Alle inzendingen over Vera

'k Weet dat tijd mij inhaalt en ik niet meer hoef te hopen 'k Voel dat Vera hardloopt in een poging mij te slopen Alles devalueert Echt frustrerend die pijn daar wij, geen discussie, weten 't Gaat onherroepelijk verkeerd Vera geeft geen liefde O nee, Vera kan slechts haten Vera is overschot Zij kan het echt geenszins laten Bloed, daar…

Gelezen op een Vale versleten muur In Vera een kerstkreet Uit de tijd dat Herman Er nog was - En de engelen zingen in koor Herman is er met de speed vandoor Vera: poppodium voor Undergroundmuziek, Oosterstraat 44, Groningen…

stap je uit zonder iets te zeggen te hebben aangegeven kwam de dood als een dief in de nacht en zette jouw hart stop heb je hem gezien, gehoord aangesproken dat het jouw tijd nog niet was omdat het leven nog veel te veel moois in haar droeg of bleek hij meedogenloos snoerde hij jou de mond nog voordat…

een tomeloze productie met eerder pijn als gevolg Opnieuw zie ik op de poli, Demi en Vera Beide weten zij dat ik eerder ga Hoewel tijd niet daar is...…

Subtitel: Vera Als de ziekte verergert, worden de gedachten meer en vreemder geen twee dezelfde van de morgen tot de avond* Want ongeneeslijk is niet, nee nooit meer echt gezond tijd heelt in deze niet nee, is slechts destructief Mijn bloed blijft goed stromen door medicatie Polycythemia Vera, mijn vriendin niet gekozen maar…

als lentegroen de atmosfeer doorboort dient men zich in te dekken de prijs voor prima vera is hoog de zomer heeft slechts zielloze hitte de herfst is het best te slijten als platte euforie wie dan nog leeft dan maar ziet…

Uitzinnig, oprecht, zonder scrupules Houd ik vanaf de bodem van mijn hart van jou Jij bent mijn zon, maan en sterrenstelsel Mijn licht in deze donkere maanden Sinds ik ziek ben, heb ik geen grip meer op tijd Sedertdien kruipt bloed soms waar het niet kan gaan daar het ware karakter van mijn ziekte zich geenszins, echt nooit zal verloochenen aan patiënten…

Devalueren door Ziekte doe ik ie- dere dag iets; PoVer* is Genade- Loos, kent mededogen noch com- passie als synoniemen van Elkaar, ongeremd Dus opweg naar het einde dat ik beslist geenszins zo vroeg wil naderen Geloven doe 'k in dit le- ven. Niet na mijn dood Daar die genadeloos is zonder Lucht…

Zo´n stoel geeft een bepaald gevoel van macht Al draaiend hou je alles in de gaten Je laat ze soms een toontje lager praten Maar neemt altijd de regels goed in acht Ach Vera het is echt een slangenkuil Sommige mensen snoer je nooit de muil…

Van dauwdruppels in het ochtendgroen tot de sneeuwvlokjes die als waterbellen langzaam neerdalend in een winterplas op jouw grijze pluisjes wachtten. Zo veel als de bomen en hun begroeide takken mij wisten te vertellen van deze waarheid; zoals de parelmoer blaadjes in de groeiende april donkerte lichtroze kleurden, zo spraken zwijgende…

twee grote, bruine ogen proberen aarzelend en voorzichtig naar boven te kijken en de zon te begeren, voor wat licht om de pijn te verdoven vluchtig werpt het kind een blik over het uitgestrekte land en ziet, overal draden gespannen en dat overal elkaars liefde is verbannen ze probeert een stap te zetten maar de betonnen, oude rijweg…

Hoe erg ik de dingen die je nooit deed mis... Je stopte me een paar bruine versleten schoenen toe maar na het aantrekken van de kousen hield ik op en gooide mijn grondvlak in het diepe, waarna het altijd boven kwam drijven en mij liet zien dat het ook zonder armen kon blijven drijven op het onrustige water. Je gaf me prikkende brandnetels…

het is weer zoals vroeger, zie je alles valt weer terug zolang deze twee personen bestaan die op een dag elkaars gezicht zagen en zich toen niet realiseerden dat zij, toen nog zo verschillend, eens zich zo erg zouden geven aan elkaar niet eens, maar zoveel keer zolang deze wereld voor ons bestaat zullen wij zo af en toe elkaars naam nog…

Minuut tot minuut in al die dagen gaan ze zo hopeloos langzaam voorbij als een bijna opgebrande kaars met een lont zo zwart van al de tegenslagen wacht ik wacht ik rustig op de volgende minuut waarin jouw gezicht even zal oplichten door iedereen heen en mij al nee schuddend met je hoofd de boodschap kort overbrengt er is nog geen licht…

Ik kan geen afscheid nemen van je er kan geen knopje zomaar uit worden gezet je blijft toch altijd bestaan in mij niets kan zomaar verdwijnen uit me een zucht is niet genoeg om het gevoel weg te laten waaien geen gedicht is goed genoeg om de grootste kracht van de liefde te beschrijven om het afscheid normaal te laten verlopen het is moeilijk…

Het is nu een uur geleden ik heb aan niets anders gedacht waar moet ik aan denken, mijn hoofd en mijn blik zij gaan haast ten onder aan zwermen vliegende vlinders Het is een uur geleden mijn wangen nog steeds rood gloeiend en mijn ogen knipperen alsof het een droom was maar ik ruik nog steeds, je vertrouwde geur Het is iets meer dan…

Ik wil je zo graag bij me hebben hier waar ik me thuisvoel zo veilig en zo warm bij me zo dichtbij je toen was wil je komen en wil je blijven tot het einde van de tijd zoveel energie kan je me geven zoveel kracht kan je uitstralen wanneer ik me verlaten voel zie ik je voor me je haalt me eruit, je haalt me in het leven, en daarom wil…

raak mijn hand eens aan en voel hoe ik sta te trillen ik sta op het randje van een hele diepe afgrond waarom zou ik niet vallen, vallen en nooit meer opstaan zodat ik nooit meer hoef te bouwen op dingen die altijd instorten waar ik nooit sterk genoeg voor ben om ze staande te houden dus waarom zou ik niet? de reden waarvoor ik blijf…

de zoektocht om een simpele blik mijn ogen dwalen zo twee keer per week het hele heelal af tot die eindeloze klik wanneer je gevonden bent doordat IK keek je stoppels vandaag allemaal zichtbaar, die pieterige stipjes kijken niet terug zelfs je mondhoeken lachen alleen naar elkaar, maar voor mij keren ze de rug. nee, die donker bol…

Tastend in het duister probeer ik met mijn vingertoppen voorzichtig te vinden wat hier niet meer ligt In de hoek voel ik hoe ik tegen van alles aanbots wat allang is verdwenen maar nog steeds dichtbij me is Mijn tranen stromen zachtjes ik hap in de donkere lucht doe deur na deur open maar nergens is het woord, dat ik zoek Met de…

ik kan nu alleen nog maar staren naar alle vage beelden die voor me lijken te verschijnen ze gaan weg en komen terug ik zal nu alleen nog maar staren me bedenken wat er is gebeurd alles overdenken, ik moet mijn ogen spoedig laten rusten ik wil nu alleen nog maar staren niet naar hier, niet naar daar alleen naar jou wie ik nu mis je…

Waar ben ik verkeerd gegaan welk pad heb ik genomen dat mij zo treurig naar deze diepe afgrond leidde? kan ik nog terug of is er geen weg meer naar mijn veilige bestaan wat er van over is gebleven. ik wil niet meer heen ik word meegesleurd door wezens langs de kant ik wil terug, niet heen! deze weg leidt alleen maar naar een nog dieper…

Ik heb ergens zo'n plaatje rechthoekig en gekleurd als het meezat scherp genomen van je. zo'n gevalletje heel dun met rechte randjes en je beweegt niet eens dus leven zal 't wel niet zijn geweest. er zit niks boven niks onder behalve mijn hand die dat plaatje weg laat vallen langzaam vergeten.…

Er zijn woorden die zacht uitgesproken moeten worden dichtbij de mond, waarvan je vond die woorden zijn om te bewaren maar eens zullen de woorden de tijd stil zetten en je betoveren zo lang bewaard gebleven in wat eindelijk is blootgegeven. woord voor woord, wil ik spreken dichterbij dan dichtbij jouw mond verder doordringen dan het woord…

het lijkt alsof het heeft toegeslagen ook bij ons, het langzaam vergeten van gedachten, gevoelens en woorden wie niet mag zijn of worden word het veld van de liefde met twee klappen uitgeslagen twee kansen en toch, sla toe! leeg je gedachten, gevoelens en woorden het vergeten wint.…

Geef me je hand Geef me ze allebei en zeg me heel even dat je niet kunt leven zonder mij…

Het is te groot geworden om nog te kunnen verbergen. Het heeft al te lang geduurd om simpelweg nog te kunnen negeren. De bloem is nu eenmaal gaan bestaan. Dat de zaden zo veel zouden brengen, konden zij ook niet weten. Maar we zijn meegesleurd in een paradijs voor het eten van de verboden vrucht. Nu is het te klein geworden om nog…

zie ons struikelen in de stroming hoe fel onze armen kleuren tegen het blauw van het water hoe ze het lef hebben zo uitbundig te durven dansen op de wegen van -alles, maar niet dit- grauw maakt de omgeving afzetten tegen ons, of wij met onze felle kleuren tekenen er dwars door. we liggen dicht tegen het doek wat zo’n verschil maakt.…

Dat hij dit blaadje heeft vastgehouden 's hemels mooiste kreukels erin heeft gelegd en de meest vloeiende krullen over het papier heeft uitgespreid dat hij elk woord heeft gelezen geen puntje overgeslagen heeft dat hij mij naam heeft herkend en toch de kleuren uitgezaaid heeft over dit eerst zo bleke papier zijn geur onbewust heeft uitgesproeid…

Heuvels lijken te dalen grond verschuift langzaam en drijft weg in de stroom van rood water. Het rode water volgespuwd met liefde sleurt je mee naar gebieden waarvan je nooit wist dat zij bestonden. Het bijna vlakke land ligt er verlaten bij zo zonder obstakels is de weg vrij.…