Alle inzendingen over samen praten

Vriendschap daar versta ik onder samen praten, samen fluisteren, elkaar steunen bij verdriet met een bosje "vergeet-mij-niet", opgaan in elkaars geluk. Dat is vriendschap uit één stuk.…

Geen hand meer door mijn haar, en niet meer samen praten of lachen met elkaar. Een herinnering aan woorden en eindeloos gemis. En uit ervaring weet ik hoe eenzaam, eenzaam is.…

ben een chaosman pakte je hand toen jij niet wilde je gilde in raken pas later konden we weer samen praten elkaar duidden waarom warmte ons contact verkilde toch was ik er de chaosman die voor even jouw honger stilde…

Bruin heeft geen oren die heeft hij verloren vroeger vertelden we altijd samen verhalen maar de laatste tijd is hij alleen maar stil ik ga straks aan Sint een nieuwe beer vragen want hij is zo stil de laatste dagen dan kunnen ze samen praten gaat hij zich niet meer vervelen want zelf heb ik echt geen tijd moet met mijn computer spelen…

Geluk zit niet in zwijgen, in tranen of verdriet in dat je nooit meer langskomt me überhaubt niet ziet en nooit meer samen praten tot midden in de nacht geen mooie krullenkop die stralend naar me lacht Nee, geluk zit niet in zwijgen niet in tranen, of verdriet Maar dat er iemand is die het mooie in je ziet…

harten laten zich niet storen door praten om zich heen…

In ons vredig samen praten. In elkaar willen begrijpen. Zelfs in het samen roken, van een sigaar.…

er is iets dat ons kleiner maakt tot een knus en bijna kneuterig formaat geen kale ruimte om in te verdwijnen wel licht in elkaars ogen laten schijnen een warm contact van raken het intieme fluisteren van samen praten wij moeten ons steeds groot en staande houden maar zonder die decors hunkeren wij naar zielsvertrouwen…

Luisteren en samen praten maakt dat je elkaar vergeeft iets wat je niet moet laten 'n belangrijk iets waar je voor leeft.…

kom schuilen onder het bladerdak loop met mij het schaduw pad weg van het helle licht dat genadeloos je zorg en pijn beschijnt een kleine pauze op een omgevallen boom samen praten zonder schroom in delen vallen lasten van je schouders die doodmoe van het dragen zijn met een gestrekte rug weer terug in het licht waar de zon schijnt…

Mag ik de schelp zijn- die je bij je draagt- dan reis ik met je mee- kunnen we samen praten belevenissen delen- het avontuur aangaan- als je gaat slapen- kom ik bij je liggen- fluister zachtjes je naam- streel je huid tot je slaapt- we dromen samen- onder het schijnsel van de maan- terwijl de zee ruist- op de kadans van de golven- worden…

hij telt met al zijn vingers lacht vriendelijk als ik iets vraag beantwoordt mijn groet als ik weer ga maar samen praten doen we niet meer hij kan geen richting houden in het sturen niet voortborduren in dezelfde kleur toch hebben wij een lijvig testament de fotodoos ons eigen monument in kijken lachen wij samen maakt ons blij…

als je niet meer wilt weten wat ik voel en ik het niet meer zie zoals jij het ziet als je niet meer luistert naar wat ik vertel en ik niet meer wil horen wat je zegt als je wegloopt wanneer ik huil en ik je dan laat gaan als we nooit meer samen praten en we elkaar los moeten laten omdat het nooit meer is zoals het was en het…

als je niet meer wilt weten wat ik voel ik het niet meer zie zoals jij het ziet als je niet meer luistert naar wat ik vertel ik niet meer wil horen wat je zegt als je wegloopt wanneer ik huil ik je dan laat gaan als we nooit meer samen praten we elkaar los moeten laten als het nooit meer is zoals het was ook nooit meer…

Als we samen lopen dan lijkt dat gezellig en fijn voor de buitenwereld heel open maar dat is misschien maar schijn Als we samen praten dan is dat niet gemeend misschien heb je het niet in de gaten maar ik voel me van jou vervreemd De dagen vervliegen dit is voor mij de limiet ik kan er niet om liegen: dichter bij elkaar komen we niet…

ik zie de wei die jij en ik steeds groener vinden van nabij we bloeien bloemen in het gras dat ongemaaid steeds vaker kleuren groeit belegen plekken strekken zich in het verlaten ze wiegen op in samen praten met de zon jij bent mijn wilde blom in het groen-blauw van je ogen vind ik je overal, kom naar je toe wij zijn de…

mag ik in jouw kringetje ja we raken omdat de kinderen contactjes maken heb jij mijn cirkel al gezien huisje en wat extra’s misschien wij zijn erg gesloten er is geen tijd voor open alles kost nu eenmaal een vermogen jaja de buren ronden niet meer met elkaar zij en de kinderen wonen daar fijn dat we samen praten onze cirkels even…

Even troost bij elkaar zoeken dicht tegen elkaar aan samen zwijgend gaan slapen en stilletjes de nacht ingaan Samen ook weer wakker worden genieten van een nieuwe dag niet in zelfmedelijden zwelgen maar 't leven tegemoet zien met een lach Samen praten, soms even janken want voor alles is een tijd het leven gaat gewoon z'n gangetje maar…

wij wisselden schaduw en licht in doen en laten een tweeling jij en ik jouw lach sprankelde hoger mijn tonen klonken vaak lager in samen praten de uiterlijkheden waren niet congruent zij een heerlijke griet en ik tenslotte ach een aardige vent maar in ons liefdesland was het zelden hand in hand altijd lokte zee en onder geweldige…

Samen in jouw kamer alles donker om ons heen. Dromend in jouw armen ben ik niet alleen. Uren samen praten, gedachten zijn van ons. Smelten in jouw lichaam onder dekens zacht als dons. Niemand kan ons storen, kan weten waar we zijn. We vluchten voor het leven, verstoppen ons voor pijn.…

wij hebben na twee jaar corona eindelijk weer eens samen gesproken elkaar diep in de ogen gekeken onze huidhonger alle kansen gegeven sprakeloos van verbazing constateerden wij dat we nauwelijks veranderd waren pas na lang samen praten hadden wij in de gaten dat de tijd had stilgestaan alle wederzijdse ervaringen…

Ook dit jaar hebben wij genoten van een weekend samen praten, lachen, grienen, grappen van beslommeringen vrij even niet op de bank zitten zappen. Wandelen langs de kust op terrasjes de dorst gelest museum Broeker Veiling bezocht lekker uit eten is een must in boetiekjes kleren gekocht.…

ik heb je naam geschreven in het water zacht golft jouw liefde tegen de kant wil letters pakken alleen hun inkt blijft onzichtbaar aan mijn handen plakken jouw warmte is uitgedijd heeft de wereld bereikt in een liefdevol raken daar waar golven de kanten klotsen vlaagt wind het samen praten als ode door de bossen waar je handtekening…

ik wist het beeld elegant en strak met blinkend staal bekleed waar zijn licht weerkaatste wilden mensen weer samen praten maar omdat natuurlijk gezag alle harten bond verloren anderen hun macht er werden al snel schaduwen gesmeed tegen zijn rijzende zon het beeld werd beklad de sokkel ondergraven door leugens en valse vragen…

we liepen samen praatten honderd uit maar alle stappen die we namen brachten ons niet echt vooruit nog keken wij naar een verdwijnpunt in wat nevelig wit droegen argumenten aan consensus hebben we gemist de woorden stokten hun vloed nam af ons aanvankelijk enthousiasme koos steeds het verkeerde pad ik heb je hand genomen jou…

ooit zullen de echoputten van normen en waarden geleegd worden in het corona testament door eigen evangelisten ooit zullen de generaties veel samen praten in het kiezen van de papa die het nieuwe leven organiseert ooit zal de verloren muziek uit de coronatijd zijn plaats weer rechtens innemen op tal van hitlijsten en stromen evenementen…

Nu zal ik nooit meer je lieve lach zien, Nooit meer samen praten, alles niet meer. Kon ik je nog maar even zien, Al was het maar één keer. Nog één keer samen in de pauze, Of lopen op straat. Nog even samen lachen.. ..daarvoor is het nu te laat. Ik kan nu alleen nog maar huilen, Huilen van verdriet.…

wij samen praten teveel uren voorbij tot het eind van een zomer vrij zijn bestaan luchtig staan bloemen in dit veld had ik dat u al eerder vertelt?…

Met een handdruk komt het afscheid geen tot ziens, of: het was fijn samen praten zoals vroeger nee, dat zal er nooit meer zijn. Jammer dat het zo gelopen is maar ach, ik kreeg ook nieuwe vrienden mensen waarmee 'k het goed vinden kan en die mijn vriendschap echt verdienden.…

praten wordt niet gewaardeerd op haar plekje tegen weer en wind verworven in langdurige traditie staat een onzeker slungelig kind grootogig kijkend de emoties niet begrijpend waarin jij je als ontheemde nu bevindt…