Alle inzendingen over fulpen

Zó is mijn ziel een bloeme, Wier fulpen urn omvat Wat mensentong niet roeme: Haar zonneschat.…

Dan is het zalig, 't lachend oog te luiken, Waar fulpen rust op neerzijgt, die verkwikt, En leeft van 't zoete liefdedromen sluiken. O, driewerf zalig, wie het werd beschikt, Om in de zee der sluimring neer te duiken Als daar een lief gelaat hem tegenblikt!…

Het duister doet de tinten samenvlieten En dekt met fulpen nacht het schel azuur. Nu gaat de glimvlieg heen en weder schieten Gelijk een star, gelijk een dansend vuur. De stilte bidt. Een tempel is natuur En de aard voelt zich met vrede als overgieten...…

De bolle winden blazen blauwe kuilen In 't asgrauw fulp der zware wolkenlagen. Een brede bundel zilverlicht komt vagen De rug van 't grijze paard, dat sleept de zuilen Van 't woud, gevelde stammen, op een wagen, Door 't blanke heizand. Matte zon bleef schuilen.…

‘t Is op 't gevoelig goudkleur koper malen Met d' angel ener wesp en 't fulpen stof Der vlinderwiek, gegloeid van zonnestralen; De punt der naald die juist ter snede trof Wat in des kunstnaars rijke dichterziel Uit fantasie en leven samenviel.…

Donkere pijnen, hun kronen verenende, geven de bergrug 't Fulpen gewaad, en olijven haar zilverig loof aan de glooiing. Waar zich de stromende vlieten een uitweg baanden, verrezen Beemden met krokos en eppe, die 't nijvere werk van de bouwman, Zuivrend en ploegend, de vrucht deed dragen der blonde Demeter.…

Dus trad hij aan, in onrust-zwangre rust, Daar langs zijn fulpen dos de blikken lachten Der zon, die hem tot dichter heeft gekust. En zo ontving, wiens roem deez' dag vervulde, Op 't grauwe slot - zijn woonstede - onbewust, De dank zijns lands, der eeuwen eeuwge hulde.…

o zijden zonlicht, zacht kristal hoe onbeschrijflijk mild en edel verzilvert gij het smal ravijn der huizen en de ranke schreden der meisjes langs de waterval en langs de gracht en op de bruggen die teer gebogen ruggen welven over het fulpen waterdal; de kinderen vangen met hun handen de zachte speren; en hun mond vangt het geluk…

In paarlende randen Langs fulpene stranden; In kuivende branden Op rotsige kust. In zwijgende nachten Van star'lende prachten Vol donkre gedachten Van godlijke rust. In blauwende dagen, Als dromende vagen De golven, die dragen Het zonnelicht mee.…

kruis, marionet als schamel figurant in een vervlogen schimmenspel gebogen silhouet gevangen in de nagalm van verstomd applaus roofdier in het ontworteld woud van een geketend lichaam, jaagt de gekooide ziel bezeten prooi en late lusten na schemer, gefilterd door de meeldauw der vermolmde bomen plooit okeren weemoed over het aloude land een fulpen…