Een stille demonstratie vormt de groep,
gezien de machtsverhoudingen van toen.
Jan Steen heeft toen het beeld al neergezet
van Balkenende’s rampenkabinet.…
ik zou de gedichten lezen
en al vrezend zeeg jij neer
bezeerde jouw tere knieën
bijna weer voor de tigste…
mijn glimlach glom zelfs
als pleister op de wonden
jouw zonden verdwenen
in het stralen van mijn…
jij mag mij zeker beroeren
met ruwe handen, je grove
mond mijn naevus kussen
sussend in mijn oren…
je hebt mijn hart zover
opgestookt…
afleider die
als mikpunt en oorzaak
door de stad werd
gevoerd met een
doornen kroon
en het kruis waar aan
hij later opgehangen is
nog lijken wij humaner
maar in essentie is er
niets veranderd in de
afgelopen eeuwen in de
relatie winnaar en verliezer
slachtoffer en machthebber
die beiden vrede aanbieden
de dood lost niets op
in de machtsverhouding…