijke kans op liefde en hoop in de bedauwde ochtendglans zweeft daar in nevelen door dalen en heuvels…