Alle inzendingen over lievling

O, lievling, ik heb u zo lief…zo lief.. Zie, hoe ik mijn monde naar de uwe hief, Voel, hoe mijn lippen verlangend branden… O, ik wil alles zijn u ten gerief… Ik wil uw levensbanen bloem-omranden… O, lievling, wienik lijf en ziel verpandde, Mijn lievling, ik heb u zo lief… zo lief..…

Lievling van uw trouwe vrinden, Wees de lievling der Fortuin; Vriendschap – liefde moogt ge vinden Maar gedenk aan Hollands duin. Blijf de kracht der jonge jaren, Blijf die onbedorven geest, En dat edel hart bewaren, Dat ons dierbaar is geweest!…

Gij, bloemen der Meie, O, hoe ik uw gang met mijn lievling benije!…

Mijn lievlings-plekje in 't woud, waar 't groene dak Een blauwer schoort, en schemer-schijn doet dalen Op levend loof en vol-getroste tak, En zonnegoud langs blader-goud laat dwalen - Vaarwel, vertrouwde stilte! waar ik sprak Wat nooit mijn hart tot mensen kan herhalen....…

In ’t licht, vervreemd, zag zij haar lievling weer: Zij lag achterover en sloeg haar gade, Die overeind stond, mijmerend na de Eerste nacht, de armen hoog, ’t hoofdje beschouwend neer.…

Nu zwijgt zijn citertoon, Zo krachtig, kunstig, schoon, En Febus priesterscharen Staan in het kunstenkoor De lievling na te staren, Die het te vroeg verloor. Weer heeft het vaderland Een kostbre diamant Uit de achtbre kroon verloren! En gade en minnend kroost Staan, bij der dichtren koren, Weemoedig, zonder troost!…

Vergeefs, vergeefs haar troosttaal toegesproken, Nu de ogen van haar' lievling zijn geloken! De laatste draad haars levens hangt verbroken; Zij hijgt naar 't graf. Ach! wat komt ook, bij 's noodlots ongenade, Der arme vrouw, nu moeder meer noch gade, Wat komt haar bij zo zwaar een slag te stade? Geen troost voor haar!…

Wel had ge uw lievlings levenstuin omheind Met teedre zorg, en rijklijk daar gebracht Wat gij begeerlijk en weldadig acht - Maar mensenliefde is klein en zij ziet eind Noch aanvang; weet niet waarom wel begint Dit aadmen hier op aard; noch waarheen leidt Wat ons lijkt strenge Dood.…