Alle inzendingen over scenes

verstaan over en weer begrijpen zonder misverstand in lichaamstaal toch spiegelen wij niet op hetzelfde gebeuren vergelijkbaar verdriet het raken zit in de diepste contacten die herinneringen maken in het toentertijd beleven is onze referentiematrix goeddeels geschreven juist uit die kaders spelen wij elkaar beelden toe de scenes…

ik hou niet van gekibbel, van scenes of van sleur. 'k wil daarom soms ontsnappen. maar... 'k sla nooit met de deur!…

Als ik naar Oogappels kijk Eet ik graag een appeltje Want een appeltje is gezond En kijken naar Oogappels ook Het is de diversiteit van generaties In een naturel spel, wat z’n weerga niet kent Hoe herkenbaar mijn vroege jeugd tot vroege ouderdom Een feest van herkenning, maar wel met een traan!…

De Cherso-soap komt uit op DVD Nu gaan ze ons, met toeters en met bellen Deleted scenes in het vooruitzicht stellen Keihard en heftugàh dan op TV Dat zootje kan mij enkel nog shockeren Wanneer ze iets met inhoud debiteren…

De waarheid wint het steeds van een verzinsel Die halve religieuze 24 Was meteen al goed voor een record En heiligde daarmee dit oerbeginsel De dubbel-dvd wordt ongekend Met deleted scenes en zelfs een ander end!…

ik heb de hand gehad in deze wereld speelde poppenkast voor groot publiek het applaus ontging me niet herkenbaar kleine scenes met dialoog vol dramatiek natuurlijk vielen er ook klappen in passionele romantiek ik speel niet meer heb de poppenkast verlaten de wereld heeft mij in de gaten…

de processen zijn gestopt ontleden is verleden tijd eindelijk adem ik jouw warmte weer voel ons bloed in samen stromen wij kijken en zien in harmonie met omgeving niet gescheiden maar delend in het gaan van ons bestaan geen kleine scenes of drama’s maar het leven nemend in zijn geheel…

heb de laatste stukjes gelegd de puzzel van mijn leven zijn uiteindelijke vorm gegeven maar alles voelt emotieloos heb nooit de goede kleur kunnen bekennen in wennen aan de kleine scenes gaan daar smeult en vonkt de liefde nog plaats en tijdloos zonder gêne maar het vlakke overheerst zwart wit in een bestaan met grijs gezicht…

ambitie kent de trap omhoog weg uit de slangenkuil van maten naaierij en pennenstrijd jaloezie en penisnijd zelfs in de kleine scènes rammelt het decor door ziekelijke twisten wat goed en beter is wordt steevast gefileerd later weggegooid als rotte vis het leven speelt toneel in de schouwburg van bestaan nog altijd zijn er toeschouwers…

blik stem oog vonk vuur geur lach dag vuur dier zoen ziel bloed zaad twee saam sleur zeur zeep serie kind kat één twee eenzaam zonde zucht bonk schonk schaam streek praat traan haat straat drank nacht wond zout koffer deur hap slik over uit…

heb mijn dromen opgetekend in scenes uitgespeeld aangekleed met dingen van de dag sta in de coulissen wachtend op publiek dat betaald heeft voor de lach maar vol ontroering meegaat met de emoties van het plot dat diepte zoekt en vindt op het schavot zij wilden nooit hun nek uitsteken pretentieloos vertier is toch niet duur heb ze…

het zand schreef met de hand van de wind mijn woorden in het zand globaal geef ik de pagina’s aan nog zonder inhoud die ik al zag staan maakte veel werk van hoofdletters en danste de kleine scenes in schuin schrift door de getijden werden de bladzijden weer keurig gewist de avondzon dook rood ook de wind legde…

ik hoorde je woorden maar zag bloemen wiegen in zon en de zomerse wind jij liet in de lyriek van je voordracht alle beelden weer leven expressief door blik en gebaar in een warm omgeven indringend koos jij voor stilte in scenes vol emotionele momenten ik raakte je onverwacht aan wij vonkten naar explosief zonder woorden zijn wij…

ik heb de lijnen gelezen in je gezicht gezien wat de jaren daar hebben aangericht kleine en grote scenes vertellen hun verhaal spreken mij aan omdat ik de tranen niet heb kunnen drogen die er in onmacht en pijn teveel gelaten zijn heb de bekende woorden gehoord waardoor het niet spoort maar daar waar liefde nog verzachten…

ik zag ze in je ogen ontwaken de herinneringen die jouw leven maakten scenes en fragmenten in wisselend gevoel die het gebeuren in tijd en omgeving kleuren iedere keer weer het vertellen en weten om ook de kleinste details niet te vergeten zwart is de schaduw scherp het contrast waarmee jij hun impact op jouw leven hebt neergeschreven…

alles nemen en heel weinig geven ken de decors met hebzucht belicht applaudisserend publiek naamloos uit de kudde gevist bekende gezichten uit het glamour en societygebeuren liegen hun lach in valse kleuren ik zonder me af kan met de manipulaties in opvoeding en werken niet leven voel me outcast zij hebben het doek gesloten hun scenes…

jij hebt je gekleed volgens de laatste vergeethype in kleine niemendalletjes waarvan de kleuren speels overspringen van deel naar geheel alleen je lach is de constante die onder regie van je ogen de dreigende disharmonie van schitterende scenes niet gaan gedogen sierlijk bewegen strijkt veel dissonanten glad je magie pakt stralend…

heb stukjes drama geraapt uit het toneelspel van mensen zonder geluid en publiek expressieve mimiek voorkwam schamen voor tranen en het stokken van adem pas achter het vallend gordijn mocht ieder zichzelf weer zijn in een demasqué van gevoelens heb de scenes gelijmd decors uit het leven genomen geen monologen als dromen met publiek…

je kon uit haar woorden de lach al ontrafelen als je in gesprek haar ogen zag oplichten door het innerlijk plezier dat het schouwspel haar bood in het primair beleven want juist in de try-outs vlamden de meest curieuze scenes heftig op scheurden gedurfde gezegdes uit hun verpakking en kwamen artiesten adem tekort dus…

soms dwarrelen er flarden muziek spontaan uit de schatkamer van herinnering een melodie die gedragen wordt door scenes van optredens uit evenementen kleur volume en emoties zijn toegevoegde waarden in totale verbondenheid verbazingwekkend is het hoe de tijd met vele stappen terug dit volmaakt helder produceert als een blinkend…

ik wil mijn dromen slijten zij zijn voor mij steeds meer een last met iedere keer een andere cast in de meest bizarre decors worden afschuwelijke scenes uitgelicht die ik in vergeten niet meer wist het taalgebruik is volks en licht vulgair er is geen enkele zelfreflectie in hun irritante beter weten air godzijdank is er gelukkig…

ik lees het boek adem je woorden proef de nuances in jouw geluid tast naar gedachten die fluisterend tussen de regels op mijn ontdekken wachten zie je lach in donkere ogen en jou na cryptische zinnetjes blozen ondeugend frivool dansen de letters rood onderstreept hun eerste viool in prachtige scenes weet je het drama met spirit…

Cartoongedrag kruipt diep onder de huid Als stripfiguren rooksignalen geven Een tekenfilmster blijft voor altijd leven Al haalt-ie nog zo gekke streken uit Dus hoed je voor een aanstormende trein Een aambeeld of een val in een ravijn…

waar volmaakt het eeuwig zoeken naar foutjes in schoonheid uitlokt speelt bij jou de lach van zeker weten een eigen spel schuift hemel weer een plaatsje verder is superglans net een verblindend stukje hel dat oplicht waar contrast het paradijsje ziet soms wolkt wat speelse magie aandacht kleurend boven de scenes waar jouw volmaaktheid…

soms ontspoort het spel op het slappe koord in macabere scenes waar twijfel danst aan de rand van mogelijkheden toont salto mortale beelden een korte view van actie waar reactie eindigt in de fataliteit van een nog warm lijk toch overheerst de lach realiteit zonder dit morbide moment zijn wij onze drivers kwijt vaak gaat…

Nee, Sylvia doet niet moeilijk, die gunt me al haar heerlijkheden en daarna een biologisch wijntje op haar bankje van Ikea lekker samen een DVD bekijken, terwijl Sylvia tegen mij aan ligt, bij de enge scenes steviger tegen mij aan drukt en kreetjes uit Sylvia wil na de film alweer en ik toon zeker geen bezwaar, want de aanblik van haar…

rookkamer gepolitoerd ondanks de grote schoonmaakbeurten hing de walm uit vele decennia roken nog altijd in het meubilair in het kraken van de stoelen was nog het verdwaalde hoesten uit vroeger tijden herkenbaar te horen nog ruisen de gordijnen groeten hun onverstaanbare wensen aan mensen die zij al jaren kennen de kleine scenes…

ik weet al heel lang dat jij de dingen anders ziet er op eigen wijze van geniet waar wij samen kijken en de beelden vergelijken lijkt er eenheid in het werkelijk zijn toch is het onderscheid heel groot en voor ons nauwelijks te bevatten door de filters van onze gedachten wij kijken naar met onze ogen maar zien met onze hersenen de scenes…

ik heb een nieuw fotoboek gepakt waarin ik jou op het gladde papier visualiseer in een paar spraakmakende scenes zoals de boom die jij vasthad aan de bast met die lange treurende takken en jij hoopvol kijkend naar het nest waar de kleinen wachtten het bankje dromend aan de vijverkant met waggelende eenden en voorbijgaande benen…

het aan en uit bleek overbodig niemand zette deze droom stil die uit het eigen algoritme was opgebouwd en nog bekender voelde dan familie en lieve vrienden verslavend waren onmisbare woorden in muzikale akkoorden de tekst raakte onszelf in het hart geen christus of een ander charismatisch figuur uit de muziek film of media wel scenes…