Alle inzendingen over Stijlloos

Kansloos, stijlloos, hopeloos; Zinloos aan de kant geschoven. Kansloos liefst soldaat gemaakt. Stijlloos zonder schijn van kans. Zwijgend stil en doodgezwegen. Schreeuwend nooit gelijk gekregen. Maar het verdoemdenhoekje is nu leeg Daar zat een sloeber, die steeds zweeg: kansloos, stijlloos, hopeloos.…

Eigenlijk is het stijlloos Jij zit dan met de pijn dat is zijn vrijpartij niet waard, want als hij jou liefheeft, hoort hij bij jou te zijn...…

, aan het feit gelegen dat deze amateur, die dus niet wist hoe of het zat met naam en z'n adresgegevens ondertekend had En uitgesproken irritant en stijlloos vind ik dat!…

IJzeren spijlen voor ogen blikken kilte Wimpers sluiten zon licht buiten tasten stilte Stijlloos ogen de zinnen in nemend besef Bevrijd van twijfel geeft levens lust weer adem…

we draven door en graven weer naar de geschiedenis van het authentiek detail in de cirkel der historie is dat altijd het geval als wij in een stijlloos vacuüm zijn beland de mens grijpt terug naar schoonheid uit verleden tijd omdat heden zonder inspiratie blijft ook muziek en schilderkunst borduren voort op vroegere patronen maar…

Des huizes zoon, daarentegen, heeft afgemeten Mij bij kop en kont eruit gesmeten Hij vond het affreus, verwerpelijk en niet net Dat ik zijn bloempjes stijlloos buiten had gezet.…

ik krijt in witte kanten je profiel vang kleur leg het apart in wit en zwart scherpte vangt schaduw markeert het bloedeloze dun in lippen saam gevat je neus lijnt wulps in terugval naar je ogen subtiel de strakte iets verbogen je voorhoofd vlakt en toont verloop de rode haren stijlloos losjes overhoop wit verliest…

rond haar geloken ogen in het spiegelglas van haar serviceflat de handschoen over haar knoken tegen 't jichtig reumavuur herinnert haar het verloren uur dat zij nog het mes hanteerde voor het avondeten vlak voor hij thuis zou komen de straten stromen stilaan vol onbekenden allen onderweg zich niet bewust van 't mensendrama achter die stijlloos…

Stijlloos…

eindig weten de adem van nu gulpt met sluimerbesef aan lichtjaren voorbij sporen van naamlozen beklijven met wildkrassen aan steile wanden toch, hemelgewelven krimpen tot kleine boeken, zijn in oogwenken gewist condens drijft af, vliedt en vlijt zich neer, teneinde aardse laagheid te raken strenge structuren, voorboden, louter stijlloos…