Alle inzendingen over overig

Het zwarte water is diep, Dieper dan mijn hart, Diep, diep onder 't zwart, Dieper ik kijken kan. ’t Zwarte water is stil, Stiller dan d’eeuwige stilte, De stilte in ’t graf, Stilte niemand horen mag. Het zwarte water is zo zwart, Zwarter dan mijn zielenpijn, Een pijn zo verschriklijk zwart, Pijn van d'allerdiepste smart. In ’t zwarte…

Ze gooien stenen, zwaaien met stokken en maken kabaal Het dier rent weg, joelend gaan ze er achteraan door de velden langs omheiningen Over de sloot rust het even, en vlucht, opnieuw opgeschrikt, zigzaggend het bos in waar het nog nooit geweest is en, in het diepst geen kant meer op kan Hijgend gaat het liggen warm in de koude nacht…

Wie spreekt over het leven en de dood moet de taal van liefde spreken schrijven op het scherp van het potlood zwijgen met het hart als wiekend teken. Wie het overkomt: de dood of het leven moet in het zicht van het licht naar het pad van de wolken zweven vuren laten branden als in een heldendicht. Wie bloemen ziet groeien op gebroken grond…

Dichten Is geen sinecure, Door het strikt verband, Liefst in rijm, Met ritme En soms, Enjambement, En zo kan ik nog wel Een tijdje door, Liefst Over liefde, Engagement, Passie en erotiek, Huwelijk en huwelijksleed, Overlijden en rouw, Natuur en weer, En jaargetij, Politiek, Oorlog en geweld, En niet te vergeten dichters Fantasie…

Ik ridderde mijzelf en ging uit huis om het onbekende tot het mijne te maken Beducht voor gevaren trok ik steeds verder hopend op een hand en op de geruststelling: Blijf, hier ben je veilig hier is een plek voor jou een eigen plek geen nis in een van de portalen waar je een vreemde blijft voor de gezanten en de raadgevers Je hoeft…

In de mensa luisterde ik naar de gesprekken aan tafel Een van de studenten stelde me vragen en hij vroeg me mee Ik ging mee, ik wilde een beslissing, een relatie voor de rest van mijn leven Als voorschot wende ik aan zijn gezelschap Af en toe lichtte ik een slip van mijn gedachten op en nog steeds probeer ik hem duidelijk te maken…

Ik verlang nog immer naar, Een streling, een kus van haar, Degeen ik nog daaglijks mis, Nimmer uit mijn gedachten is. Als ik nu beî mijn ogen sluit, Verschijnt haar beeld, Komt d'r lach me tegemoet. Zij verhit nog steeds m’n bloed, En na zoveel tijd, Nog mijn hart en liefde steelt.…

Het wintert in mijn tenen, Ook wintert het in mijn hart, Ik ben al te lang allene, Gaat gepaard met bittre smart. Steeds korter worden de dagen, ’t Duistert meer en meer, Niet dat ik daarover mag klagen, Maar ’t doet me zo zeer. Straks begint weer een nieuw jaar, Gaan de dagen weer lengen, Ik hoop dat mijn lijden is dan klaar, Ik…

Is dit nu decadentie: het vasthouden aan je leventje en de jonge mensen verantwoordelijk achten voor hun toekomst die verloren lijkt zonder geloofwaardige beloftes en met alleen het verlammende besef dat alles slechter wordt zodat alleen geweld nog uitkomst lijkt te bieden? Zoals dat altijd al was Grote rijken zijn groot dankzij…

Ik mis haar ozo zoete smaak, Als ze mij kuste, Ik mis haar zachte handen, Als ze mij streelde. Ik mis haar zoetgevooisde stem, Als ze zei: jij bent voor mij Degeen ik zo intens bemin, Nooit ’n einde komt na ’t begin. Die herinnering zingt in mijn zijn, Die verlaat mij nooit, Deez symfonie overstemt de pijn, Een melodie van louter liefde…

Binnen de heg loop ik rondjes om mijn tuin te verdedigen Kwajongens en vandalen denken dat ik gek ben en hier niet thuishoor Vanaf de nok speur ik de omgeving af, de buren komen kijken, ik blijf zitten niet banger dan ik wil zijn Als ik val, ligt het aan mijzelf ook al wil ik niet wegglijden over de gladde pannen Beneden me bespreken…

Wachtend op ’t einde, Keerde hij terug, Naar ’t begin, Langs de weg, Hij door ’t leven ging.…

Een vulkaan zijn met een dikke huid van verse vruchtbare grond Mezelf daaraan verspillen met goedbedoeld gepruts en mislukkende plannen Let maar niet op de rommel Het valt wel mee Smoezen zijn onnodig Morgen is weer een dag voor het heilige moeten en nieuwe averbeteringen Er staat genoeg in bloei om van te leven tussen alle stolsels…

Ik maakte fotos van geluk: haarscherp vrijende paartjes En ik voelde me een gluurder Zo verging het iedereen die de serie bekeek Niemands hart ging open Ook niet van de vrolijkheid of het verdrongen verdriet van lachende mensen noch van kinderen, hun spel hun ernst en hun lieve blikken Het was veel, maar geen geluk Dan de winnaars…

Ik heb het geprobeerd: spiegels zijn onbruikbaar Ze geven een spiegelbeeld niet mijn gezicht zoals iedereen het ziet Alleen op fotos, dichtbij en terloops genomen kan ik zien wie ik ben maar het meest herken ik mijzelf in slechte kiekjes halfscherp in gelig licht als een waarheidsfilter dat uit momentopnamen een bestendig portret…

In de herfst van zijn leven, Komt hij in gedachten ’t verleden tegen, Dwaalt hij door zijn rijk verleden, Met blik vanuit ’t heden. Die herinneringen als ’n caleidoscoop, Brengen fijne ontmoetingen, Ook al zijn in de tijd van ’t heden, Velen al heel lang overleden, Doen de positieve herinneringen Van liefde en geluk De negatieve…

Het meisje keek naar mij toen ik binnenkwam Haar ogen volgden mijn langzame passen mijn hoge knieën en zwaaiende wajang-armen Als een kantoorballerina uit het Departement van Rare Loopjes bood ik haar een glas water aan Daarna nam ik haar hand en trok ik haar op Ik sloot mijn ogen liet mijn tong, mijn stem mijn spieren en mijn gewicht…

Het was als gisteren de gedragenheid in huis veiligheid in eigen gezin 't leven als in een droom. Het is allemaal te lang geleden om te vergeten zelfs het heden is zo ver. Het geluk, waarvan je dacht dat het eeuwig zou zijn waar is het gebleven, het is enkel; ik verlang naar meer. En dromend denk ik, Ach, het was zo slecht nog niet…

weemoed en vergankelijkheid bewonen elke hoek elke kier van dit huis en nestelen als jonge merels in elke vezel in elke cel onder m’n huid…

Als een engel vloog de nachtuil Laag over de daken van huizen Met een herhalende roep Als boodschap voor de mensen Die niet sliepen Die de tijd van de nacht In wakkere staat verdreven Hij riep zo hard hij kon Om hen te laten weten Dat hun gebeden waren gehoord Dat morgen de zon schijnen zou Want hoe duister ook de duisternis…

Hoogstens één procent van de tijd dat we leven dansen we, en toch lijken onze armen en benen ervoor gemaakt te zijn: de mens, het dansdier van de beheerste vrije balts het hoge spel van ons leven op het podium van elkaars ogen waar we willen bestaan in de rol die we hebben bemachtigd en volgehouden Ongedane zaken en zorgen vullen de…

De dode ruste in vrede zeggen we, de rust van een droomloze slaap in het hiernamaals van het voorgeborchte tijdens het saaie wachten op het daarnamaals van de hemel Misschien is dat het vagevuur: ledigheid tot in eeuwigheid, amen De dode ruste in vrede zeggen we, de onrust van onze nagedachtenis die weet dat het te laat is om gedane…

D’avondbries waait z’n hoofd leeg, ’t Ochtendbriesje weer vol, D’ganse dag waaien gedachten heen, ’s Nachts betaalt hij de tol. De faun en de nimf wachten stil, D’elfen vieren hun jaarlijks feest Van de zonnewende die’s op til, De zomermaand bijna geweest. In droomland verhaalt de fee, Wat is geschied en komt, Neemt hem in haar sprookje…

ik ontving een bericht waarvan elke letter elk woord elke punt elke komma elk uitroepteken het waren er drie omringd werd door zuiver bladgoud ‘n punt was een eilandje de letter “o” een atol de “c” een sikkelvormig eiland in een gouden zee het bericht sloot af met een dieprode emoji enne……sommige woorden toverden een…

Het kan overal zijn er valt van alles over te zeggen maar Het blijft onduidelijk Toch kunnen we niet zwijgen verleid door het raadsel dat we ademen dat ons omspant dat onze hemel is dat ons bindt en geen naam heeft ook als we erover praten en Het vele namen geven En er is dat andere raadsel dat ons lichaam drijft naar nieuw leven…

Doe het toch maar zet je hart open zegt de soldaat als hij de kittens in zijn loopgraaf in de watten legt. Doe het toch maar schrijf onder de littekens zegt de poëet woorden van liefde eet de bitterheid wordt tot op de draad één met je lied. Doe het toch maar lach veel en heel hard zegt het kind open alle ramen en deuren zet…

Het vieze drankje werkt wolken patchoeli tillen mij op en mijn mantel blijft achter Gehypnotiseerd, gestreeld door donsharen schapenwol droom ik zwaar te zweven naar dansende handen en het doet me niets welke lustgedachten jullie stiekem uitsmeren over mijn huid Kijken jullie maar, raak me zelfs aan waar dat niet mag ik ben veilig…

Ik werd rijk, zo leek het leven, elk pad dat ik koos werd zacht. Ik voelde geluk in de liefde, als een zon die voor mij lacht. Geen ziekte kon mij raken, geen zorg kwam nog dichtbij. Ik liep door gouden dagen, En alles voelde licht en vrij. Het stond in de sterren geschreven, een toekomst zonder pijn of strijd. Een wereld vol wonderlijke…

Ik zing dit lied, ik zing het uit ik trommel, spring en dans, ik fluit hé, wie van jullie wil en doet er mee? Kom, kook en eet, bespreek de dag doorbreek de stiltes met een lach dan hebben wij plezier voor twee Leef het leven, Leef het leven Leef het leven, Leef het leven .....Je wilt van alles, dit en dat .....bewandelt links en rechts…

Mijn droom droom ik elke nacht, Ik blijf die droom dromen, Mijn dromen zijn nooit onverwacht, Kan mijn dromen dromen. Steeds komt mijn droomvrouw, Zij verwent mij elke nacht, Met hetgeen ik zo zeer van hou, Daarom zo naar smacht. Maar al drie nachten kwam ze niet, Ik heb elke nacht gewacht, Ik vrees dat zij mij voorgoed verliet.…