Alle inzendingen over Kleine charme

Vijf kleine paarden een charme van een weide een bank in de zon…

Het feit dat vele mensen niet meer ontroerd raken door kleine, gele eendjes of kleine, gele kuikentjes baart mij veel zorgen. De tederheid van het meest kwetsbare wordt niet meer herkend en ruw uitgebannen.…

Een duif die tussen bomen een kleine plek uitkiest tolt dralend om zijn as en komt spiralend neer. De charme van zijn dalen stijgt als hij gebrek aan ruimte heeft.…

de charme van de hagen schudt de wind het geheim der dingen draagt een kind de charme van je armen vloeit in de streling van je hand het geheim van je ogen komt met de zee aan land.…

Vol Veel klaproos en margriet Echter geen Stijl, techniek Vincent van Gogh-eigen Dus geenszins Meesterlijk maar wel mooi Bijzonder Aantrek'lijk Commercieel Voor het KMM* 't Is 't boeket met zeer veel Charme als Afleiding Bij misdaad Neergelegd n.a.v.…

de ridder op het witte paard die de nachtmerrie bereed hij nam haar achterop een droomwereld in de droom bedrogen zoals de droom het bedrog bedroog het einde een begin dagdromen, dag dromen dag in dag uit geslapen uitgeslapen slaapt ze niet meer in…

ik zocht in alle teksten van alle nummers die ik ken en in de onbekenden naar de bekende weg liedjes over liefde die ik niet gebruiken mocht liedjes over vriendschap die nergens over gingen nergens vond ik wat ik zocht geen pen heeft ooit beschreven wat geen tong ooit heeft gezegd dus blijf ik eeuwig zoeken naar woorden die beschrijven…

Vrouwen aantrekkelijk, bemind, uitdagend en slim kunnen met hun lach als van een kind mannen verleiden weliswaar doordacht, maar zo hebben zij hen, die in feite de jagers zijn in hun macht...…

zwevend met blinde ogen naar het vertrouwelijke verleden, fladder je toekomstgericht…maar het werkelijke vermeden, met helder gefluit maskeer je de vaste grond eens bedoeld voor jou, daal je neer om je levensdans geliefd te maken zonder berouw maar als zij haar levensdans fladdert met jouw armen, animeert zij dat leven met jouw innerlijke charme…

rond ze bedekken de paden met een goudgele laag de vogels krijgen een dikker verenpak en egels beginnen weldra aan hun winterslaap de bosbewoners zijn ook in de weer zoekend naar proviand dat ze bewaren in holletjes aan de kant de zon gaat steeds lager staan lichten gaan weer vroeger aan de zomer is bij velen favoriet doch vergeet de charme…

door de kamer klinkt het stemmetje van een peutertje iemel iemel iemel enthousiast klapt ze in haar handjes een stralende glimlach opent charme offensief hoe kun je nu boos worden op zo’n klein prulleke van nog geen twee jaar die van haar zusje wat woordjes leerde “piemel” zegt de zevenjarige iemel klinkt de echo terug…

vandaag denk ik terug aan een man, een zwaargewicht op lichte vleugels danst de gedachte aan zijn zachte blik, de bril wat schuin geschikt rondt welgebogen zicht zijn licht glanst tussen rood en goud geplooide charme waar de maan de bomen raakt schuilt zijn lach in kleine kinderogen…

Koolmeesjes spelen op boomtakken voor mijn raam Herfst heeft zijn charme.…

Is het ontastbaar is het alleen maar charme of is het wat ik zo mis wat ik zo zoek en wat ik bij je vind…

verlegenheid kleurt wangen in diepe tint rood, verborgen charme…

Verhit door charme, zomer doet leven....!…

de kleinste hoek bespeelt al stil het kille, dat niet wijken wil, het bijt voorzichtig in de tijd en allengs raakt het mooie weer zijn warme charme immer kwijt verlangend, naar de haard daar, met winter in zijn oude baard vertrouwt de herfst zijn wasdom toe aan hoofd en hart en kleine rode blaadjes boven smart vol gouden praatjes, over…

Een jeugdige freule, keurig en fleurig, ziet naar haar echtgenoot die treurig en zeurig, humeurig en kieskeurig, zijn charme bij haar heeft verloren.…

Femmeke Halsema (eigenlijk Femke maar dat is te kort) Merkt ondanks charme en Overwelsprekendheid Dat de partij er niet groter van wordt…

Hele horden hoeren zijn - zo is gebleken, Zeer onlangs in Kopenhagen neergestreken, Om er met hun lichaam en hun charme, Mens en aarde verder op te warmen.…

De maan weerspiegelt een stille traan en toont hoe koud de nacht kan zijn…

Wederzijds zoeken van tranen naar échte troost zachte omhelzing In verbondenheid vloeit enge hopeloosheid zóveel sneller weg…

De winter regent, stuurt tranen over m'n gezicht. In de lente vele druppels zout, weerspiegeld door het licht. De winter sneeuwt, dwarrelt de pijn in mijn hart. Maar pijn dooit niet zómaar, omdat het warmer wordt.…

je eet een haring en neemt er drie mee of vier of twee je eet een haring je hoofd in je nek ik val op je, vindt je het gek? je vergeet te betalen ik hol je achterna je lust me wel, ja!! 't zijn jouw woorden niet de mijne maar jij bent getrouwd niet de mijne een haring en twee lekkerbekken da's wat ik wilde: even lekker bekken…

Met handen nog ragfijn gebonden in onschuld Met lichamen tesamen gevangen, bevangen in een oogverblindend verlangen Naderen we worden we schepper van een mysterieus web wederzijds verankerd met een zoet gefluister om als één enkele hartslag ritmisch elkaars lichaam te doorkruisen wij, volgens tastbare dimensies zintuiglijk bestempeld…

Even geen zin in woorden té lang op vragen gewacht die niet kwamen enkel zin in niets zittend in mijn nood naar woorden kijkend naar de zee omdat zij me misschien kan helpen zij laat elke keer moeiteloos alle korrels los krassend wrijf ik het zand uit m'n ogen…

Ik ben jouw grote held Groot en sterk En zelfs dapper Werpen je ogen me toe Maar als ik je daar zo Zie lopen Je schrille levenslust In haast te grote sprongen gegoten Hou ik m’n pas in Weet ik wat moed is Een sluwe poging Om het leven bij te benen…

met het volle verstand wil ik in de mallemolen waarvan ik al weet hoe de rit eindigen zal het is een keuze die ik maak een keuze die niet iedereen mij in dank zal afnemen en toch maak ik hem Een keuze die anderen pijn doet die jou blij maakt en mij gelukkig maar toch......... Met mijn volle verstand dat slechts op halve kracht werkt…

Hier sta ik breekbaar als glas je trapt op me breekt me in duizend stukken waarom heb ik je verteld dat ik om je geef? Hoe kon ik zo dom zijn? Je blijft terugkomen keer op keer je trapt op mijn glazen hart en ik ga kapot je weet dat glas scherp is zeker als het stuk is en auw....het doet zeer…

met het hart op de tong en de angst in de maag zie ik je komen en spreek ik je aan met het woord in de mond en de brief in mijn hand kijk ik je verwachtingsvol aan met een hart dat hard slaat en mijn knieen die knikken denk ik: mijn hemel wat heb ik gedaan met het vuur in de sloffen en de tong op de grond ben ik heel hard naar…