Alle inzendingen over overig

Ik heb ergens behoefte aan, Weet alleen niet meer aan wat, Maar het knaagt en wroet, Ik voel me erdoor gans niet goed. Ik loop nu al dagenlang Me suf te peinzen, Word er kriegel van, Dat kan ’k niet veinzen. Ik vraag om raad bij knappe koppen, Eigenlijk aan Jan en Alleman, Geen die mij kan helpen, Daar word ik alleen treuriger van…

Doezelig lig ik stil te kijken Naar de contouren om me heen Naar het licht door de gordijnen Ik mag mijn bed uit zo meteen Knipperende oogleden Vingers bewegen nog Hee, in mijn slaap niet overleden Nee, ik ben er nog… Een nieuwe dag, een nieuwe kans Kans om er wat van te maken Geluk ligt toch zo heel dichtbij Ik kan het met mijn vingers…

Je komt weer bij hem terug in zangerige neurodiversiteit omdat er een nieuw gedicht in deze passie moet beginnen met het zingen van de herfstbomen langs het autisme van jouw jeugdig brein je gaat helemaal los op het mos in het bos met duizend lyrische takken je probeert je te verbinden met de hemelse sterren tot de conclusie gekomen dat…

Ik ken mijn muze ze is geen vrouw die alleen maar beschikbaar dient te zijn voor de fantasie die ik op haar projecteer Ze is actief, ze schept wat ik tot stand breng ze meet honderduit mijn bedoelingen uit O, kon ik maar iets bedenken om haar dichterbij te laten komen, aanraakbaar zonder dat ze versteent tot een dode sfinx dode…

Open en gesloten deuren ramen luiken burchten afdelingen winkels steden wegen grenzen. Volg je weg als dat kan, waar het kan Open en gesloten tuinen luchten ventielen kranen riolen sluizen kluizen doodkisten graven. Kijk en ruik waar je bent, waar je gaat Open en gesloten kloosters verenigingen vizieren brieven bloemen blikken lippen ogen…

Grijze mist beperkt het zijn, Wat eer was, ging heen, Eerst was de last nog klein, Tot steeds meer zijn verdween. De wereld werd een notendop, Tijd en ruimte, Verdwenen uit ’t hier en nu, Eerst schoorvoetend, dan in galop. Nu heden en verleden verdween, Toekomst niet meer is, Sluipt het zijn steeds meer heen. Het zijn nu nog maar…

Onder mijn handen krijgen, In zachte klei verborgen, Haar vormen vorm, Vanuit mijn geheugenspiegel. De verhitting in de oven Maakt de beeltenis bestendig, Tot het valt uiteen In onherkenbare brokken, Zoals oude beelden verdwijnen Als in ’t geheugen, D’herinneringen langzaamaan Vervagen in de mist.…

Vandaag ben ik op de hei mijn gewoonten uit gewandeld Ik keek om en zag achter hen boosheid en onmacht schuilen Angst die ik niet herkende keek weg, in mij roerden zich gevoelens Ze bonsden om hulp Alsjeblieft, keer niet terug in je gewoonten…

Beneden in het duizendblad eten prinsen en prinsessen de groene, gele en rode appels (peuters krijgen appelmoes) De hele dag door delen leraren ze rond, ze stellen vragen en oefenen antwoorden, steeds iets nieuws onder de zon, en daarna slapen we onder de maan en de sterren Van jongs af aan hang ik mijn takken vol appels tot ze niet meer…

het mooiste van inspiratie is de interpretatie sprak de dichter de inspiratie is de bron van alles dat riekt naar een vorm van poëzie met de interpretatie als vrijheid voor de dichter die naar zijn gevoel de woorden in mag kleuren tot één gedicht...…

we schipperen zonder ontwaken tussen tederheid en liefde in we dobberen op een zee zonder genade het zuchten van de witte zeilen de windvaan wijst een schipperen zonder ontwaken tussen tederheid en liefde in…

Ik denk heel veel aan jou, Omdat ik zoveel van jou hou, Mij inspireert tot ’t schrijven Van gedichtjes over jou. Dan heb ik jou voor ogen, Zie ’k de fraaie vormen, Waarop jij kan bogen, Daaraan valt niet te tornen. Jij bent mijn muze, mijn geluk, Brengt mij dromen, Waarin jij mij brengt van stuk, Mij naar de hemel doet stijgen…

Kijk Mijn handen Ze zouden iets moeten doen Maar ik weet niet wat Niemand heeft mij nodig Saaie dagen, lege handen Blaadjes in de wind En zand Ik let op het zand Kijk Een foto Vitrage voor de ramen En een schim erachter ..Dat weet je wel mam ..Dat ben jij ..Kijk ..Ons huis, de tuin ..Het prieel waar papa koffie dronk ..…

In de herfsttij van het bestaan Dwarrelen de gedachten Als blaadjes naar beneê, Wordt vergeten wat, Ooit werd beleê.…

Een gedicht heeft niet veel woorden nodig en al helemaal geen regels wel lijnen waarin je even kunt verdwijnen en diepe groeven die verder niets hoeven een stomp, een knauw, en stilte in een plooi, een vouw…

Ik zie veel schippers gaan, en naar mij zwaaien alleen voor mij vergeet de wind te waaien ....Er is geen zuchtje wind meer ....nergens wind meer Ik lig maar in de haven, in de haven en dobber dag na dag, ik dobber dagen ....er is geen zuchtje wind meer ....nergens wind meer Mijn plannen heb ik opgeborgen, opgeborgen als proviand voor onderweg…

Ik ben afgedwaald Geen onkruid hier De tijd raast voorbij over een druk spoor Volle treinen zonder mij! Vervangen door een ander hoop ik voor mijn collega's Maak je geen zorgen we redden ons wel je ziet er heel goed uit je bent vrij! Woordenwagons! Ik sta hier alleen! Op aangeharkte paden…

De oude eik, stram gebogen, Staat al eeuwen zieltogend Op de kruising van zandwegen Des akkers heer en meester. Aan zijn wortels ’n kapelletje, Met Christus aan het kruis, Een kaarsje flakkert aan-uit, Op ’t bankje ’n vrijend stelletje. 'n Landman kart langs hen heen, ’n Leeuwerik zingt ’t hoogste lied, Van Gogh’s landarbeider is…

Mager, de handen ruwe huid Een schorre groet met gaten tussen mijn zandknarsende tanden: iemand om van te schrikken Ik ben overal want nergens mag ik zijn. Geef me schoenen: zolang ik loop, leef ik Noem me Job, ik geloof niet dat God me zal redden uit de onderwereld waar het 's winters warm is tot midden in de nacht de deuren sluiten…

De donder rolt over alles heen, Overdondert al ’t andre geluid, ’k loop in ’t donker in de regen, Alleen af en toe flitsend door De bliksem opgelicht. Dan plots ’n daverende klap, D’oude eik is doorklieft, Valt reddeloos terneer, Na eeuwen is d’eik niet meer.…

Waar het witte land groen en jong is maar de liederen nog treuren om generaties die verdwenen in de nevels van het wachten op de bergen aan de overkant waar het leven hard en oud is waar de haarden altijd branden marmotten hun neus opsteken bij bejaarden die daar zitten te picknicken en te schilderen de kruipbrem en de ronde tafel…

dat het gauw voorbij zal zijn dat ik niet hier ben, niet nu dat ik alles voel wat ik niet wil dat ik niets voel behalve afkeer dat ik in een zinkgat gevallen ben dat ik misschien wel gefilmd word en dat ik niet herkenbaar ben, hij wel, zo- dat ik een bewijs heb dat ik durf te laten zien dat ik niet weet wie hij is dat ik bang ben voor…

Ik vier mijn verlangens op het tempelbed: niets doen, kijken en ruiken wat de priester beschrijft zo is het mij vooraf verteld Een oefening mij te ontspannen in een grot in het wild van de bergen Zijn woorden zalven mijn zenuwen en knopen ze los uit het binnenste van mijn buik, ze spoelen mij af met warme aandacht, herstellen mijn spieren…

Wandelend langs ’t verlaten strand, Ontwaar ’k in m’n ooghoek, Een dame, komend van ’n duinslag, Gekleed in ’n mini bikini. Ze kijkt links noch rechts, Loopt linea recta naar de branding, Ze aarzelt geen moment, Voor je ’t beseft, versmelt ze met de deining. Ik blijf staan om te bezien, Wat er nu te gebeuren staat, Zie, ze komt…

Struiken beschutten de achterdeur gespierde portiers sluiten de grendels Wij wonen verborgen in het midden rondom het vierkant van de hemel boven de put op de binnenplaats Soms hupt er een mus op mijn hand Allemaal tellen we de jaren af We zijn vrouw geworden zonder het te mogen zijn voor iedereen die knielt voor het vuur van de aarde…

Weids is mijn uitzicht over de zee, Meeuwen kijken met me mee, Golven rollen op het strand, Rallen tekenen letters in ’t zand. Kwallen drijven rustig op d’golven, Tot de branding ze werpt op ’t strand, Blijven als gelatinepuddinkje in ’t zand, Ze door schelpen worden bedolven. ’n Jutter scharrelt tussen de schelpen Of er iets van z’…

Luchtstromen boven het Vierwoudstrekenmeer worden licht samengeperst binnen hoge rotswanden dalen gedwee op het wijde water schenken heilzame adem aan de stad vol oude pracht en krachtige toekomstbloei geven op het wijde plein hoge bonte bloemenzuilen de wenkkracht om overal in steden en langs de oevers steeds meer te ontdekken…

We hebben geen goud gemaakt en zitten in de stank van 50 emmers urine Trofeeën om ons heen uit de kast met zeven sloten als geschut om ons geluk Vanavond lenen we luxe voor een schuld aan later en drinken we op vroeger Afgekloven botjes stoppen we als sieraden in onze neusgaten We eten troosttaart met slagroom Het feest loopt ten…

Ik was jong, ik ging grootse schoonheid ervaren op handen van succes, en nu loop ik op wolken van elektrisch licht glitter en bewondering mijn pensioen te vieren in de hemel der feesten ster onder de sterren de lachend mooie mensen hun parels, botultox en gel in halfgrijs haar, onvermoeibaar op de maat van het koper Niemand hoeft…

De schoonheid van haar, Is niet alleen de buitenkant, Maar ook de binnenkant, Deswege bemin ik haar, Dubbel, en dat al heel lang. Wijl zo’n combinatie is in zwang, Zijn er vele kapers op de kust, Ben dus niet d’enige dit hapje lust. Bij d'om haar losgebarsten strijd, Menig man eronder lijdt, Wijl ’t einde niet is in zicht, Is af en…