Tijdschokken van voorbijgaande aard,
stuwen beken bloed door de beddingen,
slagaders in hun strijd, we plaatsen
merktekens die zullen eroderen door de
jaren om die om te zetten in woestijnen
van zand, gerangschikt in de archieven
van het hart, mijlpalen hebben woorden
nodig, hoe vaak zeer ontluisterend om de
ontstane leegte in te vullen…
Als altijd met de verwachtingen,
hoger dan de Eusebeuse zijn wil:
haar schil verbleekt als de heuse
aard van de heimers aan de Rijn,
als het water aan de lippen komt;
als je oneigenlijke schuld opsomt.…