Alle inzendingen over emma&jeffrey

Er ligt in mijn huis een strekkende meter Die ik Jeffrey genoemd heb Het is bij mijn weten de enkele strekkende meter naar een oom vernoemd Ik heb hem niet gedoopt en nooit een achternaam gegeven Jeffrey verplaatst zich heel de dag doorheen de kamer Ligt soms naast de boeken Als een ring rond mijn borst Nabijheid te zoeken Jeffrey…

emma lemma wilde altijd het laatste woord met als gevolg dat emma samen met haar lemma ontijdig maar grondig werd vermoord…

want kleine Jeffrey moet de top bereiken!…

hij Emma Douglas wou versieren. Hij trok zijn mooiste rokje aan om op zijn doedelzak te spelen en ging voor Emma's deurtje staan en stotterde toen heel spontaan: 'k-'k-'k wil met jou mijn leven delen'.…

De nachten kon ik niet vergeten toen we samen in een oceaan van liefde vreeën was ik de golven jij de kust en samen waren wij de lust om te zwijgen, te overleven stille heimwee teruggegeven jouw duistere kant verlegen ogen zoals we samen kalm bewogen en een geest die uit de fles vloog toen je ontwaakte in mijn liefdestoog.…

Emma, vier jaar, Joods, tere schoonheid. Ontroerd kus ik haar voorhoofd. juli 1993…

Op school werd zij gepest als een kabouter, zij groeit niet meer haar maag verdraagt nog slechts wat vloeibaar is - een rijstwafel is al haast teveel geen rijsttafel, zij heeft gastroparese - een deviatie die vrij zeldzaam is Toch wist zij zich vocaal hier uit te redden zij zegt het zingen maakt mijn leven mooier Ze zingt…

Kinderharten begrijpen niet Ze volgen Vertrouwen, op ‘volwassenen’ Zij die ze beschermen, liefhebben Zelfs als dat niet zo is Kinderharten weten niet waarom, waarvoor, waardoor Onbevangen, vol leven Zelfs als dat niet mogelijk is Mee, mee in zinloosheid Niet hun gedachten mee, ongewild, vol angst Kinderharten zijn engelen veel…

Negatieve gevoelens beheersen mijn ziel Geen lach maar tranen Somber staar ik voor mij uit Alle hoop verloren Deze marteling kan niet eeuwig duren Geestelijk is de kaars gedooft Dagelijks verlangend naar het einde Rust is mijn enige hoop Vergeef me lieve dierbaren Heb gevochten, maar verloren…

De keuze viel op Noah en op Emma.…

Waaiende winden ontsnapten uit een droomslaap die mij lichter maakte en beter verteerbaar zoals herinneringen die ik voorheen was vergeten onrustig in mijn verlangen sliep ik verlegen en denkbeeldig naast mijn hospita Emma Petronella ik borduurde verder op liefde terwijl ik snurkte verrijkte ik mijn geest.…

Doe zoals hij doet, staar naar zijn lichaam, en zie -- dan zijn ongemak.…

De emigranten dragen gympen, ze dromen -- van echte schoenen.…

Letters dwalen over lakenvelden waar mijn gemis als liefde is en haar afwezigheid als de zee omdat het waaien soms oneindig lijkt en komt ze terug, dan zijn we samen in bed met de meest innige liefde liederlijk in de eenvoudige vorm van lusten zo onstuimig als kusten waar ik mijn letters laat verdwalen totdat zij verdwijnt in de annalen…

Dat ik het pikte Al die weken lang Dat jij mij soms zo kwetste Met de kleinste dingen, En ik… Ik doe juist het tegenovergestelde Ik was bij jou op mijn allerliefst En… wat kreeg ik terug Niks… alleen maar jouw streken, Die raakte mij het diepst Geen romantische liefde En dat ik dat pikte Dat jij mij soms zo pijn deed En dat mijn hart…

Later is opeens geworden Nu Toekomst Zonder aanloop Dromen en idealen Verwezenlijkt of nog niet Later zo dichtbij Bij mij De tijd onopgemerkt voorbij Geleidelijk Geen grootse gebaren maar Leven wat geen spoor achterlaat Maar bestaat Alleen in de verbeelding en vergaat Nu Alles is eengeworden met de dagen die zijn voorbijgegaan…

Het gras is dood. De vogels verdwenen. De lucht is rood. Nooit meer regen. De ramen zien grijs. De deuren verrot. Uit de gang komt gekrijs. Het plafond kapot. Alles verdrongen. Rotzooi in huis. Voel je niet gedwongen, maar welkom thuis.…

Het was warm en vochtig En sloom en broeierig In warme, lange hitte Het was onrustig in mijn hoofd, Daar stond een boom in duister van schaduw en zon Er groeiden grote schimmen. Ik zie geen kwaad En verwacht geen strijd Het was rustig, voor nu het moment De late warme zomerzon was ingetreden En langzaam weer vertrok naar…

't Is om te snijden gaat nog wel even door niet te vermijden er is niks wat ik hoor wil niet dat het blijft of dat het weggaat wil niet dat het z'n zin krijgt het zich vult met haat mijn mond gesloten en mijn hele lichaam rilde het heeft al lang genoeg genoten die verdomde stilte..…

Er zijn veel dingen Die ik men niet vertel Het gaat ze niet aan Of ik heb geen behoefte aan hulp Er zijn veel dingen Die ik liever achterhoud Misschien omdat ik me ervoor schaam Of mensen slecht vertrouw Er zijn te veel woorden die je pijn kunnen verzachten maar er zijn er meer die naar je zoute tranen smachten Om je even weer pijn…

Zal je vergeten Kan me niet schelen hoe Desnoods een mes tegen je keel Het doet er ook niet toe Of zelfs een draadje om mij heen Hoe ik dat ook doe Maar al ga ik zo door Word ik langzaamaan levensmoe…

Je zult van me blijven horen Dat alles goed gaat Ik zal je nooit vertellen Hoeveel pijn het deed Toen ik je verliet Je zult nooit opnieuw horen Hoeveel ik van je houd Ik zal niet vertellen Dat ik wens Altijd bij je te blijven Je zult nooit te weten komen Dat ik jaloers ben Op ieder om je heen En dat het elke keer pijn doet Als je vertelt…

Ze kijken me aan Met vragen in hun ogen Ik weet niet wat ik moet zeggen Heb ze allemaal voorgelogen Ze lopen naar me toe Met gebalde vuisten Ik weet niet of ik bang moet zijn Had ik maar moeten luisteren Eindelijk gaan ze weg Verlaten me Maar ik weet dat ze dachten Ze is het niet meer waard…

Het heeft lang geduurd Maar het is er weer van gekomen De pijn Heeft mijn leven weer onderbroken Het blijft even weg Maar zodra het terug is Lijken die dagen Een eeuwige gebeurtenis De pijn zelf Duurt op zich niet zo lang Maar dat het de volgende maand weer komt Maakt me zo bang…

Ze is vol met geluk Mijn gedichten vol met pijn Zo talentvol Iets wat ik nooit zal zijn Ze moedigen haar aan Praten haar vol met hoop Haar woorden komen spontaan Mijne klinken zo goedkoop Haar populariteit zo bekend Mijn glimlach is schijn maar zo is ze het gewend ze zal altijd beter zijn…

M’n hoofd staat er niet naar. Ik wil het het liefst voorkomen. Diep van binnen ben ik je dankbaar voor wat ons is overkomen. Ergens heb ik het idee: ‘Waarom ik altijd?’ Maar toch word ik, heel gedwee, door mijn gevoelens misleid. Het enige wat ik ervan leer, is dat ik verleiding moet weerstaan. Want keer op keer gaan er door mij mensen…

En een ziel, welke niet wil eten. Maar een maag die schreeuwt om voeding zonder het te willen weten. En je spookt rond, waar het ook maar leeft. En elk gaatje is gevuld met gedachtes, niets dat het doorheeft. En de vernietiging van zinvolle bezigheden valt aan. Elke beweging is er een die ik niet zonder jou wil doorstaan. Ik geloof…

Elk woord dat uit jouw mond rolt krijg een plek in mijn verdronken gedachtes. Zo ook in brand staande zinnen die me steken met de kracht van een mes. Elke verloren letter zoekt een uitgang, dwarrelt naar een plek waar het zich tot een ander woord kan vormen en wonden op iemand anders huid besmet. Maar ik zoek overal wat achter en hoop…

Onder een koude laag van net aangeraakte buitenlucht bevindt zich een schaamtevolle bedekking die warm aanvoelt wanneer je haar aanraakt. Als je even geduld hebt en je koele hand laat liggen op de plek van haar gêne, voel je naast de ijzige kou iets wat je aan regen doet denken. Het is niet haar bedoeling te huilen in jouw zicht, maar…

Twijfel zie ik als onzekerheid over jezelf een gedachte die je even over je heen moet laten komen zodat je kunt kiezen tussen ja of nee. Maar het is geen spelletje waarbij verliezen geen gevolgen heeft. Waar winnen je niet altijd een winnaar maakt.…