Alle inzendingen over Druiventrossen

Van de bijbel herinner ik me vooral de vergelijking van borsten met druiventrossen, wat ik een vreemde vergelijking vond, want al die ronde druiven lijken niet op afgevlakte borsten en daarom was de schrijver van het Hooglied voorzeker een metafysische surrealist.…

dromen verbeeld ze zijn er, levensecht zeg niet dat ze uitzichtloos zijn als antwoord op een eigen teken maar beschrijf het onophoudelijke, het ongerepte stromen van de maan zelfs als ik hier zou sterven in zwarte kleren van de nacht of in de scherpte van mijn waan ik zie de vele harten het vuur er dwars doorheen, de opgebonden druiventrossen…

hij bladert door oude rommel en puin om het in het heden als tegenwicht te laten herleven kanonnen vuur aan wakkeren hij hekelt de vredelievende daden door zijn voorgangers verricht de berijders van donkere paarden staan te trappelen om stoom af te blazen rondom de landen van armoede en ontbering tot aan de rijke zoete druiventrossen…

Victor Hugo heeft er een tijd vertoefd Zeker als ik genoten van de tinten De Sure en de Ourthe ; zilveren linten Oktober heeft daarover flink gesnoefd Is prat gegaan op Goedlands grote bossen Haar heldere sterrenhemels, voortbestaan Van voren in de akkers, eigen graan Notenlikeur, inheemse druiventrossen Het Letzenburg waarvoor zovelen…

ik pel de jaren af als uienrokken en vang de tranen op in een karaf ik heb het land zien liggen, maar was laf bevreesd voor reuzen bleef ik held op sokken de druiventrossen hingen aan de stokken maar niemand die me iets te drinken gaf ik sloeg op rotsen met mijn herdersstaf en leste mijn dorst met gulzige slokken maar onbevredigd ben ik…

in droefenis naar de leliebloem de geur van de hoop in de malle molen van het leven zijn lied rondom de tarwevelden goudgeel in het ochtendgloren heen en weer langs ons huis volhardend in de liefde de toekomst melodie van een nieuwe schepping uit de wolken afgedaald Dek de tafel met wit damast zilveren schalen met zoete druiventrossen…

Zoet zijn de bramen in het wijndomein Maar groeien moeten nog de druiventrossen Straks komt de fluisterboot wat gasten lossen Een groen prieel tempert de zonneschijn De mens gedijt op warmte, vogelzang Gelijk de appels, kersen, pruimen, peren De populier en els zijn sterk en weren Te harde wind, hun haag is van belang Subtropisch zijn…

momenten leef ik nu laverend en dansend op een zielige muziek want zielsveel houd ik van dit alles ben ik bang het te kwetsen zodat het wegloopt als zand over het strand zich voortslepend de zon achter de maan aan en andersom dan een oude hoer slaat me om de oren met de kracht van het bouwen van nachtclubs het gebukt polukken van druiventrossen…

Bezwaard met druiventrossen kreunt het avondhout; jij hoort het niet en tekent figuren voor waterlopers. Eerder dit uur gebroken, is de oosthemel waarachtig donker. Zijn wachters tijdloos, kwetsbaar zonder hellebaarden, met het wachtwoord onbekend.…

mos en waterlelies in koele gouden dagen van juichend welbehagen de stille ongerepte plekken dat mij rukt uit bange overheersing van digitale wanen waar links en rechts 't ijle donker schreit gewassen in de reine plassen van Gods oneindigheid 't leven proeft door heen de zilveren nevelen hier beneden de zoete smaak van druiventrossen…