Alle inzendingen over kaleidoscoop

Hier is zij opgegroeid en groot Geworden, voor het smalle raam. Zij heeft geen afkomst en geen naam. Zij is alleen maar schoon en rood. Fier laat zij in haar forse schoot De tintelende bloemen staan, En heft onttakeld en ontdaan, De tuil nog, pralend met zijn dood. Zij kent alleen dit vreemd bestaan Van groeien en te gronde gaan Tezelfder…

Hij met de doodskop en fanatisch boos Van baard en ogen, kon geluk ontberen. Waarom de Souvereiniteit des Heeren Juist hem tot feilloos treffend wapen koos? Hij wierp zich ziende in het grondeloos Diep van Zijn eeuwige genaverbonden; Verheffend bovenal en voor altoos Gods Eer, Wiens heiligheid…

De gele rozen lichten langs 't terras. In diepe stoelen liggen zij te rusten, de zaligen, die elkaar gelukkig kusten, de toekomstlozen; heel hun leven was een dringen naar de voorgeweten uren, waar alles eensklaps in vergeten is; 't verwaait, nadat het stukgereten is, hun oud bestaan; en nooit kan iets meer duren naast dit verzonken zijn…

De gele rozen lichten langs ‘t terras. In diepe stoelen liggen zij te rusten, de zaligen, die elkaar gelukkig kusten, de toekomstlozen; heel hun leven was een dringen naar de voorgeweten uren, waar alles eensklaps in vergeten is; ‘t verwaait, nadat het stukgereten is, hun oud bestaan; en nooit kan iets meer duren naast dit verzonken zijn…

Mijn geest is een kaleidoscoop een polychroom aquarium veelkleurige verbaria in grote stille oceanen van ongeschreide, des te meer in 't zand geschreven vissentranen…

Als de zoemer gaat is het voorbij het naseizoen van indian summer liefde op bronzen vleugels van melancholie als kaleidoscoop in een kakofonie kleuren van de herfstzon die mijn hart doorkliefde Is zij nog steeds of niet meer van mij?…

De gele rozen lichten langs ‘t terras. In diepe stoelen liggen zij te rusten, De zaligen, die elkaar gelukkig kusten, De toekomstlozen; heel hun leven was Een dringen naar de voorgeweten uren, Waar alles eensklaps in vergeten is; ‘t Verwaait nadat het stukgereten is Hun oud bestaan; en nooit kan iets meer duren Naast dit verzonken…

De gele rozen lichten langs ‘t terras. In diepe stoelen liggen zij te rusten, De zaligen, die elkaar gelukkig kusten, De toekomstlozen; heel hun leven was Een dringen naar de voorgeweten uren, Waar alles eensklaps in vergeten is; ‘t Verwaait nadat het stukgereten is Hun oud bestaan; en nooit kan iets meer duren Naast dit verzonken zijn,…

Er leven velen in hem, maar zij sluimren. Hij mag hen niet ontwekken, en hij wacht Of geen zich wakker woelen zal, en zacht, Een duif, tot ’t leven kringlen zal en tuimlen. Als hij hun schaduw in de grijze nacht Bewegen ziet, en waagt in de gezichten Een licht te wekken en met hen te richten, Bespeurt hij dat hun masker hem veracht. Zij…

Zie, hoe zij met haar rokken zwaait, De brede handen staan naar grijpen. Reeds voor zij duidelijk gaat rijpen, Weet zij waarom de wereld draait. En daarom is zij zo onhandig Met haar gebaren; en haar woord, Ofschoon haar frisse mond bekoort, Maakt knapen roekeloos losbandig. Maar voor haar blik wordt ieder stil. Plotseling is ze, uit steen…

De zon komt op in jouw ogen In een kaleidoscoop van kleur Ervaar ik duizend regenbogen Kloppend aan mijn deur Wanneer jij mij bekleedt met licht Verdrink ik moedig in jouw kussen Je strelende handen, een gedicht Die 't vuur van binnen blussen…

De grachten gaan rond en de boten in mijn hoofd! Alles is flikkering en kaleidoscopische gezichten. Ik heb teveel gedronken en sla wanhopig in het rond, de duivel en ik hebben op tijden iets van een verbond. En de geluiden in de stad en op de pleinen en ertussen, onzin pratende jongeren die luchtbellen schieten uit hun harten en hoofden, ik…

"Sinds mij het ambt werd aangereikt van dienaar zijner majesteit hield nog geen halve waarheid stand Van vroeger uit de tweede hand over de grootmacht van een land "tot annexeren graag bereid"... ...kaleidoscoop van eigen hand. Mij rest dus geen apologie, geen half debat of woordgevecht...…

. ----------------------------------------- uit: Kaleidoscoop (1927-1936)…

. ------------------------------------------ uit: Kaleidoscoop (1927-1936)…

Als ik daar niet naar kijk, is het vooralsnog stikdonker, maar uit de ether vang ik dierbare beelden op en ik weet wel dat je meer dan een kaleidoscoop bent, omdat onze geestesband boven aardse pijn de liefde intact houdt.…

homo betekent immers mens en als hij wijs is sapiens in wie de schaduwen en schimmen als gedachten en verbeelding verblijven in herinnering kaleidoscoop van episoden scènes in verandering zij vallen in de ziel gelijk een camera obscura portretten hoef je daarin evenwel niet te zoeken maar al te vaak staat de neus van herinnering…

deed ik mij in tijd, de ster vanwaar ik kwam werd ruimer en mijn horizon zo wijd dat ik me zonder vrees of sluimer op de mensenaard kon richten niet dat het mijn gemoed verlichtte Ik zette stappen in het zand en sta nu hier als koningskind verleden werd nooit transparant te onderscheiden van mijn heden hun horizon niet te ontleden kaleidoscoop…

oosten sprak konstantinos kavafis zijn ode aan hafez, in bewondering staande op zijn schouders erudiet doch van nature evenwel beschroomd en bescheiden sprak hij zich zelden direct uit en ontwapenend over wulpse wilde spontane madelieven in schoon gewaad, liet zich tot waanzin niet verleiden by those heavenly girls with kaleidoscope…

Nederland Vertaalt 2019 (titel) Lucy in the Sky with Diamonds (titel) Lucy als stralende diamant (1) Picture yourself in a boat on a river with tangerine trees and marmalade skies somebody calls you, you answer quite slowly a girl with kaleidoscope eyes (1) Stel je eens voor, in een boot op het water, de lucht is oranje en geel…