Alle inzendingen over Miniatuur

en altijd zal de nacht alle zijden omringen van het open raam ik fluister enkel een waaiende ruimte dieper dan geluid mijn handen zijn immers te klein om je toe te dekken vergeef me het onmogelijke ik ben niet groot genoeg ik had zo graag naast je willen liggen nachtenlang dagenlang en willen waken vergeef me mijn…

De zwaktes die ik zie in de wereld zijn slechts karikaturen of miniaturen van de zwaktes in mezelf het gevecht in mij in jij in zij in wij HET KROMME RECHT…

Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt: mijn miniatuur-mensje, mijn zelfgemaakt verdrietje, en het helpt niet; zoals je ze een hand op het hete voorhoofdje legt, zo dun als als de sneeuw gaat liggen, en het helpt niet: zo helpt poëzie. ---------------------------- uit: 'De gedichten', 1998.…

Blaast miniaturen op tot dreigende kastelen waarin verstikkende lucht de ruimtes weer verkleint angstzwart zwetend regeert duizellicht zwaar verduistert deuren blijken onvindbaar in opeenvolgende cirkelgangen alles lijkt uitgebrand opgeblust tot niets…

zoals je tegen een ziek dochtertje zegt: mijn miniatuur-mensje, mijn zelfgemaakt verdrietje, en het helpt niet; zoals je een hand op het hete voorhoofdje legt zo dun als sneeuw gaat liggen, en het helpt niet: zo helpt poëzie. -------------------------------- uit: 'Onbegonnen werk', 1984.…

het tomeloze water tilt de jongen op maakt hem los van de grond in de verte ziet hij zijn slaapkamerraam in miniatuur de man kijkt uit over het rusteloze water dat hem eens bevrijdde hij ziet door zijn enige raam naar de wereld een zeilboot zo klein zo ver weg…

Jouw omarmen in een nieuw tijdperk op weg naar houvast en vreugde om keuzes te relativeren is in miniatuur geschilderd.…

Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt: mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaakt verdrietje, en het helpt niet; zoals je een hand op haar hete voorhoofdje legt, zo dun als sneeuw gaat liggen, en het helpt niet: zo helpt poëzie.…

de wind waait anders in zijn aanval op het vallend blad de herfst kleurt bleker rode gloed verdween al in de zomer van dit miniatuur ik tol in dit kleine landschap als een stuurloze kastanje waarmee kale takken diabolo spelen misschien mis ik het dansen nog het meest…

Al surfend, googelend mij amuserend Een dwaalspoor volgend in de grote vijver Van kleine dinkytoys in disneyland Zag ik een miniatuur van baanmuskieten Een paarschip als een speelgoedparadijs Vol lieveheersbeestjes met mooie tieten Maar 't was geen kinderspel, zo bleek al snel Het was een freeway naar een…

wachten is het eerste begin een uitloper van iets dat groeit reikend naar een ander leven desideratum miniatuur plant van rijpend verlangen het andere te ontmoeten een reuzenplant die huid en ogen verwond en tastend afwacht wat komen gaat wachten is de kiem van diepe wanhoop omsingeld door gevoeld gemis…

De waterwachter weet wat water wist en wijst zichzelf terecht tendens condens miniatuur parels dalen ver halen dompelen zich onder in het mompelende water.…

Ziende door het fijngeslepen glas der microscoop Observeert hij minutieus minuscule miniaturen Als organismen vegeterend in een biotoop Binnen Harderwijker universitaire muren Ordenend het ganse plantenleven in families Op basis van hun voortplanting en van regenereren Doel en streven van botanici: taxonomieën, Hoewel reeds lang verworpen,…

Een reuzenrad in miniatuur, een viadukt, een ereboog, zo vordert hij op weg naar groen.…

weet de blik hoe jij je ogen schikt het wenken laat brauwen in opgetrokken schrik je handen laat spreken met miniatuurtjes vingers die dansen en nooit gaan vervelen op muziek van je armen die wel dirigeren maar altijd gevoel doen vibreren nee ben niet bang dans in jouw operette je vingers zijn vaardig maar miniatuur nooit te lang…

Inspiratie voor deze tanka vond ik in de Introïtus van de eerste Zondag van Advent, morgen dus: Ad te levavi animam meam Tot U hef ik mijn ziel op Psalm 25:1 Een prachtige miniatuur met deze tekst is hier voluit te zien: http://schrijven.wikidot.com/de-ziel…

heb mijn leven geschilderd jaren in kleur aangezet maar kon er uiteindelijk geen juiste vorm aan geven penseelde lijnen in verlopende einden cirkelde speels met pigmenten van de geest het doek was te groot verdwaalde in miniaturen van creaturen die leefden van de goot schetste in blauw mijn ontsnappen moest terug door de kou met…

op de landkaart volgen onze vingers de kronkelende blauwe lijn van een stilgevallen rivier we lezen de namen van steden in miniatuur we beklimmen de bergtoppen met wijs- en middenvinger zonder poespas dribbelen we over stippellijnen van de grens waar een ander papieren land in zakformaat onze verbeelding tart we schuiven de kaart opzij…

De aarde schudt, het stervensuur Van menigeen heeft vorm gekregen Een wooncomplex, een klachtenregen Verschuiving naar miniatuur Problemen met een nieuw bestuur Met samenwerking, nieuwe wegen De aarde schudt, het stervensuur Van menigeen heeft vorm gekregen Waar is die ooit zo goede buur?…

strak strekt de sluier langs haar schrale lijf waar ruimte krimpt tot een enge engte en bottenbenen een lange weergave zijn van ijle lengte…

als ik vertel van mijn droom en het zoeken naar gevoel dan kan ik nog zoveel duiden jij zult nooit weten wat ik bedoel…

achter de heg, en 'n struik zit de man achter 't raam; 'n dubbel geluidswerend luik hij speelt in zijn theater "de eeuwigheid in spe", hoort al de stem, van later en spreekt van die ruisende zee…

we zaten gewoon te voelen zonder te raken kijkend naar wat niet werd gezegd wel had alles met ons te maken we waren sprakeloos aan elkaar gehecht…

het was stil in het lawaai van afwezige ogen, enkel geluiden van de ziel beroerden ons aller hart echter toen ‘t licht zich af kon stemmen op het hier en nu brak het ijs na klanken van gedeelde smart…

het is je ziel die ik ervaar oprecht naar buiten gericht kwetsbaar, zwak in het aardse maar krachtig tussen jou en mij een tederheid zo wonderlijk van gewicht…

schaduwrijk is de sobere kapel waar stilte vermenigvuldigt in die ruimte van ondoordringbare leegte waar volheid als maar groeit berust ik in mijn lot mens als mens, nietig, vergroot tot een denkende zot…

ik vul de geboden tijd veel minder in dan het denken zou willen niet dat ik spreek over onmacht of al van overgave ik word geacht, mij aan hetzij zoet dan wel zuur te laven…

eerst is er de verwachting gevoed door schoonheid: de gerijpte vrucht van een idee daarna bij ontwakend licht raakt men op een werkelijkheid gericht…

ik wil de volheid bezitten, een leegte ontvluchten met zoveel donkere muren, mijn armen doen strekken naar luisterende luchten om ene genegenheid blindelings op te wekken die eeuwig zal duren…

naarmate de tijd vervaagt verdooft de oorzaak als ook nog het denken vertraagt begint de eenvoud zijn taak…