Alle inzendingen over alleen

Het vagevuur, waarin wij groeien moeten, is ons aardse paradijs. Ons lieve leven. De hel, daar branden verdoemden. Verdoemd is geen mens. Verdom ons niet. Het hemels paradijs, daar schijnen heiligen te wonen. Wij zijn daarvoor veel te goed. Ons vagevuur is middelmatigheid. Is waar we leren moeten, wat liefde is. Wat kwaad. Wat goed…

met iemand delen Plots een hand in de jouwe voelen Het ritme van twee harten als één Beseffen wat ze met ware liefde bedoelen Alleen en niet alleen…

Langs het spel dat allang niet meer is kruipen mijn rillingen een nieuwe berg en er is treurnis in het verzwegen meer en er drijven dromen langs dichtgeslibde randen en open is meer dicht zoals jij, hoop ik dichterbij een antwoord op een open vraag alleen is ook maar alleen wil jij met mij samen alleen zijn?…

Ik ben niet bijziend Ik preek niet, ik werp ankers uit, duizenden boeien overal in zee voor wie rusten wil in vertrouwde woorden en samen mens wil zijn Blij, dan samen gelukkig Verdrietig, dan samen verdrietig Moe, dan samen sterk Alleen, dan niet alleen…

Ineens moest ik huilen, ik accepteer mezelf niet, zou met zoveel willen ruilen, niemand die mij echt ziet, zoals ik ben, ik vraag me ook vaak af, of ik mezelf wel ken, al klinkt dit voor velen maf. Ik heb heel vaak een gevoel, waar ik niet aan wen, dat ik leef zonder doel, en maar nutteloos ben. Als ik al niet mezelf kan zijn, wie dan…

Onderbroken gedachten Ik kijk rond En ik zie Mezelf Eenzaam en alleen Vredig en stil. Vreemd en toch normaal. Ik kijk naar buiten… Onafgebroken……

Helemaal alleen, aan het begin van de tijd, aan het einde van het leven, lag een meisje, helemaal alleen, op een rots te huilen...…

verlangen naar meer voornemens zijn weggevlogen Ik wil je negeren en vermijden nog 'n héél lange weg te gaan ik wil sterk zijn, zonder verlangen 't enige wat ik misschien wil is jou uit mijn leven vandaan Jouw warmte kan ik oproepen jouw lichaam geeft mij vleugels je geest is té ver bij mij vandaan 't een kan niet zonder 't ander ik zal alleen…

Iemand sloot de deur. Nu zijn wij met ons tweeën, mijn kamer en ik.…

Ik vind onontdekte gebieden en reis er door heen niemand is er bij me en toch ben ik niet alleen.…

Schrijven is meestal de heler van de pijnen in mijn hoofd Alsof de inkt in het papier het vuur van de vijand dooft Ook dit verdriet heb ik al gegoten in mooie woorden en rijmende zinnen maar dichten heeft zijn kracht verloren Het bloedt nog steeds hier diep vanbinnen Ik wil alleen maar een beetje warmte Iemand die mijn tranen kust Iemand…

stil te staan met verschrompelde schoenen verfomfaaide jas en warrig zilverkleurig haar en ook een broek met versleten riem op half acht of negen niemand op hem wachtend kijkend met vermoeide ogen naar een blauw briefje op de grond alsof het een boodschap kon bevatten die hem zou meenemen met de wind maar die besloot uiteindelijk alleen…

Doodse stilte Een grote leegte Jij bent er niet Veel lawaai En veel mensen Toen jij me verliet Een rotgevoel Helemaal alleen Jij bent er niet Wij met z'n tweeen In elkaars armen Luisterend naar een lied Ik alleen Op mijn kamer Jij bent er niet…

Gouden stralen strelen me zacht Zoals het water flirt met het stilstaande riet Maar ook al geeft de zon me haar mooiste pracht Me verwarmen kan ze niet…

In de bus is het leeg de plek naast mij onbezet Maar stiekem verzin ik je hier Ik moet lachen om iets wat je zegt En even heeft het allemaal nut maar als ik weer naast me kijk ben je er niet Ik teken je gezicht op het beslagen raam En de schaduw van je lach is nog op mijn wang Jouw stoel nog warm Als ik bij mijn halte uitstap zie…

Met mijn gezicht naar de spiegel gekeerd durf ik mezelf eindelijk recht aan te kijken wonderlijk- ik begin echt te lijken op al die mensen om me heen de één kan maar weinig de ander héél véél- toch kan niemand dus ook ik niet - altijd alles alleen.…

Je bent ver weg de oceaan over gevlogen beide zijn we nu alleen en voelen ons eenzaam. We denken aan elkaar en de afstand wordt minder. Zo overbruggen we de tijd van grote eenzaamheid. De lange avonden en nachten zijn bijna voorbij en dan kom je terug weg zijn de eenzame gedachten.…

Voel als steen kan niet bewegen stil in koude regen in mijn hoofd storm verdriet enorm verdriet om jou voor iets dat ik zo graag wou…

Neem jij 't roer van mij over, nu ik niet meer kan. Dan kan ik springen, mijn mooiste duik en geen gemis. Vrees niet dat ik je zal roepen, wees niet bang dat ik me vergis. Neem 't roer nou even over, zie, ik ben niet bang. Ik zeg je, ik wil een sprong naar rust, ik vraag je, aarzel niet zo lang. Gun me dit geluk, 't is goed geweest…

Bedroefd verteer ik lange nachten tranen sluipen in mijn dromen die mij niets dan stilte brachten en in lange rijen komen ik denk aan hoe gedachten zich verzoenen in een baan en in lange slierten wachten om nog eens door mijn hoofd te gaan Niets dan leegte en verlangen niets geeft aan mijn pijn gehoor slechts weemoedige gezangen klinken…

Vele jaren is hij nu alleen, gaat terug naar het plekje waar zij voor het eerst aan hem verscheen. Haar blauwe ogen en heldere lach, daar denkt hij aan terug. Zal nooit de dag vergeten dat hij voor het eerst haar zag. Weemoedig staren z'n ogen in stilte voor zich heen. Haar zal hij nooit meer zien, hij is voor altijd alleen.…

Ze zullen je altijd bij blijven staan, alleen laten zullen ze je niet. Dus schroom niet naar hen toe te komen, ze zullen je altijd terzijde staan. Als je het eventjes niet meer ziet zullen zij weer een stukje met je meegaan…

Er komt een dag dat je alleen bent nooit meer ben je iemands kind, Nooit was iemand je zo dierbaar niemand heeft je zo bemind. Nooit meer dochter van je moeder, je kindertijd voorgoed voorbij. En niemand kan de leegte vullen, die ze achterliet bij mij.…

Ik hoop nu alleen, Op een beetje begrip, Van al mijn geliefden, Laat mij maar even, dat is de tip! Echt ik kom sterker naar buiten, Dan iemand ooit dacht, Maar ik kan het nu wel even zonder Iemand die naar me lacht. Ik laat de wereld echt niet alleen, Zonder mijn aanwezigheid, Maar nu even niet, Dat wilde ik even kwijt!…

Alle zorgen Van vandaag en morgen Komen over mij heen En voel ik mij ontzettend alleen Twee kinderen met rechten Er is veel om voor te vechten Wat is het leven soms gemeen En wat voel ik mij soms alleen Kracht zoek ik bij elkaar Tot nu toe blijkt geen vent betrouwbaar Als ik ‘m nodig heb dan is ie er niet Zonder dat hij het weet heb…

In een kamer vól met mensen, zit ze daar zo heel alleen, in gedachten diep verzonken, oogt ze eenzaam, verlaten, in zichzelf gekeerd. Allen zijn ze daar voor haar, ze heeft het alleen niet door, en wie hier voor wie komt, is niet duidelijk.…

Alleen luisteren is al heel fijn, want ik begrijp mezelf niet eens, dus zal het voor een ander nog moeilijker zijn. Ik vraag alleen maar om een troostend woord en een warme arm om me heen. Iemand die me aanhoort en met me meeleeft, want ik voel me soms toch zo alleen.…

mijn liefde in de armen van een vreemde teder en zacht niet in elke gedachte wreed en hard zo alleen in mijn eigen wereld niemand wie is deze vreemde waar ik op heb gewacht…

een kind begint te huilen de moeder troost het je kan niet alleen leven zoals de stengel aan het water je hebt iemand nodig die om je geeft dus heb ik de stengel geplukt en bij een ander neergelegd want het is beter dood dan altijd alleen te zijn…

om hier in huis te staan het licht terug te geven te spreken van het leven van leeg te mogen gaan maar ook weer vol te worden als bekers en als borden te delen brood en wijn en niet alléen te zijn…