Alle inzendingen over stiltecoupe

het is stil in de stiltecoupé het is stil in de coupé het is stil stil…

Zodat wij in de stiltecoupé zaten, Want daar kan je tenminste rustig praten.…

Ik weet het best: ik ben een oud fossiel Een rest uit prehistorisch verre tijden Ik kan, dat geef ik toe, geen auto rijden En houd mij ver van walkman of mobiel Er zijn coupé's speciaal voor mij. Maar ja, Geen hond gelooft daar dat ik nog besta...…

het is onwennig stil in de coupé een knappe vrouw heeft naast me plaatsgenomen ik zwijg, dat spreekt voor zich, m’n bloed gaat stromen de trein vertrekt bedaard uit Enschede hoe maak ik nou contact met deze fee zo weggelopen uit mijn stoutste dromen mijn tong kan ik met moeite slechts betomen dan moet zij niezen en ik roep: SANTÉ ! ik word…

Mist tilt het licht op tussen rails en dauwdruppels glijdt de zon naar mij De trein glijdt als een ademtocht door het sluimerende land. Achter het glas welt de zon op als een traag ontluikend vuur, mistvlagen vlechten zich loom om de hekken en bomen, en alles zwijgt, alsof de wereld zichzelf opnieuw bedenkt. Tussen de spijlen van perrons…

Het spoor scalpeert het landschap heerst en verdeelt groene weiden grijze oorden onherbergzaam wit Wagons vol onzinnige gedachten stiltecoupés zwaar van gedwongen zwijgzaamheid Razen onder lage luchten en hemelsblauwe daken van stad naar stad van klok naar klok gedragen door geduld van het ijzeren web Op het perron staat een man…

Stiltecoupé ! maar is het ooit echt stil in onze vermoeide hoofden; in de harten van de eenzamen, de veinzende verloofden ? We reizen naar het einde van jaar. Zij leest nog steeds haar boek, ik streel zacht door haar reebruin haar. De avond mag dan ongemak zijn, wat zou het ons bezwaren ?…

Het is zaterdag 11 oktober 2025 de vroegste trein naar Groningen vanaf Amsterdam-Zuid dan van Groningen met Arriva naar Baflo bezoek de donateursdag van de vrienden van Rottermeroog- en plaat in de stiltecoupé lonkt de nacht nog de trein wiegt ik doe m'n ogen 'diegt' ik schommel, ik droom loom zet ik voet op Rottums bodem zacht klinken…

Mist tilt zich omhoog langs de rails fonkelt de dauw de zon ademt licht Toren tekent zich af tegen de bleke hemel. Zijn klok bewaakt het uur waarin de nacht nog niet helemaal loslaat. Rails glanzen vochtig, draden hangen traag— station ademt de stilte van een ontwaken. Trein schuift het perron uit, een ademtocht die de ijle lucht doorsnijdt…