Alle inzendingen over modelleert

dit land verdraagt geen bouwer die handzaam kneedt en kleit renoveert en modelleert wat zonder ingreep ook gedijt…

Je keert je om uit een droom om een zure werkelijkheid als een vent te aanvaarden in de nacht staat hij op onder een sterrenhemel vergezeld door vleermuizen voorzichtig modelleert zich een verlegen mens uit het stille duister de dag begint in aarzeling in beweging krijgt hij vorm eenzaam als een schaduw dankbaar voor het licht.…

duisternis, een smetteloze vlam, een hemelse lampion in haar aubade de toekomst kust en aan het heilig vuur ontkwam, gebalsemd in een seringenbad, bron van geurend duizendschoon, de knopen heeft ontward, het mededogen fixeert zich in een gesproken toon, water stroomt niet achterwaarts, lucht wordt lichaam die haar draagt, mij troost, modelleert…

Hij hamert uit een stuk graniet de vrouw die hij het liefste ziet en modelleert van vette klei de ideale ronde dij. Zij hoeft geen woord te spreken om de spanning niet te breken zich ook niet te generen zo bloot en zonder kleren.…

langs de gekleurde zomernachten ze draagt het enig woord wat zij kent laat het beminnen door de fluisterende wind van haar dansende molentjes om tijd en ontroering te beklimmen de kunst om lief en leed in een blik als parels van haar eerste zinnen te vlechten tot een mondiaal medicijn herkenning van onszelf in haar droomgebied, modelleert…

ze ontleedt de eenvoud los van de betrekkelijkheid en voorbij de norm of diversiteit, modelleert de wereld in een ethisch gebied met meesterhand in nieuwe stijlen van oneindigheid, veel verder dan men ziet, ze baart de vrijheid met een simpel gebaar waaruit nieuwe vormen ontstijgen, de laatste schakel uit haar ziel, ze legt haar eigen…

duisternis, waarop ik ben gefixeerd een tijdloze lampion een aubade op de toekomst zoals die zou moeten zijn, een seringen bad, balsem van geurend duizendschoon die mijn dogma’s heeft ontward, empathie fixeert zich in een gesproken stroom, water stroomt niet achterwaarts, een gedicht werd muze die haar draagt, het troost, modelleert…

een mateloze maan de zon als vaste toneelmeester schenkt hem een open doek, als een triviale meerwaarde van een tijdloze repertoire in een adoratie met een hartstochtelijke zekerheid uitnodiging met zijn opvoering gratis opgevoerd, als toegift de heldere beek van geluid aangeboren natuurlijkheid die het beoogde doel bereikt, zo modelleert…

adoratie en hartstocht zichzelf en iedereen uitnodigt in zijn arena een mozaïek van zijn muziek vervoering boven het friste geel hoogtepunt van alle lissen, van het eerste en het laatste deel als kleurrijke overstroming, geluid van de helderste beken, decor als aangeboren natuur als bruid waarin hij het ultieme doel bereikt, hij modelleert…