Alle inzendingen van Stoker

De mannen namen elkaar flink in het ootje; met tongen sneller dan louche Bert schilderen kon, vlogen de stoutste woorden rond. Ik zou m’n kont ermee afvegen, zo de zon ook die zonde begon bij te lichten; deze gatten laten zich niet dichten door het vuur in de ogen van aardse duivels die censuur plegen, als zijn zij fascisten in de puurste…

al timmerde hij aan de schutting voor de taal uit zijn mond hij sloeg zijn vingers kapot (zodat hij niet meer typen kon) brak zijn hoofd op de keien (want ook al het denken moest eraan geloven) reed zich in de kreukels op een writer’s block (met stoker achter de deur) edoch slierten van woorden rommelend als lawines boorden…

In de kantlijnen van dit ondoordringbare dichten, (regensluiers zijn een zegen voor hen die poëzie willen plegen) opent doorzichtig chagrijn de dagkoersen plichtmatig in fletse toonladders; veroordeeld tot dat afbladderend bewustzijn, het schrijnend tekort op deze vuilstort, waar de mestvaalt van Opa Boer (die hij nooit had) een golfresort…

als je iets krijgen zou, lijkt het net of je een keuze hebt, dat je zeggen kunt: “ik hoef dit niet, dank u wel” of het moet één of ander virus zijn of een tatoeage als verjaardagscadeau ‘anyhow’ wat je onherroepelijk (in je schoot geworpen) krijgt is nooit wat je van te voren heel graag hebben wou dus om nou te blijven beweren dat…

we moeten praten met elkaar over moeilijke zaken dit niet overlaten aan kwaadwillende rechtse onverlaten dat oude behoudende in nieuwe jasjes gestoken onvermogen eigenbelang en leugens worden verhullend tot waarheid omgedoopt geen bestrijdingsmiddelen klagend aandragen tegen symptomen van leven een mens is geen probleem…

geen smeulende vulkaan geen aanzuigend moeras geen langgerekte schaduw geen avonden op straat geen nachten in de kou geen dagenlange vrees geen opgelegd excuus geen straf voor niks geen tanden te verliezen geen handen boven het hoofd geen mondje dicht te houden geen vertrouwen te veinzen…

O, o, Odysseus, wie stond daar voor jouw neus na jouw jaren van afwezigheid? Plotsklaps, als een rots naar jouw hart, uit zijn moeders smart geschonken. Hoeveel sluiers weefde zij, in gemis verzonken; hoeveel ontrafelde nachten bracht zij, dronken van verlangen, achter angstige muren in eenzaamheid door? Als een ware Goliath schoot…

Wij zagen die nieuwe muze al lang en slank (blond is ze zeker niet) aankomen, een beetje dichter heeft dat nou eenmaal van verre voortreffelijk voorzien. Hij zelf dus niet. Ze willen het licht maken, de zon stelen voor hun leven, zonder de nacht op te geven om in hun kracht te geraken, de gewoontes kraken, gevoelens vormen naar…

zoals elke lezer inmiddels wel weet brengen mijn buien geen verlichting mee van de niet verschoonde zeeën voor jullie hoogst bedrukkend lijden maar uitpuilende ideeën die omdopers doorlopend niet van wind voorzien zinnig commentaar zelfs verdommen het fijne tegengeluid dus verstomt is? tegen tegenstrijdige feiten erkennen tegenover hen die…

Als toegewezen vaandeldrager, met dank aan het grote inzicht van de bladzij; de rebellenclub gedragen in ’t geel-zwarte hert. Als altijd met de verwachtingen, hoger dan de Eusebeuse zijn wil: haar schil verbleekt als de heuse aard van de heimers aan de Rijn, als het water aan de lippen komt; als je oneigenlijke schuld opsomt. En blijf…

Ze voelden als het leven, de verlossende woorden; maar als adem bleven zij stokken. Waarop zij doelden, ’n verontrustend gevoel, zette aan tot het zoeken van scherpte om te zien. Met gezouten ogen starend naar een dor en wee land waar de einder verder reikt dan de tocht terug over zee. Of is dit schrikbeeld de illusie, en staan velen…

Al weken was er niks, geen eten, amper genoeg te drinken voor de resterende bemanningsleden. En ook al stond Oek te Boek, als slimme jongen, te vissen naar vissen. En niet naar vogels, wat kogels kost, maar niks oplost. Dit bleef niet te doen, dit vermagerend rantsoen van schillen, een citroenkleurige geurende zeebloem en soms een uitgebeende…

Als we nou eens met z’n allen heel hard zouden blazen, ik bedoel: één zucht kan een vlinder laten draaien aan de andere kant van de wereld, dus ook in het Midden-Oosten. Misschien moeten we bij onszelf beginnen, thuis en bij de Oostgrens, alles laten doorwaaien op eigen adem om onze vrije lucht terug te krijgen. Maar als motiverende zwengel…

Voor op het dek was er nog wel plek om de sprong naar een nieuw leven (voor een stuiver op z’n kant riskant) te wagen zonder enige vaarervaring. Ja, het was ook zijn te woeste binnenste waarvoor anderen wegrenden van hem, om niet overspoeld te worden, zoals hij zei: ‘als golven die over de boeg kwamen’. (alle avonturen volgen een vast stramien…

hij zit hier de hele dag niets te doen en aan jou te denken maar jij jij zult nooit weggaan zij zal niet weggaan als hij hier zit en aan jou denkt maar jij jij zult nooit weggaan zij zal nooit weggaan wat hem niks kan schelen ze hebben haar baby afgepakt maar daar kom je nooit uit zij komt daar nooit meer uit ze hebben zijn…

‘La Vie’ is zo kort, dat het de vraag is of het wel een leven heten mag, zeker als ik jouw ogen houdt tegen de achtergrond van deze hemelsblauwe lucht. Maar ze stralen als sterren bij daglicht, als ik het lastig vind jou aan te kijken, omdat ik je gezicht mis, van toen ook jij wilde, en ik je optilde uit de beeldspraak van dat filmisch…

in de ultravolle zon staat ze daar te shinen terwijl ze aanbidders van haar saaie Raaigras als ondraaglijke rollades voorliegt en braait vertrouwen wordt blind op haar gerijmd met plichtmatige en harteloze secondelijm om betekenis te zien in ‘t opgehoeste slijm de leegte van de schoonheid gevuld met homeopathisch verdunde taal wordt een…