Alle inzendingen over liefke

Ware ik niet zo bang, schoon liefke, Zeggen zou ik, ten begin, Dat ik u bemin; Dat mijn hart voor u zal blaken, Blaken heel mijn leven lang - En nog honderd andre zaken... Ware ik niet zo bang!…

Geen woorden of hoop: slechts dat ene, diepe, binnenste in jou mijn liefke. Jouw geloof in combinatie met liefde voor mij. Jouw wachten in stilte is jouw eigen stille kerk. Daar vinden wij elkaar en hervinden we iedere keer weer... in jouw diepe, machtige en krachtige eigen stilte!…

Kom, terwijl die zielestralen van het liefke in mij dalen, zal ik moedig haar herhalen: liefde, liefde zoet! Hebt ge, kind, de straal der minne, ‘k voel in mijne ziel en zinnen, d’eeuwige bronne voor u rinnen: liefde, liefde zoet!…

Licht als lachen, droef als wenen, zingend door de dagen henen, baande ik mij een eigen weg, deed ik goed, o liefke, zeg? Alle wondren van vertrouwen wil ik in uw ogen schouwen, nooit heb ik genoeg bemind, zwerver, dichter, wereld-kind.…

Zeg, liefken, heugt U nog de vreugd, Wen op het kabblend water, Zo spiegelrein, Als kristallijn, Zo ruisziek van geklater, Ons kleene boot Daar vlugjes vlood In 't maanlicht, dat er glanste; Een notendop, Zoals zij op De golfjens dobbrend danste; Een rozeblad, Waarin een schat, Een parel, lag te luchten: Mijn bange…

Neem een liefke, zet ik hem, die uw hert verblijdt. - 'k Vrees, sprak hij, de huwlijksklem, en... ik heb nog tijd. Doch de jeugd van haar vervloog, droef zat zij alleen; duister werd zijn helder oog en zijn vreugd verdween. Zuchtend zien ze elkander aan, met het hert vol spijt: op hun wangen rolt een traan... Arme droeve tijd!…

als zonnegloed, want drukt hem wrevel, zorg of pijn, iets blijft in zijn gemoed: het is zijn lied, zijn wonderlied, dat altijd sproeit en juicht, dat hooger klinkt dan 't aards verdriet en elk zo wel verheugt; Het is zijn min, die eeuwig is voor alles wat is goed, die gloeit voor 't land en 't volk, zo fris als voor zijn liefken…