Netgedichten

netgedicht (nr. 34.254):

licht sonnet

Licht sonnet

Overdag zo kil en totaal verstild
De poot strak als een stramme hond
Een hoed van linnen op zijn kop
Gebonden om zijn schedel rond

In schemering ontspringt het verlangen
Een zachte glans te doen verschijnen
De atmosfeer zucht naar de koestering
Het duisterlied te ondermijnen

Ontstoken als een vlammend zwaard
Goudglanzend, verwarmend en diffuus
Straalt ze in haar avondhaard

De kilheid is nu snel verdwenen
Ze spreidt haar ruime warmte uit
Men koestert zich in haar volle buik.