Alle inzendingen over Eric

Als een bloem, zo is het leven Het begin is teer en klein De een die bloeit uitbundig, de ander geurt heel fijn Sommige bloemen blijven lang Weer anderen blijven even Vraag niet bij welke je behoort Dat is het geheim van het leven --------------------------------------------- + 17 September 2005, San Diego In loving memory of Eric…

Hij, die een Irakees heeft doodgeschoten Als militair in oorlogstijd, is vrij Nu uitgerekend op de vierde mei De zaak van Eric O. is afgesloten. Die uitspraak zal voor onze Canadezen Waarschijnlijk ook wel een bevrijding wezen.…

Waar Heracles het als een held presteerde In Hellas liefst twaalf werken te voltooien Moest Eric het met klei maar zien te rooien Als dooieduivenschutter die niets leerde Van Heracles, de sterke zoon van Zeus Hem was een waarlijk loodzwaar lot beschoren Dat inspireert en nu nòg kan bekoren Olympiër? Ach Eric, kleine muis...…

Of Eric Bana wel of geen James Bond wordt... Dat item komt geregeld in mijn zicht Hij wordt het níet, luidt nu weer het bericht Dat als het meest recentelijke rondsnort Komkommernieuws dat wel iets weg heeft van Het vraagstuk rond ons leger naar Sudan…

De kappers-btw van 6 procentjes Is zeer goed voor de werkgelegenheid Maar Eric Wiebes wil weer nieuw beleid Meer btw...dus minder permanentjes Hij snapt niet veel van scheren en van knippen Maar wel van plukken...zelfs van kale kippen…

Spelen ’t eerst floreerden of Boekel, waar de kleiduif goed gedijt, tenminste: tot de schutter hem bestrijdt, want dan behoort het tot ‘geëxplodeerden’ En als zo’n duif van vlees was – niet van klei – dan kon je d’r nog duivensoep van maken, maar kleisoep dat veroorzaakt louter braken, dat klinkt bepaald niet als een lekkernij Dus waarom Eric…

Ik ben die heksenjacht nu méér dan zat Heeft Hero een politiefuik ontweken En Eric UWV geld opgestreken En Jhim vervalste vrachtbrieven, so what? De media komt mij hier niet meer tegen Want ik ben met mijn bezem opgestegen. Geert Wilders heeft genoeg van het gewroet in zijn fractie en geeft geen commentaar meer op nieuwe onthullingen.…

dat Eric Satie niet afkerig was van weemoed wist ik al langer in dit vroege klavierwerk heeft hij zijn ziel gestoken met tederheid worden toetsen betast emotie vertaald in heldere tonen vrijbaan gegeven aan mijn tranen zo er iets is op aarde dat klank geeft aan mijn gevoel dan moet het dit zijn een klankkleur rijk aan poëzie...…

Eric Arnold, we zullen je niet vergeten. De top gehaald, het gezwoeg niet beloond. 22 mei 2016…

te leven Een traan die hoort erbij Om hem even weg te vegen Zo ben je weer even blij Twee tranen zijn moeilijk Met dubbel zoveel verdriet Je krijgt dan een andere kijk Maar vergeten doe je niet Een overvloed aan tranen Die als regen druipen over je gezicht Ik denk aan de momenten samen Aan de donkere maar ook degene in het licht Eric…

Geroepen uit de aarde staan wij verbaasd: geen hond, geen horde, niemand. Opzien is ons bespaard. Wind schuurt optimisme, de verten hemelen op, bomen wegen aanwezigheid. Daar komt een man aan lopen. Ontgaande, scherpe blik. Kijk, hij houdt een hand voor ogen: tuurt hij naar zijn werk? Wind schuurt optimisme, de verten hemelen op,…

tot de hemel geheven de roep om vergeving op de lippen weet dat aan alles een einde komt stijgt hij hier boven zichzelf uit loodrecht in de lijn van een hogere sfeer gehangen om de spanning te voeden dit wijzen is een bewijs van schuld of is het toch de onschuld altijd is er één die hoger reikt bij het gelijknamige beeld van Eric…

." --------------------------------------------------------- Eric, Amiek, Manon, opa's en oma's, ik wil jullie heel veel sterkte toewensen met dit grote verlies. Eline zal altijd voor jullie stralen vanaf haar wolk..…

en het verdriet Samen de levensweg bespelen de toekomst ligt immers in het verschiet Met jou wil ik de energie voelen van jouw armen om me heen En heerlijk met je kroelen want zoals jij is er geen één Bij jou kan ik mezelf zijn en praten over verlangen en gevoel Jij bent immers mijn eigen zonneschijn ach je weet wel wat ik bedoel Eric…

Nu is weer Frits van Turenhout gestorven Bij steeds meer van mijn grote/kleine helden Moet ik de dag van hun verscheiden gaan vermelden Als laatste heldendaad door hen verworven Buiten beeld leest hij zijn sterfjaar van papier De uitslag is tweeduizend null null vier…

dat Satie niet afkerig was van weemoed weet ik al langer in dit vroege klavierwerk heeft hij zijn ziel gestoken met tederheid worden toetsen betast emotie vertaald in heldere tonen vrijbaan gegeven aan tranen die gedreven zullen stromen zo er iets op aarde is dat klank geeft aan m'n gevoel dan moet dit het zijn de klankkleur rijk aan…

op de toren van de nacht stond ik in brand leidde ik verdwaalde schepen, jij was de wilde in het woud de oerboom razend waar ik de blaren heb afgescheurd, de stad een hamer zonder steel braakte urenlang en tuimelde in de straten, en langs de dagen van september verloor ik een hand verlichtte ik de geronnen dalen, over je klamme schouders…

Niet in hutten of in paleizen op geen zetel of kroon maar in het midden van ons beiden bloeit de liefde zalig en schoon ...…

Het lukt me niet Ik blijf zitten met mijn verdriet Niks kan ik nog aan iemand kwijt Ik mis onze goede oude tijd Ik weet, ik was fout naar jou toe Maar ik kon er niet meer tegen, ik was moe Ik wou jou niet meer tot last zijn Daarom dacht ik “het wordt tijd dat ik verdwijn” Maar Het lukt me niet Ik blijf zitten met mijn verdriet…

Op het veld kon hij danig ontsporen Als voetballer maakte hij naam en faam Kreeg in Manchester 'The King' als bijnaam Cantona liet zich nooit ringeloren Men kon hem niet beletten te scoren Op het witte doek is hij zeer bekwaam En ook op de planken is hij werkzaam Hij laat nu wederom van zich horen Eric kent dus echt geen aanstellerij Houdt…

Deze hartenkreet draag ik op aan Eric W. te H.…

Les amis de mes amis zijn teut Zei Nelissen (Jean) in Arcadië Zijn geest verruimend in drie stadiën Van kout, delirium en wielerleut In interviews rookte hij als een ketter Doch nimmer zoop hij zich finaal te pletter! ... Ik dank Coenraedt alsmede heer Vervaet En wens u mede namens mijn gezellen Veel lol als u aenstonds weer af gaet…

de voorposten van haar verlangen verlaten als eersten het huis tussen morgen en dageraad het contact te krampachtig de onderhandelingen kil en stuurloos ik verborg me in de gordijnen strooide woorden zonder kloof te dichten nu drink ik op mijn eentje de wijn die ik gekocht heb voor tweeën verloren de voeling met mijn golflengte en mijn…

ik hou mij vast aan de reling steeds verder uiteen in onderdelen zwaargewond aan het hoofd woorden rijden zich klem in de korst van mijn keel ze hebben verleerd hoe een vrouw planmatig te bedaren het onvermogen is totaal verdwaasd kijk ik naar hemel en aarde mijn klamme voeten vatten vuur rook verast de kleur van mijn…

in de val brak ik ondermeer mijn keel zocht adem in een nabijgelegen herberg tevergeefs. Je was niet op de afspraak. gaten in mijn geloof lieten mij geen keus. uitgestoken ogen. zo dwaalde ik door het dal de vliegen afschuddend, een ongeneeslijke ziekte. mijn moeder van weleer, op de trappen, zong een vermaledijde melodie bleek…

rond de zon lopen in draf duizend kinderen, zij eten op het gejank der achterbuurthonden daar waar ik lig de zon als een muziekspel in mijn ogen ik dring verder naar de velden gisteren verborgen achter modderige wolken, laat ik het licht bijten met zijn jonge tanden in mijn huid zij die er nog niet is, brengt spiegels aan, vangt de…

dikwijls zijn er van die naamloze namiddagen en de tijd loopt sneller dan dat de ruimte eindigt in een schaduwrijke hel het voetpad, ja, die is het die de passen regelt van onze nachtelijke liefdes die we vergeten, die we niet vergeten zoals de Brusselse foor, de ochtenddromen, de oorlogen in verre landen en we zetten ons leven verder…

de laatste vrouw omhelzen, enerzijds; de etterende stilte van de laatste baarmoeder doorboord, in mijn schuwe harige handen voelen woelen roerloos ziekteontsmet water, sprakeloos ben ik, geheel merg. en doorheen mijn zwoel bloed beschimmeld beschuitafval van voormiddeleeuws stuifmeel; in de vlucht verborgen, verzwegen mijn altijd open ogen…

Ik leef de nadagen van een taaie lente Vol onheil en tegenspraak. Mijn huis is onbewoonbaar verklaard In zelfbeklag sla ik de ogen neer. Ik blijf achter temidden van een kale vlakte Van gemiste afspraken en bittere beloften. Mijn stad is ontvolkt. Mijn stad brandt. Ikzelf heb mij uit het landschap teruggetrokken In een zweem van angst…

ik ben wie ik schijn te zijn, een veinzer, een dichter dus van wanen en lyriek toch lees je uit mijn liefdesverzen voor…