Netgedichten

netgedicht (nr. 27.719):

kentering

nooit heeft een kinderhandje mijn gezicht betast
verwonderd mijn lange fluwelen rok gestreeld
onder de preek met mijn kettinkje gespeeld
mijn koud lijfje met zijn warmte verrast

waarom heb ik nooit die stap gezet
zo'n dromende dreumes het leven gegeven
de gedachte enkel deed me beven
ontkenning groeide uit tot stil verzet

en toch voel ik nog mijn tranen komen
als ik dit kind zie in spel verzonken
mijn weerzin in verlangen verdronken
dan huilt mijn hart om mijn verloren zonen