Alle inzendingen over kauwtjes

schemer of gewoon grijs het gevoel is hetzelfde de zon is al tijden kwijt kauwtjes strijken neer op kale takken wijze bomen wenken alles te overdenken en tot stilstand te komen naakt en schijnbaar onbewogen…

Twee kauwtjes op een kale tak. Zijn ze verliefd? Ze snavelen dicht bij elkaar. Alsof ze overleggen. Waar zullen we ons nest gaan bouwen? Hoe? Waarmee? Wanneer? Maar nooit.....waarom?…

tonen, vertellen ze elk oud verhaal, glimmend in glanzend zwarte veren, vanaf een nest op hoge schoorsteen gebouwd, doorrookt met rode stenen, tot oerhollands stedensilhouet voortdurend keuvelend en roddelend schudden ze hun blauwglanzende veren, voeden zwarte, brutale pubers op met hun felglinsterende ogen, die kleine, blauwzwarte kauwtjes…

Parmantig als heren in deftige kleren met pittige passen stappen zij voort. Alom wordt gekeken niet van koers geweken zij zoeken wat eetbaars van enige soort. Korsten van broodjes misschien zelfs wel nootjes of aardappelkruimels gestrooid in dit oord. Kijk daar ligt wat eten iets goeds zeker weten zij eten hun buik rond als niemand…

Kauwtjes vliegen, moeiteloos, om eenzijdige mensen heen. Zie, hoe ze ons lopend imiteren. Hoe ze superieur zichzelf blijven, wanneer ze met me converseren. Waarom ze geen schrijvers zijn, of naar vogelpsychiaters gaan. Kauwen zijn vleugelkunstenaars. Mensen gemotoriseerde apen, die van hoge snelheid houden.…

Een dier zonder huis had nog kat kunnen zijn vleugels neergehaald in hun laatste vlucht matjes met wat stekels een bloederig donsje geraakt in de sprong Platgereden restanten tot voor kort nog levend kleven verwijtend aan de weg hun levenstempo niet aangepast aan onze fatale snelheid Kraaien en kauwtjes genietend van hun delicate wegrestaurant…

mussen en kauwtjes bezetten al de straten langzaam opent zich nu een dieprode klaproos van wat verder weg een doffe spechtenroffel de magische geur van akkerhoningklaver in een vlindertuin wat avondkoekoeksbloemen op een dakgootrand twee luid tjilpende mussen in een kruldistel de eerste paarse knoppen het witte scherm van honderdbladig…

twee verliefde blauwbekkende kauwtjes, zachtjes pikkend in elkaars nekveren, mooi, teder silhouet op ijle voorjaarstwijgen, in een koude, vroege februarizon, pienter glanzen de oogjes, zwarte pareltjes, stilletjes keuvelend, kauwend, preuvelend, niet bang meer voor grote broer de kraai, nee, pril verliefd, heel verliefd zijn ze, pril en verliefd…

Dwarrelende bladeren Gebroken met de storm Rollend over rail Stoppende trein Verkleuring groen naar geel Netwerk bruin poreus Aderen in het blad kalende reus apoptotisch Als spinnenweb vertakt Bladeren sterven af necrotisch Het park wordt chaotisch Skelet van een vogel Glinsterend web Ochtendkou morgendouw en lippenblauw Zwarte kauwtjes…

Op de waterkant verzamelt zich hun zwarte equivalent, de kauwtjes, die met brutale scheefhupjes het gevaar trotseren van het door het kindje halfgemeende en onhandig uitgevoerde laarsjes schopjes. Zo stoer proberend onder gekras en gefladder de uit het plastic zakje gevallen kruimels op te pikken.…

Het is weer snikkend heet vandaag. Kraaien vallen niet van de daken, want zo idioot zijn ze dus niet, zoals u en ik van nature zijn. Slimmer zijn kraaien wel. Zoals mensen willen vliegen, vinden ze te gek voor woorden. Mensen doen in onzinnige talen, die mededieren niet verstaan. Mensen vliegen zoals sardienen, niet langer zwemmen kunnen…

Een koolmees scheert langs schrijvers’ klein’ balkon. Zijn aandacht gaat daarna naar luid gekerm. Tezelfdertijd doorklieft een kauwtjeszwerm, als bliksem, snel een wolk; ineens de zon. Een vrouw, verwonderd, lacht de kijker toe en denkt: wat zegt die dichter nou? Houdoe?…