Alle inzendingen over overlijden

..en in mijn geest bewaar ik steeds de herinnering aan jou aan hoe je lachte hoe je keek en aan wat je zo graag wou nooit zal ik nu die lach weer zien en je bescheidenheid maar in me blijf je wel bestaan ook al ben je "uit de tijd"..…

Hoe taal verrassing werd een woord inzicht gaf zo simpel als een deur die opengaat op een weids heerlijk landschap of op een stad. Lissabon bijvoorbeeld Het allerlaatste woord geschrapt.…

Mijn grote huis is kil en leeg jouw stem druipt nog langs de muren ineens was het stil en je zweeg jouw leven mocht niet langer duren Mijn grote huis heeft liefde verstoten jouw geur hangt nog aan de bank mijn hart heeft zich afgesloten geen tranen meer als ik jank Mijn grote huis is naakt zonder jou ik word met stil verdriet beloond ooit…

Va, je laatste adem Het valt me zwaar Va, je hebt gestreden Je had het té zwaar Va, ik zal je missen Kan het nog niet geloven Va, ik zal niet huilen Maar kan het niet beloven…

de bloemen bloeien dood verschieten in de mooiste kleuren vlammen op in rood vervliegen in de wildste geuren eenmalig springt het zaad voor even het seizoen ontstegen een korte sluimering dan kiemt het volgend leven ik loop de cirkel aan de binnenkant maar zij spiraalt omdat ineens de ronding faalt ik nader wat mij is gegeven ben…

Op de steen je naam, gegeven bij je geboorte. Op diezelfde steen de datum van overlijden, gestorven midden in het leven.... Slechts veertig jaar, mocht je worden, je zoog het leven in, mijn lieve onvervangbare vriendin... Op de steen schijnen de laatste zonnestralen van de dag, en ik fluister zacht Dág lieve vriendin.…

Heer, als ik sterf op een december-dag; in het ziek laken dat ruikt, en mijn gezicht: geel als een raap, mijn baard verwoest door het zweet, terwijl mijn hand vol angst in het kussen plukt, Heer, houd dan voor mij, arm schaap, houd uw barmhartigheid gereed. Want gedurig was ik lui en dom, onkuis, hovaardig en zot, ik was gulzig aan bier-…

Het elixer van het leven staat schuin op de dood van gevierde dagen komt tijd tot nood Bestrijd het einde met klinkende hamer met dorstige geest en elixer tezamen Voed het tijdperk met het suggestieve met verdrongen ideeen en het progressieve Hunker het uitstel dagen versmijten aftellen verwoesten en jeugd verspreiden…

Zo lief, zo liefdevol Tot het einde bleef je geven Ondanks alle verwardheid Behield je de liefde voor het leven Dank je voor je warmte, voor alle aandacht en je gein Ik ben trots op wie je was Dank dat ik je kind mocht zijn…

niet veel zeggen, niet veel vragen, 'houd de eer maar aan jezelf' want hoeveel een mens kan dragen, blijkt uiteindelijk heel vanzelf... Al die jaren veel verdragen, met ons samen, met jezelf, was nog in de laatste dagen, steeds de eer toch bij jezelf. Welke engel kwam jou dragen? Herkende je die engel zelf? Niemand kon jou dat nog…

Ik droomde weer over mijn buurmeisje Ik kwam uit school toen mijn moeder vertelde dat ze was overleden Ik kon niks meer eten van verdriet Eenmaal bij de kist zei ik niks alleen: jou vergeet ik niet!…

Nadien was hij al vooruit vertrokken hobbelde speurend het pad bewakend een toeziend oog dat zuchten slakend doch met genegen in zijn oude sokken ze hadden veel afgezien, misère gehad gans het leven alleen samen geweest dat ontdek je als je even dieper leest in de rimpels die hij zijn dien aanbad Nadien had hij niet meer veel te zeggen…

mijn voeten zijn aan het ontsporen het rechte pad is te gebaand ze doen alsof ze niet meer bij me horen hun stappen zijn niet meer meegaand ze aarden in verschillende tijden één loopt achter de ander voor heden wringt zich tussen beiden maar dan gaat de snelheid weer teloor ik wil vooruit laat ze niet schuiven hun scheve…

Is het ondraagbare denkbaar en het ondenkbare draagbaar ? Springvloed in mijn hoofd onvermoed veel geroofd In de verte huilt een kind en een wolf en de wind.…

De volle zon schijnt in haar leven, haar verlangen lijkt vervuld, opeens voelt ze zich verwarmd, in het licht opnieuw gehuld. De zon schijnt uit haar ogen, eindelijk is ze één geheel, de dood bracht haar mededogen, want het werd voor haar teveel...…

Met madeliefjes in je haar die stralen in de zon. Je handjes zwart, van papa helpen, in de bloementuin. Je oogjes staan zo vragend. Je hoofdje naar mij opgeheven: 'Mama, ben ik lief?' Je handjes wroeten in het zand, jij, papa's kleine hulp. Je kijkt omhoog, nee, niemand ziet het. De roos is nu van jou. Langzaam loop ik door het…

Aan harde woorden heeft ze niets Zij amper zeven jaar Mama is blij boven in de hemel Ze maakt er lekker eten klaar Ze doet de was van engeltjes En houdt de tuinen schoon Ze eten gezellig met elkaar Mama die is doodgewoon Als ze 's avonds buitenspeelt Dan kijkt ze soms naar boven Ze zwaait en mama die zwaait terug Of ze het nu wel of…

Mijn liefde is vervlogen En zachtjes uitgeblust Geen hand meer op de ogen Geen mond die mij nog kust Geen lachje uit de verte Geen hand meer in mijn haar Niet meer zitten soezen En kijken naar elkaar Er vallen nu geen woorden Er is geen ergenis Maar ik weet nu uit ervaring Hoe eenzaam eenzaam is…

Als ik er niet meer ben, treur dan niet om mij, want als een echte engel, sta ik nog altijd aan je zij. Als ik er niet meer ben, denk niet teveel aan mij, maar onthoud heel goed, mijn verdriet is voorbij. Als ik er niet meer ben, vergeet me dan maar snel, want je hebt me niet nodig, alleen red je het ook wel!…

Ik weet nog dat ik hem ontmoette en hij mij nogal stug groette maar al snel waren er de verhalen over vrouwen, verleden pijn die zijn geschiedenis vertaalden toen ik naast hem zat en hem verder bracht dan hij zijn wilde Wilde nachten verbeelde ik en luisterend naar fouten die ik nooit moest begaan waren we zestig jaar verder in dertig…

Als de dood nú was gekomen had ik hem begroet als een jongere broer, die Twist en Shout wil horen als ik de Negende Symfonie van Mahler op heb staan; en met een glimlach had ik aan de dood mijn plaats afgestaan, en was ik licht, zo licht gestorven, och, zoals het bevroren oppervlak van sneeuw zich breken laat. De glimlach, die wij op dingen…

Het noodweer luwt met droeve snik waar druppels verbergen onder tranen die zich na droogte steeds vaker banen langs getrokken sporen uit menig ogenblik Triest gevoel ebt weg in sterke vlagen paniek slaat golven langs boeg voorbij het zicht schreeuwt gillen binnen mij geraas overspoelt mijn angstige vragen `t is niet zo dat je er niet meer…

Ik kijk en zie jou in de verte In de verte maar nooit dichtbij Ik hoor je heel zacht fluisteren Ik blijf luisteren Zo ver weg van mij Ik ruik je Vredig, zacht en zoet Het ruikt zo goed zoals het is Ik voel je Het raakt me Het maakt me dat ik je mis In de verte zal ik je tegenkomen In mijn dromen waar ik voor je vecht Zo…

De klank van je stem... Die heldere, zuivere klank ze bracht een beetje rust in het tempo van mijn lied Nu is er alleen nog de echo van die heldere, zuivere klank ze galmt voor altijd na op het ritme van mijn lied…

De man met de zeis is zeker niet goed wijs, dat hij zonder denken een ieder haalt op zijn wenken. Zonder daarbij stil te staan hoe lang menig mens nog had te gaan.…

De tijd fluistert zonder herhalingen de woorden die haar wiegen als het kind dat droomt wat haar tijd weer zal ontwaken als ze in de cocon van haar droom haar dood weer ontmoeten zal…

Levensgevaarlijke stunten. De nieuwste rage heet schampen, 't woord zegt al genoeg, in dit geval is schamper met je leven omgaan, niet waar je naaste je om vroeg. Zij moeten verder met in hun hoofd waaróm? Valt dit nu nog onder de noemer DOM? Of is 't gewoon roekeloos en ondoordacht, geef de ouders en nabestaanden kracht, dit zinloze…

In de kist lag hij stil op zijn rug, zijn mond een klein beetje open juist zoals ze hem hadden gevonden, languit op de kade, hengel in groen foudraal naast zich, dobbers en snoer, emmertje leeg, het blikje met maden in zaagsel nog dicht, twee elastiekjes eromheen. Binnen zaten ze allemaal bij elkaar, een vroeg om zijn vissershoedje, een ander…

Twaalf jaar lang was je mijn schoonmama zelfs na mijn scheiding bleef je dat voor mij nu moeten we afscheid van je nemen met zijn allen voor je in de rij rust zacht en geniet van de rust die nu voor je is gekomen ik weet dat ik je weer zal zien in het hiernamaals of in mijn dromen Rust zacht lieve schoonmama eindelijk voorbij het lange strijden…

Ze stonken als een asbak waardoor elke glans verdween over hun longen (!) dan korte stoten mist de oorzaak van de sluier jong en fris was al gewist een gloeiend puntje heel even scheen er licht de dood kwam dat moment tot leven heeste vaag en zeer beslist kom straks terug ik heb mij niet vergist…