Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.629):

De ochtendtrein

Mist tilt zich omhoog
langs de rails fonkelt de dauw
de zon ademt licht

Toren tekent zich af tegen
de bleke hemel. Zijn klok bewaakt het uur
waarin de nacht nog niet helemaal loslaat. Rails glanzen
vochtig, draden hangen traag— station ademt de stilte van een ontwaken.

Trein schuift het perron uit,
een ademtocht die de ijle lucht doorsnijdt.
Achter glas ontvouwt de dag zich, een trage golf van licht.
Mist rolt op uit de velden, en de dauw fonkelt, een geheime boodschap.

Binnen heerst een gewogen
rust. Elk lichaam wordt gedragen door het
wiegen van de stille rails. Gedachten strekken zich uit met
het meegaande landschap, alsof alles in mij oplost in het ritme van de aarde.

Trein vertraagt. Het volgende
station verschijnt. Ik adem de frisse lucht,
die zich zacht over mij vouwt. De geur van vochtige stenen
en nevel blijft hangen, terwijl ik uitstap—de ochtend zelf draagt me verder.