Alle inzendingen over Annelies

voortijdig niet te bevatten ontzield 4 mei bij schilderij van annelies landsman…

samen nog geluncht En we hadden veel lol Alleen ze was met de auto Maar ze had niet betaald voor het parkeren Ik zei dat ik dat wel wilde betalen Nee zei ze dat doe ik later En samen lunchen was al het beste cadeau Wat je mij kon geven En ze reed weg met een glimlach Dag Annelies tot in een volgend leven…

(voor Annelies) juist omdat je zoveel achterliet voelen vingers nog de randen van jouw leven ergens daar vertoeft jouw glimlach op een foto en ik beef geef me jouw tekens in lucht aan de wand en in geluiden, maak me blij want jij, je bent niet ver ik voel me bij je altijd als de achterkant van morgen zoveel schemert in vandaag…

Weet ge nog van de zwembroekstoffenonderbroek. En weet ge nog hoe sneeuw de warmte verdreef en hoe ge uw hand dan tegen het raam plakte. Het is onmogelijk tegelijkertijd exacte plaats en snelheid te bepalen, aldus Eisenberg. En voor lijmvlekken bestaat er aceton. Maar weet ge nog de snelheid van mijn trillende deeltjes (zoiets noemen ze…

mijn rafelig hart dat nauwelijks kloppend slechts af en toe schoppend mijn uithoudingsvermogen tart en ik die als een wakkere heilsoldaat gebogen over een dodelijk ziek wezen onmachtig de gebroken ogen te lezen wacht, opdat het mij eindelijk verlaat.…

als je glimlacht dreigt je gegroefd gezicht te breken je botten kraken als je loopt je uitgebleekte handen rusten in een verdroogde schoot en onder die kleurloze rokken vermoed ik schrale benen die nimmer een man mochten lokken mijn God welk een zonde nooit hebben ontroerd…

nooit heeft een kinderhandje mijn gezicht betast verwonderd mijn lange fluwelen rok gestreeld onder de preek met mijn kettinkje gespeeld mijn koud lijfje met zijn warmte verrast waarom heb ik nooit die stap gezet zo'n dromende dreumes het leven gegeven de gedachte enkel deed me beven ontkenning groeide uit tot stil verzet en toch voel ik…

is ooit voor mij een vers geschreven het verstild verdriet in mijn ogen gelezen het verlammend verlangen een plek gegeven breekbaar weerspiegeld mijn diepste wezen wie heeft mij ooit zo liefgehad dat hij dit rust'loos hart toch volgen wilde mijn voetjes in een vers gevat met liefde al mijn wonden streelde ooit zal hij mij dan zo nabij zijn…

ze liggen te drogen onder mijn hand mijn nu nog zo vloeibare gedachten tot ze eerder dan ik verwachtte naakt en hulpeloos nog dichttrekken aan elkaar steun zoekend om te blijven staan hoeveel onbegrepen ogen ze ook vinden mogen ze blijven trouw verdedigen dat wat ik voelde toen ik ze vroeg me te helpen en zelfs nog als ik ze ontrouw word…

de bloemen voor mij geplukt zijn onder mijn handen verdord de blaadjes glijden zonder ruis tussen mijn vingers het stampertje aarzelt naakt even strelend alsof het zich verontschuldigen wil fluisterend dat een stampertje alleen ook niet veel te bieden heeft zich dan verlegen vouwt en volgt…

ik ben zo bang om oud te worden als ik de warmte die mijn vezels voedt me liefdevol groeien en vloeden doet ontberen moet…

als ik voel dat ik het niet alleen kan wees er dan als elke vezel van mijn lichaam naar je verlangt wees er dan maar alsjeblieft wees stil en ijl als lucht als ik buiten adem raak mijn plichten verzaak het plotseling overal om me heen duistert en ik wanhopig fluister waar ben je dan mijn lief wees er dan…

zacht vraag ik aan hen die ik bemin wil je me dragen even of een heel klein zetje geven de meesten lopen me voorbij en zij die wel willen kunnen me niet tillen…

ik klamp me vast aan de ijzeren poort en voel mijn grenzeloze onmacht besloten is zonder een enkel woord dat we niet samen mogen zijn vannacht ik kan het knarsen van het sluitend slot nog horen het sterven van stemmen en stappen op het grind ik heb de strijd gestreden en verloren ik heb de pijn geleden maar bemind…

wat blijft mij over als de bladeren dorren en het vocht de stammen triest de brekende knoppen ver ongeboren als God na enig aarzelen de herfst verkiest…

ben je er al vraag je en die schrijnende me kwijnende pijn van niets en nergens zijn slaat als een zeis in mijn lijf ik knik en verstijf…

jij bent als een oud hobbelpaard wat ik na zo'n vijftien jaar wat kaler en wat meer bereden ontroerd betast mezelf berisp me dan laat gaan even weer ik verklaar niet meer ben moe gestreden ik weet waar je glanst ik weet waar je stroeft blindelings raak ik je daar waar je splinters verloor en je haar zonder te blozen kleur ik je zonder…

en toch hè zelfs nu het mislukt was bleef ik geloven in zijn kunnen vol ontzag had ik gezien hoe zijn grove handen stukjes boom afbraken en ze weer liefdevol aan de stam teruggaven had God iets verkeerd gedaan zacht mompelend werden er zakjes overheen geplaatst en met elastiekjes voorzichtig onderaan dichtgeknoopt hij legde het me uit althans…

je raakte me je roerde me uitzinnig dat ik eindelijk bemind zou worden ontving ik je liefdevol en mijn kringen weken hoekig en koud viel je dwars door me heen en mijn kringen raakten uiteen moge de zon ze verwarmen een bries ze verkoelen maar hoeden voor die steen die meedogenloos tegen de bodem slaat en nooit meer gaat…

de bloemblaadjes dwarrelen op mijn dode lichaam en ik weet nu wat jij voelde toen traag schuift het deksel en de schaarse schemering duistert dan ben ik vrij de kramp trekt weg de wanden lossen zich op en daar ben jij je draait je hoofd en fluistert eindelijk eindelijk ben je dichtbij dan wordt het stil in het graf je neemt mijn hand en…

mijn liefde voor jou is de wiegedood gestorven ik heb haar begraven maar ze ademt nog steeds ik mocht aan haar onecht bestaan toch al geen ruchtbaarheid geven wat jij in mij brandde dat leven maakte je bang kon je niet aan ik heb haar gevoed wou niet verliezen als een leeuwin haar jong tegen me aangedrukt toen jij begreep dat je moest kiezen…

waarom heb je nou niet gezegd dat je van plan was dood te gaan ik had je zo graag nog even geknuffeld nu lig je daar in dat koude graf en ik mag er enkel voor staan met zoveel mensen om ons heen die niets weten van mijn straf niets weten van mijn pijn van de warmte die eens was en eigenlijk niet mocht zijn toen we tot de vrees voor paus en…

waar ik immer naar hunkeren zal valt zwaar te vatten in woorden de sneeuwwitte stilte van vredige oorden de geur van stro in die sobere stal…

ik wou dat ik een sneeuwklokje was ik zou mijn kopje pas na kerstmis omhoog duwen wat zou ik me onder de grond verkneukelen…

je zachte ogen doen me blozen en ik schuil in mijn haar maar zelfs daar vind ik jouw rozen verborgen voor het nieuwe jaar…

als ik ooit terugkom mag het dan zijn als een engelse theemuts mooi en donzig met altijd een warm theepotje binnenin me if I am ever to return may it be as a country cosy lovely and fluffy with a warm little teapot inside of me for ever…

ik kus mijn Mariabeeldje en smeek haar me toch vast te houden vooral me voor te gaan door dit diep en eenzaam dal en ik zal vol vertrouwen volgen waarheen het pad ook leiden zal I kiss my Virgin statue and beg her to hold me most of all to lead me through this deep and lonely low and I will follow full of faith where'er the path may go…

de brievenbus blijft leeg maar als wanneer ik nader de zwermen zwenken de honden aanslaan en de dravende paarden verschrikt stilstaan alleen dan voel ik me echt alleen…

je naam verstomt in mijn mond gelijk je beeld verstilt in mijn ogen ik zal slikken en mijn tranen drogen vergeten hoe je in mij geschreven stond…

ik voel me als een gebroken ei en dat op pasen ik kan niet meer geverfd worden want de kleuren zouden mijn eiwit vreemd doorvloeien en door weten te vreten tot mijn dooier die niets vermoedend ze binnenhaalt en als toverbal ten onder gaat…