Alle inzendingen over dizaine

Kijk maar en wacht, want veel meer kun je niet op deze dag. Regen valt in vlagen, het weer doet recht aan verborgen verdriet en spoelt ze weg, de sombere vragen naar het waarom van kleurloze dagen. Ontvang het licht, al is dat nu wat grijs van treurigheid. De regen is bewijs dat tijd resteert, er schoonheid op je wacht. De regen spoelt het stof…

In de diepte tekenen zich dingen ogenschijnlijk verborgen haarscherp af, blijkt het hart zich bezwaarder te zingen dan eigen stem er tekenen aan gaf. Groeven van pijn, zelf opgelegde straf, eigen falen krast er sporen van schuld, zwarte dagen, een overvraagd geduld, opgeklopte eisen aan prestaties warme wensen, verlangens onvervuld. Diep vanbinnen…

Wie moeite doet, heeft zich een taak gesteld, neemt waarde waar die daad en aandacht vraagt, geeft vrij gevolg aan wat het hart vertelt, gelooft in iets dat het vertrouwen schraagt in liefde die voorbij de pijnen draagt. Maar rijst de vraag of alle moeite loont, dan trilt het beeld dat in gedachten woont, de wil verslapt gestuit op tegenstand…

Als de nachten weer gaan overwegen het daglicht telkens korter kleuren toont en storm graag plaagt met vlagen regen, de kwetsbaarheid van mensenlijven hoont, is zij het juist die openheid beloont de rilling van een naakte huid verjaagt en harten naar een vurig ritme draagt opdat haar kracht ten diepste wordt gevoeld. Geef haar die kans en zij…

Als een kind je vol eigen energie rechtstreeks in de oude ogen kijkt, weet je jezelf ook weer de uk van drie en diep in die kinderlijke blik blijkt een tijdloosheid, een opening die ont-ijkt wat gewicht had, wat echtheid leek te zijn; er is slechts vraag, de korte nu-termijn; niets staat vast tot het waargenomen is. Het kind bekijkt en reageert…

De speelse storm die ik van twee ogen ving in de nacht, heel dicht bij mijn gezicht, daarmee ben ik naar toekomst gevlogen, boven het nu en morgen uitgelicht. De kern die recht op mijn hart leek gericht, daar binnenging, daar in de duisternis vertroosting bood voor een komend gemis, mij vleugels gaf, verhief met levenskracht, ik voel hoe die…

[dizain als interpretatie van een werk van de Belgische kunstenaar Harald Calle]…

De jonge grijze muis, een spring in ’t veld zich van gevaren niet bewust, ging spelen in ’t hoog gewas, vergat wat was verteld van 't kwaad der stille jacht of pikhouwelen ze dolde, woelde, wilde alles delen met vriendjes even grijs en piep als zij maar ’t zoet van muisjes ging al snel voorbij omdat gewiekste rovers 't leven stalen en groter…

[dizain bij een krijttekening van kunstenaar Harald Calle]…

[een dizain als interpretatie van een krijttekening van de Belgische kunstenaar Harald Calle]…

De steenkoude trappen waar ik op zit, zij weren mij, zozeer ontbeer ik jou. De tederheid waarnaar ik zucht, ik bezit slechts mijn handen die ik amper vertrouw. Ik stel mij voor, jouw geur, jij als de vrouw die, innig zacht en trots, mij tot zich laat, een vloed van rust, waarin wij nog bestaat. Dit hunkeren naar jou, mijn hoofd is moe van het…

[dizain bij onderstaand olieverfschilderij van Harald Calle]…

Toe laat mij nu, laat mij jou omarmen, dit hier delen, al brengt dat geen respijt. Even wij samen, ons hart hier wat warmen aan een besef dat breekt met eenzaamheid. Laat maar komen, loos toch de stroom van spijt om wat niet was, de dingen, uitgebleven, De ruwe greep van 't onzeker leven, van tijd die holt en korte metten maakt. Wij kunnen…

Je schuwt het zijn als je niets meer doorleeft, niets meer erkent van een gevoel dat was. Want stel je voor dat een geliefde sneeft, je schoonheid zag, in felle ogen las, gemis wordt dan een wond die nooit genas. ... Maar kies de zee. Haar baren dragen mild, banen een weg. Van een voetstuk getild slepen ze je mee in ondergangen, tronen omhoog…

[dizain geschreven bij onderstaande krijttekening van de Belgische kunstenaar Harald Calle]…

[dizain als interpretatie bij een werk van de Belgische kunstenaar Harald Calle]…

Soms wens ik mij in druppels een regen die woordeloos wist wat aan stof is geland. Dan kom ik jou in hun stilte tegen, strijk jij heel zacht langs de huid van mijn hand. Dan glinstert vocht van de levende band die telkens weer aanzet tot ander spel, golft er van diep uit de buik heel fel de moed en kracht van een samen bestaan Dan laaf ik mij…

Op het eindpunt van haar stralen, waar tijd de mens verlaat, aan het raakpunt van haar schijnen waar ’t menselijk betrachten zwicht, in loden stilte achter hemels klaar: de gouden lichtval in heur ochtendhaar. Haar ogen wijken niet, haar lach klinkt klaar, haar hand herhaalt het denken als gebaar, het haar omkranst haar woordeloos gebaar en…

Die liederen herinneren het eraan dat het de zang vergeten is. Het wou alleen LAIS die het bemint, want dat is sluitsteen voor het duister van zijn wil, voltooiend niets en van het niets de schil. Haar blik verbrandt het, haar lijf is vuur, haar lach is gong en slaat zijn laatste uur. Tijd is sluier waarin zij slinks verdwijnt. Dat schrijven…