Alle inzendingen over Stijn

Taal is niet zomaar een bonte speeltuin Ze geeft gedachten en gevoelens vorm Ze is veel meer dan een kurkdroge norm Bouwt de wereld op, legt hem weer in puin Al vroeg verrukt door de lol van verwoorden Gaf je speels beeld en klank aan vreugde en pijn Creativiteit leidt naar helende oorden Talig zoeken en wroeten balsemt ons zijn Rijmen en…

Stijn Vranken Uit: Vlees Mij…

Ik vraag je om je lippen te tuiten, zodat de wind een kus versturen kan. Hopelijk hoor ik je dan, dansend door mijn gedachten fluiten. Met een elegante schwung zal jij, dwalend over zeeën en door bossen, niets meer doen dan verlossen, en een weg vinden naar mij. Ik zal je ontvangen met mijn ogen gesloten, mijn kin omhoog, neus in de lucht…

voor Stijn Ik schreef je naam in het zand en de wind woei het weg. Ik schreef je naam in een boom en de schors stierf af. Ik schreef je naam in marmer en de steen verbrokkelde. Maar ik schreef je naam ook in mijn hart en daar zal hij eeuwig blijven.…

Ik dacht dat de pijn van het missen na die tijd een beetje draaglijk zou zijn Maar ik kon toen enkel gissen, het bleek harder te zijn.…

Elektrisch, standaard Moet het gaan worden Wereld naar de Fili- stijnen willen wij niet Wereld onder onze Hoede Met mensen die zich uit De kunst gedragen Majestueuze mo- biliteit die zonder Uitzondering geen gren- zen kent 'n Wagen van Fred Flint- stone voor iedereen Goed voor ieders condi- tie en zeker 't milieu Wereld blij, met…

(opgedragen aan +Stijn) Stappen door de rode dorpen van de Maragatos, over de groene heuvels van Galicië.…

-Ik mis je Stijn!!-…

. _________________________________ Dai Dai Louis Joep Jenning Mats en Gijs Sebas Merijn Jur Jenno Kjeld en Serge Bart Jorrit Remco Gert Chris Sjoerd en Jesse Daan Colin strijdt met Marvin Homme Stijn Armand en Marcel Patrick Kars Janno Max Thomas Tijmen Tim Hein Kai en...Beau!…

Door de kleurenfoto heen zie ik hoe hij met enige aarzeling op zijn spiksplinternieuwe fiets wipt. Daar trapt hij er reeds vinnig op los en suist bij manier van spreken over het tuinpaadje. Tussen de seringenstruik en de berk met het nestkastje zwaait hij toch nog onzeker een groet. Nu afdrukken: knip. Glanzende ogen. Zijn broer staat…

Ik dacht laatst over dingen die het daglicht niet verdragen. Het is belangrijk dit soort dingen pas te denken na zonsondergang. Anders wordt het echt ongemakkelijk: dan worden die gedachten bang.…

ook al stierven velen om hem heen, het was een fijne vent naar het scheen. Vele doden later, 't is echt waar, bleek de lieve man toch een moordenaar!…

Ik huil zacht weet niks te zeggen totaal verward. Want als je lacht waaien er sterren door mijn hart.…

Twijfelend of wat ik wil ooit werkelijkheid zal zijn dwaal ik door de dagen die niets meer dan dagen zijn. Als ze maar momenten hadden dan was het nog te doen Momenten zoals pas geleden toen ik jou zag in het plantsoen.…

Had ik maar een uitlaatklep, al was het maar een heel klein gaatje. Dan stortte ik zo mijn hele hart bij jou in je nachtkastlaatje.…

wil je met mij lopen over land en over zee me niet ontlopen ik neem je mee en zie hier lucht asgrauw mijn plezier hier in de kou wil je met mij lopen naar hier ver vandaan en toch blijf ik hopen eventjes te blijven staan…

aan het einde van de dag als ik naar haar kijken mag gaat de zon ten onder maar niet zonder zich weer te laten zien en misschien... wordt dit de laatste dag dat ik de mooiste stralen voor de laatste malen nog aanschouwen mag…

vandaag.. de tijd leek even stil te staan en zo zijn eigen weg te gaan een vlaag.. ik zie je staan en jouw weg gaan ik wil je zien wil met je mee en bovendien wij met zijn twee.. de tijd zal nog eens blijven staan... ...zullen we naar Rome gaan? naar alle mooie steden naar pleinen en gebouwen van erg lang…

Al dagen was ik aan het dromen, over wat er in zou staan. Zou je me meteen de liefde gaan verklaren, of een uitnodiging om naar de film te gaan? Ik wist: dat kaartje ging er komen, want interesse had je wel in mij; Die veelzeggende blik vier weken geleden bij bakker Joosten in de rij. Ik stond vanmorgen al voor de wekker naast mijn bed,…

Ze zei me laatst dat ze voor altijd bij me wilde blijven. Maar ik wachtte liever nog een jaargetijde. Want bloesem bloeit nou eenmaal vaak in mij.…

Ik ben bang liefste, hemelsbang, dat ik vannacht al overvloedig van haar houden zal. Niet ‘houden van’ zoals van jou, niet met hart en ziel of zo, nee, heel gewoon, met wat honger in een hoek van een kamer van een donkerrood appartement waarvan jij, liefste, het bestaan niet kent. Bang van hoe ik eerst nog handenloos en schijnbaar…

Ik voel de tijd niet groot genoeg, ik geloof hem niet. Je krijgt een kus, een dag, een nacht, en misschien nog wat morgen. Maar méér kan je uit mijn mond niet kopen, méér mij heb ik nooit in voorraad. Toekomst wordt tegenwoordig snel slecht. Wie weet wie ik morgen ben? Of wat? Of hoe ik heet? Wie weet waarheen mijn bed zal drijven, hoeveel…

in dit bed ligt geen wachten wanneer wij het betreden met onze rubberen troepen doch in dit bed waagt zich ook geen haast - hier woelen wij winnaars voorzichtig vergroeiend ons verlies tegemoet want in dit bed wacht geen licht wanneer de ochtend ons als een worm weer uiteensnijdt…

Herinnert u zich deze nog de vergadering van vrijdag jongstleden, met mijn lijf en zijn voltallige leden? Uw aanwezigheid was een verpletterend succes, uw acties getuigden van een doelgerichte doortastendheid en verscheidene afdelingen van mijn lichaam hebben uw input dan ook diep gewaardeerd. Vooral de dienst interne ontwikkelingen laat…

Ik ken je niet, ik droom je maar als ooit de nacht over deze stad zwijgt zal je horen hoe ik me voor jou verlaat. Hoe ik uit mijn twijfels glijd, mijn handen rood tot ridders sla twee onbevlekte paarden vouw en je zo, dwars door alle straten heen naar m’n bed toe streel. Mijn droom is een hoop stil jij - de ochtend vrees ik als een speld…

Geef me je kruis en nagel me vast in jouw illusie van wat ik ben, nagel me diep in jou te pletter tot ik voorgoed aan je hang als een verroeste held, stervend, levenslang. Ik weet, het is niet alles maar dit niets draagt zo zwaar alleen.…

Hier lig ik weer, aan de rand van mezelf, dicht en dringend tegen je aan. Ik ken je bressen als mijn broekzak, ik weet waar je linies liggen en waar ze lekken, ik weet wanneer je bodem brandt en hoe en waarom, ik ken het knielen, het breken, het scheuren, de scherven, de schoonheid zelfs van het er samen sterven, als oude vijanden, hand in…

Deze herfst heb ik al eens eerder gezien. Het eerste rillen van die tak daarginds komt me bekend voor, die plotse wind stond hier niet zo lang geleden ook al en zie: hoe volmaakt valt de regen weer in herhaling. Naar beneden en altijd raak. Wat bedoelt u, andere bladeren? Waarom zijn het dan dezelfde? Hoe springen ze dan zo geroutineerd uit…

Zoekend in het donker Zoek ik naar het licht Op een oplossing die ik zoek Heb ik nog lang geen zicht Mijn hoofd zit vol met zorgen Telkens vraag ik me af Komt er nog een morgen Ik leef telkens van dag tot dag Dat zie je wel aan men gedrag Binnenin ben ik aan het schreeuwen Langs buiten zie je alleen een lach Hoe lang hou ik dit nog vol…

Ik mis de tijd De tijd zonder zorgen Een tijd van vreugde Op een zondagmorgen Een tijd van mooie momenten Met broer en zus Een tijd van jonge liefde En de eerste kus Die tijd komt nooit meer terug Ook al zou ik dat soms wensen Maar helaas gaat dat niet Alles heeft zijn grenzen…