Netgedichten

netgedicht (nr. 53.592):

Sterrenstrooisel wacht

Hier in het grijs van de voortgaande nacht
bespeur ik zwak mijn naam in kabbelschijn
van water dat op sterrenstrooisel wacht,
voor ogen als een richtpunt hoopt te zijn
tegen scherpte van diepgevoelde pijn.
De wolkenlucht blijft het plan verstoren,
straks gaat maanlicht daar ook in verloren,
heeft duisternis opnieuw de overhand.
Genadig toch, volgt er dan een gloren,
een nieuwe dag en houd ik nog wat stand.

[dizain als interpretatie van een werk van de Belgische kunstenaar Harald Calle]