Netgedichten

netgedicht (nr. 28.894):

eindelijk ben je dichtbij

de bloemblaadjes dwarrelen op mijn dode lichaam
en ik weet nu wat jij voelde toen
traag schuift het deksel
en de schaarse schemering duistert
dan ben ik vrij
de kramp trekt weg
de wanden lossen zich op
en daar ben jij
je draait je hoofd en fluistert
eindelijk eindelijk ben je dichtbij
dan wordt het stil in het graf
je neemt mijn hand
en daarmee de pijn van mij af