Alle inzendingen over overig

Ik kan slechts simpel schrijven ik raap wat scherven op hier en daar een woord misschien wordt het dan een zin dit past het best bij mij niet onstuimig, niet bruisend maar eerder kalm, bedeesd dat bevredigt mijn zinnen het meest.…

De golven hielden een beraad, Wie moet het land regeren? Men wilde democratisch zijn en geen van hen negeren. De Griepgolf zei: Laat ik het doen, hoewel er doden vallen, moeten er toch ook injecties zijn, dat loopt in miljoentallen. Nee, zei de Hittegolf, neem mij, anders wordt het een ramp, want na twee dagen is het land een groot nudistenkamp…

Feest! Heisa trakteert een hoop vers bloed Neen, serieus Ik lach niet groot genoeg Serie met bubbels Geen nood, opgelost met je ogen Waar we naar uitkijken Ik kan slechts liegen tegen mezelf Al gaat het sindsdien merkbaar beter Deze keer hangen de groepen Wel zeer goed aan elkaar en verder Een mooie bloemlezing van over de plas Dicht bij…

Stil daalt de Engel naar beneden Geluiden bereiken de Engel Al voor hij op aarde is nedergedaald In een wereld vol geluid staat hij daar En vraagt hardop waar is de stilte gebleven? Maar een antwoord krijgt hij niet Te midden van gehaaste mensen Die niet op of om kijken, stelt hij zijn vraag Waar gaat iedereen heen? De Engel loopt mee in de…

Absoluut het jaar nul Bindkracht tien Zilt als de zee als ze piepen Als het ook beter kan Eelt op het geheugen Voor je een stap buiten zet Voor het moment heet van de naald Dan een vrouw Klaar voor een frisse wind Flegma voor thuiskomen…

het overvalt je plotseling onderweg naar ergens waar je eigenlijk niet wil zijn als een pakketje weemoed dat je mee moet torsen in een wrakke rugzak maar toch ook bang het weer te verliezen... zo sjok je telkens verder met een gevoel van twijfel van zal je wel of niet en ook de vrees van als niemand mij maar ziet…

Een stapje door de wervelwind Een zinderlings gebonden Behoefte aan een mens en meer De blikken brengen zonden En wanneer het duister streelt En het licht het moois verbrandt Staan wij stil bij wat wij zagen Zagen wij een wervelwind Stenen met zich dragen Voelen wij ons ook weer kind Zo weerzinwekkend weer vergeten Zonder slingers, mutsjes…

Alles behalve de muren Van de hoop; éénmalig en exclusief Kikkerdril de komende vierentwintig uur Echo's noordelijke stijl Het kind draagbaar poëtisch Geknipt om de wereld te ontdekken Vleugels nemen de maat We doen het onszelf aan Van de verbeelding is kind koning Als motor in scène kostbaar verjongd Hou het rauw De winterzon vonkt weer…

Aan het hart lachen van de sluier Dagen van beschimmelde apologie Ik heb een groot daar zit ik wel mee Bleek gespeeld, werkelijk op de tast Had ik het maar allemaal Dat is natuurlijk niet zo De legende in een kind Klaar voor de wereld…

Voor je kijken twee paar nieuwe ogen. Zien ze je? Jij ziet ze. Wegkijken, niets is interessanter. Omkijken naar toen je nog niet keek. Opkijken, de afstand is gekrompen. Een korte blik, afgewend. Nakijken? Wat als je je verkijkt? Toch de volgende weer bereikt.…

ik vond een schaaltje gebarsten leeg en onverzadigd was het droog vooral droog het keek me aan zo van: jij gaat mij niet gebruiken dat was ik immers ook niet van plan er lagen woorden op de grond die ik er eerdaags, per ongeluk had laten vallen kapot vooral droog en tegen eigen zeggen in gebarsten…

Mijn taalgebruik is niet zo kleurrijk eerder dof en soms futloos, het is schaamteloos en erg omslachtig zo sabel ik mij dan vrolijk neer iedere keer een beetje meer.…

Houten versteende muren tussen wat te zien is, - ooit zichtbaar was wat nu in het verleden past - staat buiten de grens van blindeloos verlangen gevallen glas door geschiedenis aangetast. Veilig gedwee leven met slechts regelmaat, gaaf gekwetst door turbulentie gestoord. Geef me aan, ga me na, duw me door de muur van wantrouwen geeft antwoord…

Tussen waken en slapen in waant hij zich in een wereld van gebroken glas.…

Donker is de nacht die overgaat in de dag Waar het licht aarzelend tevoorschijn komt Het licht dat zoekt op donkere plekken Zoekend naar mensen die durven luisteren Die het licht zoeken om in te zijn Die de zachte stem horen die ze vraagt Te komen en het licht te ontvangen Soms vanuit het licht komen de Engelen Om het licht te dragen en weg…

Wat ligt nu nog onaangeboord In de krochten van mijn geest Een herinnering die mij bekoort Waarvoor vrees ik het meest Wordt daardoor mijn rust verstoord Of blijf ik onbevreesd Vroeger heb ik eens gehoord Was het leven één groot feest.…

oude schermutselingen ik weet er wel weg mee ik snijd plakjes van de wolken en bak ze langzaam om en om het suddert en sist in de pan totdat ze langzaam smoren niet gevallen regen ijle mist ik snipper een sjalotje een steelpan vol tranen branden achter mijn ogen oude schermutselingen smelten als hete stroop boven mezelf stijg…

Het is winter net zoals Het altijd weer is Sneeuw en ijs en lage temperaturen Ja het is winter die wel tot aan april kan duren De winter daar zijn wij Hollanders aan gewend Buiten waait de wind om het huis En de kachel staat te snorren op 4 Ik heb de winter nooit anders gekend Maar nu het is winter het wordt kouder en er komt sneeuw O god…

ik ben de dichter die in sobere taal zijn gevoel tracht weer te geven zuinig op mijn zinnen geef ik gehoor aan spaarzaamheid uit het alfabet kies ik na wikken en wegen met zorg de letters die werkelijk iets te zeggen hebben…

zo heet een restaurant natuurlijk in de Bleibtreustrasse in Berlijn De wijn was goed In mijn hoofd kletterden de munten de koperen doodskoppen die echoën in benauwde gaten en in de muren en op vloeren van Libeskinds museum Daar keek ik urenlang en dagen later nog doorheen Beloofde die plek plechtig trouw Wat schoon en rustig en helder…

de nachtvlinder tikt nog tegen het verlichte raam maar kan niet naar binnen naar het vrolijk lijkend licht het trekt als een magneet aan een roestig geraamte dat het levendige gevoel maar niet terug kan vinden grijze plicht die roept dat het leven plicht is benevelt alle kleuren tot ze donkergrijs zijn als een slapeloze nacht nachtvlinders…

In mijn dromen komt de zilveren vlinder zij brengt mij op zijn tere vleugels naar een wereld vol sprookjes dat is heel wat anders dan de bittere werkelijkheid daarin is immers nooit de tijd om weg te zweven al was het maar heel even.…

de overbodigheid van vragen het onbestendige verlangen opgeslagen in het archief van al wat is geweest en dan tóch bij vlagen de grote verwondering van de dichter verwondering om dat wat ik dacht dat niet was er toch blijkt te zijn het geluk die zucht van blijdschap om een tinteling in het bloed die mij doet beseffen dat ik leef…

Onredelijk, als ze af en toe kon zijn weigerde ze ‘t zelfs maar iets te eten Ze deed immers gewoon aan de lijn en dat moest ze helemaal zelf weten Weerbarstig zoals ze soms kon zijn zat zij mokkend voor zich te staren Als ze lachte was dit voor de schijn de vele tranen kon ze niet verklaren Opstandig zoals ze meestal kon zijn wist ze waarachtig…

Verloren Teveel woorden Geschreven en gedacht In eigen taalrijk bos Verkracht…

Aan de grens van niemandsland wachtte ‘t eenzaam mij reeds op Al gauw kreeg pijn de overhand in mijn keel kiemde al een prop ik was in niemandsland gestrand Over de rand van niemandsland leefden het eenzaam en ’t alleen In het trieste huilden zij constant sinds bij hen het licht verdween droegen zij alleen een rouwrand In ‘t centrum van…

Een leugentje om bestwil kan altijd; Liegen om een anderen te plezieren; Een leugen waar je om heen gaat draaien; Respect wat je gaat lopen verstieren. Verstop je niet achter een wolk; Hoe donker deze ook kan zijn; Met leugens bereik je niets; Het doet achteraf altijd zo’n pijn. Hou je aan de afspraken; Normen en waarden in je gedachten…

Daar waar de dagen zich aaneenrijgen en de nachten zich losweken van het licht, Daar wordt het leven geleefd. Woorden gesproken, gelachen, gehuild en gedicht. De letters op papier gezet vertellen zichzelf. Het verhaal over het leven, over waarheden en leugens, over goed en slecht. Belichaamd door gevoelens en verstand, dit alles door het…

Zo wil ik zijn een schilder die een kaal canvas omtovert tot een fleurig landschap of gewoon tot een oude regenjas zo wil ik schrijven als de dichter die een blanco vel papier weet te vullen met zijn gave te boeien door een liefdevolle beschrijving van zijn huisdier of zulks dat je zelfs de koeien hoort loeien zo wil ik zijn een mens…

de pink glijdt schoorvoetend nochtans gaande over een niet gekende weg mijn innerlijke stem vult het komend niets en ik, ja ik ben het die die dobber uit de stroming dreg en deze schraap langs de wachtende vezels, een voor een in een taal, veel later dan t’oude Diets maar wel degelijk vermaagschapt en met veel daaruit te…