Alle inzendingen over actualiteit

je ladderde in veranderend licht de ontelbare treden naar beneden waar de bloemenmand voor heden de kleuren van morgen al had jij hebt selectief naar het zonlicht breken gekeken met armen vol keuzes corrigeer jij stukjes schaduw tot schoonheid en harmonie in balans waar eerst het prille nog kille licht de natuur verkent gaat…

de nachtelijke hemel is grijswit als een ondoorzichtig stofblad zweeft zij ons boven de daken tot het zich zacht vallend nestelt in het licht van het avondverkeer het sluipt in kieren en spleten stapelt zich op vensterbanken dwarrelt op takken en twijgen het fladdert over stad en land welke zij zo in witte lakens legt als de wereld…

zacht klonk je lach in een existentieel genieten ik zag je de diverse kwasten betasten met een blik die zwom in de duizend en een kleuren toch koos je wit dat in de spiegel niets of alles kaatst jij was niet van de zwarte dat alles verzamelde en spoorloos pakte jij bent aan de gang gegaan hebt de wereld laten…

het zal me wit voor de ogen worden stilletjes worden we toegedekt zorgen pas voor morgen voor de kou ons toegezegd herinneringen breken open ik zie me sneeuwballen gooien met een sleetje lopen pa op het pad de as rondstrooien want het was glad het weer vullen van de kit met kolen een dikke sjaal handschoenen verbonden door een…

ik heb je gevechten gezien waarin een donkere rand de overhand kreeg in je gezicht en het licht kwetsbare langzaam werd gewist de strijd tegen tijd is een natuurlijk proces en kent de ups en downs in de charme van de seizoenen als partners om mee te leven maar daar waar niet stralen in somberte verblijft en de lach geen enkel slot…

ik woon niet in de stad, in het licht van hoge bakens van beton met een vertwijfelde relatie tot verkeerslichten, die met tussenpozen op rood springen. ik woon nooit in de stad met vloeren van regen, lege spiegels door een auto stuk gereden en nooit zal ik wonen onder barse fonteinen van lichtreclames. maar soms woon ik in een stad met…

in deze volte van vernietiging spreek ik niet hun namen uit. dichters begraaf ik in mijn koude dagelijks. hun zwijgen ettert, zweert letters uit mijn mond en de namen kleven de leegte van de namen aan de tegels van de leegte die de leegte betegelen zodat er middenin een leegte kan ontstaan genaamd verlangen waarin de woorden witte tranen…

ik zag je dromen in de grote spiegelruit je lachte en je handen legden lieflijk alle voordelen van de aanschaf aan jou uit je wiebelde en draaide onrust op een voet in afwachting van een positief advies ik knikte maar je zag me niet in het langzaam donkeren werd de attractiviteit vergroot verbazingwekkend hoe snit en kwaliteit…

in de schaduw van je hand verzorgen duizenden vrouwen het maatschappelijk verband nog zijn de rollen verdeeld maar de kentering viert in tijd nog even zijn feest jouw lach heeft gezegevierd niet door strijd maar in samen delen voor altijd het eigene in de mens is eindelijk erkend niet genetisch gebonden maar zelf uitgevonden…

jij hebt de ogen die de wereld kunnen zien in een direct empathisch verband ik zag je in een eerst ontmoeten jij beduusde mij want alles aan me wilde jou begroeten omhelzing in een direct warm omarmen samen smelten tot een complementair nooit meer gissen of wij iets missen het volmaakt zijn dat de essentie van eeuwigheid…

ik draalde voelde hoe de wereld opschaalde naar een ander energieniveau er was geen loslaten meer de eigen keuze was omwikkeld met pijn en zeer in het eindeloos verbinden kon ik mezelf niet meer vinden nog slaat mijn hart vrij op impulsen van een batterij weer schuiven de panelen we zijn in samen met te velen privacy slaat…

De beoordelaar verslindt gedicht na gedicht enkel op papier. De digitale hoogbloei is hem verbijsterend vreemd.…

je korrelde zandsteen in het aanschijn van de hete dag voelde koelte in de speciegroef die het zonlicht bijna nooit zag lachte in begroeten sprak met handen langs het patina van hoeken vibreerde met magische lijnen uit aarde die belangrijke energieën vergaarden unieke plaatsen wisten zo naam en faam te vestigen met mystiek…

het heeft mij altijd verbaasd hoe zacht jij kan praten en toch uitstekend verstaanbaar blijft natuurlijk speelt articulatie een grote rol maar ook jouw gezicht zit vol kleine lieve hints het is geen raden maar meegaan in de flow en taal weten waarin het gevleugelde woord woont zo ontdekken we de contouren van boodschappen…

ze dauwde iedere dag haar huisje met een lach parel moerde flitsend zonlicht uit de morgenstond zodra zij wakker was gunde bestaan de eigen stijl van rustig ontwaken en het leven smaken een eerste buiten werd ontvangen door een vrolijk fluiten van vogels als buur het kleine concert wekte het hert en de grotere dieren op…

Voor Peter Onhandige motoriek, verward, onrustig duwt Peter het supermarktkarretje voort: vol boodschappen voor zijn woongroep. Peter heet 'beperkt' te zijn; hij kent mijn naam: “Dag buurvrouw Joke, wat is het koud he? Heb jij het ook zo koud? Ik wil zo graag weer dansen met..., jou maar Tjitske zegt dat het nog niet mag:…

NUïsme is een nieuwe stroming. Honden weten er bijna alles van. Poezen zijn er ware meesters in. Gisteren leert ons begrijpen. Morgen weet absoluut niet, wat later komen zal. Alles is afhankelijk van het NU, van wat we vandaag de dag, wijselijk durven laten gaan, of van harte willen doen. Ontspannen schrijf ik deze filozie, terwijl…

ik heb je nooit met zwart zien spelen andere kleuren waren wel in trek jij voelde je door even raken al besmet het was pigment dat volgens jou geen ruimte gaf aan andere mededingers maar alles meteen bedekte ook de vingers het vlekte jij was uren bezig omdat schaduw lekte dat weg te poetsen en terug te keren naar het eigene van…

Wij dachten aardig slim te zijn geweest, Omdat wij ’s avonds laat een uurtje lopen Besloten wij een hondje, “Chris”, te kopen, Maar Chris is een behoorlijk kattig beest. Bizar dat in dat uurtje onze Chris Chagrijnig maar ook uitgelaten is.…

afdrijven met een stroming die sterker is dan jij meegenomen worden op een reis waar vrijheid wordt ingeperkt door een alom dreigend virus, . maakt angstig, men raakt van de wijs en vraagt vaak ontkenning haar deel zelfs geweld komt opstandig van stal door boosheid uit een dieper dal . de horizon lijkt steeds verder gedachten raken in de…

confronterend waait kou langs huid verwarmde cellen in het eerste zonnebad dit jaar is het oppassen voor roodverbrande vellen daar waar vitamine d zijn charisma ziet ontstaan pikt meteen duivels hellevuur aan voorzichtigheid is geraden in het vergeten van de tijd ben je zo gebraden mijn wekker was al afgegaan voordat er ijsbloemen…

mijn mooie land mijn eens zo veerkrachtige land waar zo veel kon in welke fase zijn we nu met z’n allen aanbeland? de te sociale media heeft waarden aangetast mijn land dat eens vijanden en water overwon door ons oud Hollandse nuchtere verstand kenden we geen enkele weerga nu vervlakt ons kleine unieke mooie land en verliezen we…

ik wil geen beweging horen als geluiden zichzelf ruimen maakt stilte eindelijk een kans te vaak wordt zij overstemd krijgt zelden de mogelijkheid zichzelf eens kenbaar te maken jij hebt met jouw lach die ruimte gecreëerd in het zenden van warmte en kracht die stilte genereert verbazing en verwondering om dit fenomeen waarin…

Schrijnend, schrijnend is het verlangen naar eenzaamheid, wanneer men geliefde dichter bij komt. Dichter, is eveneens het werkwoord voor de vrouw die niet kan spreken, maar enkel schrijven. Schrijven, al schrijvend vormen mijn letters woorden die het papier snijden. Ik kan ze wissen, maar het papier zal nooit meer hetzelfde zijn. Is…

Hè ja laten we de boel op stelten zetten ons niet langer laten beletten door regels, binnen zitten een klok en afstand we steken de boel in brand hè ja laat ons lak hebben aan mensen, zieken, oud het laat ons koud wij kunnen rellen wij ondernemen niet wij zijn niet failliet schoppen en dwars liggen met zijn allen tegen oom agent…

ik zag hoe lente je haar al lichtjes high light kleurde na maanden lang het winters blond ik proefde de eerste prille tonen als voorjaars melodie uit het zilt blauw golvenlied joyeus rokten kort nog op de gok hun lichte benen terras genietend onder warme zon een tikje fris windje uit de nog koude zee dolde in de grote bos…

jij was het die de lucht verschoof donkere draperieën opbond zo dat de inkijk groter woonde ruimte gaf aan het benauwde dat veilig onze handen vond zodat doortastend weer op afstand stond later brak het inzicht door dat eigen kracht de macht weer pakte als jij op dezelfde golflengte lachte wij waren intiemer dan we zelf…

je beweegt de schaduw van je hand aan de achterkant vervloeien pigmenten tot harmonie die wereld een nieuwe kleur mee geeft waar twee componenten samen gaan kan in de optelsom onverwacht een nieuwe kleur ontstaan met een frisse eigen kijk op wat magie zo bereikt juist in het organisch gedeelte beloven passen en meten…

Het leven in de tegenwoordige tijd, een angstig leven vol onbegrip en haat. Mensen kunnen niet vrijuit functioneren, met een andere mening ben je de klos! Ben je het niet eens, dan trekken ze een mes of krijg je een kogel. Je denkt best twee keer na, voor je reageert. Het geloof in de realiteit is verdwenen. Verliezen we ooit de rechte…

Boer G., ongeremd en ziekelijk verlegen vond twee vrouwen binnen handbereik. Niet bereid zich bij hem in te schepen voer hij voorbij de schemering, en schoot en schoot zichzelf het leven in, vermorste vrouwen arm en ongelegen, maar in hun dood en wond vond G. zichzelf een koe met goedgevulde memmen. Geen dag gevang waar G. verbleef een…