Alle inzendingen over emoties

De tafel voor het ontbijt gedekt de koffie zojuist gezet de aangeschoven stoel blijft leeg haar stem klinkt door de kamer "kom je nog" de koffie is onderwijl koud geworden dan hangt ze haar woorden aan de waslijn.…

ik leg het wel eens uit heim is een oud woord voor thuis, lijkt op home wee is een woord voor pijn dus we zeggen ik heb thuispijn waar men in het Engels zegt ik ben thuisziek zoveel heimwee heb ik maar dat heeft niet iedereen en dat begrijp ik ook wel zoals ik mezelf niet begrijp waarom zou ik heimwee hebben het is eerder…

Appelbloesem van het rivierenland dromen van een lente aan het water een frêle vlinder in een kinderhand met in het hart een wens voor later ach waarom lees ik nooit iets in de krant in de eenzaamheid waaruit ik groei over de bloesem van ons kikkerland herinneringen staan opnieuw in bloei.…

er staan aardewerken vazen op ooghoogte verantwoord vormgegeven per definitie van vensterbank en zichtlocatie zonder levende have of goed de muren kraken hun rimpels zonder schaamte hun oren verloren mettertijd sommige kleuren verschieten andere weer niet van verwachting, loden last gevlogen vogels, wederkeren naderende dood met…

Ik roep naar jou maar je hoort mij niet ik praat wat harder je hoort mij nog steeds niet ik schreeuw naar je maar het komt niet over, zoals je ziet Is het mijn stem die zacht klinkt is het de muziek die hard aan staat zijn het de mensen die hard praten word ik onduidelijker, het maakt me kwaad Misschien wil men mij wel niet horen niet…

Sommige mensen leven in een leugen. Een grote glimlach op het gezicht. Achter een glimlach verscholen, leven met valse dromen. Voor de buitenwereld een gelukkig leven, van binnen heel onzeker. Een tweestrijd met zich zelf levert. Met een glimlach door het leven. Een schild door het verleden gegeven. Van binnen veel pijn, tranen en verdriet…

Op het strand alleen spelend met een windvogel zonder verwachtingen hij stijgt en stijgt ik laat los mijn dromen hoog aan de wolken drijvend zonder bestemming leef ik van dag tot dag genietend van wonderen niet gisteren niet morgen in elk huidig moment dankbaar in herkenning van mijn zorgeloos innerlijk kind.…

Ik heb nooit de grond onder mijn voeten gevoeld Ik heb nooit hevig naar iets verlangd Ik bleef maar dwalen, de wind was mijn gids en reisgenoot Geen land was mijn land Geen stad schonk mij vertrouwen Ik heb nooit op mijn medemens kunnen bouwen, totdat ik jou zag Nu kan ik mijzelf huisvesten op een plek Nu kan ik mijn doel nastreven…

het licht al op eerder dan de voorgaande dag even is er een zielenlach ik koester mij dan onder een warme deken, en hou dit moment zo mogelijk vast; het is ruiken aan rozengeur die zwaarte doet weken ook al is de geest gewillig de hemel wil het ontwaken een wijle verdagen dan speelt het geluk, kort zijn part ondanks dat het bewuste…

Een koud gevoel dat zich in de menselijke ziel verborgen houdt Een gevoel van walging, van argwaan en van zelfhaat Een koud gevoel dat zich verbergt in de schaduw van eer, trots en glorie Een gevoel dat onzichtbaar wil zijn, maar dat niet is Een koud gevoel van onmacht, dat de macht over de meester neemt Een gevoel dat ontstaat, wanneer…

het huis deelt zich mee aan zijn bewoners als van mens tot mens zo is die ene stoel nog steeds bezeten en het gapende gat van de brandende sigaret drukt jouw koppige hoofd voorgoed in de kostbare bank het zijn maar dingen- zei je tijd om te gaan zitten in de salon- zei je kom maar bij me leg je hoofd maar op mijn schoot goed zo…

Liefde en haat het ligt naast elkaar. Eigenlijk is het iets heel raars. Eerst deel je liefde, je deelt iets moois met elkaar. Door dik en dun sta je voor elkaar klaar. Met echte liefde vecht je voor elkaar. Liefde voel je voor iemand die in je hart is gekomen. Het kan een geliefde, vriend, familie, kind of iets anders zijn. Alleen liefde…

altijd hetzelfde liedje de belichaming van leegte zoals ondergaande zon aan de randen van sneeuwval met van die roze luchten die neigen naar okerkleurig ons werd verzocht vertrouwelijk te houden niet te zingen tijdens de hoogmis want stel je voor het scherm op zwart cyberaanval, een refrein, couplet ik liep weer in een hinderlaag…

Over modereren. Waarom niet proberen Wat meer te modereren. Voortaan trachten Onze mening te verzachten En minder te frustreren. Dus temperen en pamperen.…

Glimlach ik vind je fijn Je helpt mij bij de pijn Laat mij stralen Als mijn lichaam weer gaat falen Je bent niet naïef Door jou blijf ik positief Heus ik laat best wel vaak een traan Maar glimlach, jij laat deze dan weer overgaan.…

Omdat het geluk een herinnering is bestaat het geluk omdat tevens het omgekeerde het geval is, ik bedoel dit: omdat het geluk ons herinnert aan het geluk achtervolgt het ons en daarom ontvluchten wij het en omgekeerd, ik bedoel dit: dat wij het geluk zoeken omdat het zich verbergt in onze herinnering en omgekeerd, ik bedoel dit: het geluk…

hoe hoog op de ladder van wereldleiders kan hij terecht komen op de A1 is het verkeer vastgelopen en de weg is dicht als uw dagen druk zijn wilt u een auto waarin u tot rust komt in Auschwitz worden meer dan 1 miljoen doden herdacht waaronder 110.000 Nederlanders. wat je voor 11 uur bestelt is morgen al in huis uw leeftijd x twee…

Als een hond in een kegelspel loop ik de zonnige arena in niets vermoedend welk onheil mij te wachten staat groen, zon, licht, bloemen geuren van dauw op het gras dit is niet meer ... enkel een stoffige leegte luide klanken, harde lansen, gekleurde doeken wentelen zich om Zoveel ongrijpbaars maakt dit onzinnig spel tot een schouwspel…

Sta je wel eens stil bij het feit, Van eigen bekrompenheid. Het is de balk in het oog, Die je al zo vaak bedroog Bij het zoeken naar openheid. Het wordt nog een hele strijd, Schiet op, je hebt niet meer alle tijd.…

de berg die ik het liefst alleen beklom waartoe ik impulsief kon besluiten daar meende ik naar te moeten fluiten als gekooide vogel, haar eigendom maar juist zij blies wind onder mijn vleugels scheen me bij in de donkerste uren ging mee op de mooiste avonturen er bleek niets waar van die strakke teugels…

ik heb namen opgevangen en met stilte gerespecteerd, hun klanken zijn op sterren neergelegd de zwarte lijnen rond een scherp symbool beschrijven nu wat wreedheid zegt daar schijnen ze in weerwil van verdwijnen door een koude hand is er een mond die werkelijke vrede ziet? in de adem van verdriet ruist elke naam opnieuw het zijn…

Daar zit je dan: je ogen half geloken zacht pratend met een wankeltong zo heb je nooit gesproken. Je spreekt over de oorlogstijd van dingen die gebeurden je wil die dingen zo graag kwijt na nachtenlang in 't woelend bed herdromen van die strijd. Je kijkt naar poppen op de kast, die wajang voor je spelen en je verwacht vergetelheid…

het sneeuwt op mijn hart en in mijn ziel, het legt er stilte neer, zalig zacht en niet meer denken worden kleuren wit en wit is altijd schoon zei moeder op haar laatste rustbed.…

Ik was nog even bij jou zelfs op een koude dag als vandaag ik mis je zo ik zag je heel graag Ik zorg voor je "tuintje" kom geregeld aan dat heb ik je gezegd ik zal er voor gaan Ik weet "het is goed zo" al weer tien weken ben je verlost van pijn en verdriet wie had dit kunnen weten Weg je zorgen en pijn voorbij je narigheden weg die…

Onder moeders veren, Wil je toch het liefst verkeren. Want wel beschouwd Is dat het meest vertrouwdst Als je alles nog moet leren. Huiselijkheid Kent geen tijd.…

Verlegen maakt iemand op zijn mooist, siert hem van binnen Verstrikt in aarzelingen houdt hij het schichtig voor gezien Trilt hij van twijfel of is het de inspanning zijn hand niet te laten vangen door gebaar, zijn mond door woord? Door afwezigheid schittert hij even Dan kiest hij opnieuw zijn naam en stelt zich handenschuddend…

ik nodig druppels uit om met mij te dansen in deze zorgeloze morgen waar de geur van verse koffie een poging doet om mij te verleiden nemen zij mijn uitnodiging maar al te graag aan zwier ik lichtzinnig in speels water om de dageraad rein te beginnen geef me volledig over aan wat de dag brengen zal…

De dag doet een jas van tranen aan ze knippert wat met haar ogen laat het zonlicht niet toe kijkt uit op het nietig bestaan zij zeult de tijd met zich mee telt de seconden laat de uren slaan de dag heeft een jas van tranen aan.…

Terwijl het buikje alsmaar ronder wordt kijken we uit naar jouw komst Je mondje, oogjes, handjes, voetjes alles is nieuw, mooi en zacht Wat wensen we je te knuffelen, je met honderden wensen in te duffelen de Goden aanroepend voor geluk en vree In deze wereld die zo dikwijls turbulent is en wreed. We wensen je alle goeds en je bent meer…