Alle inzendingen over thermiek

De vogels stoppen met hun zingen de wind houdt stil de adem in Jouw stem is aangetogen jij bent komen aangevlogen verdwijnt in een stemmenkoor gaat op in trage wijdse kringen cirkels spiralen voor jou en mij biddend in de lucht…

Waarvandaan komt de vogel Uit de lucht die ik voorspel Ik vlucht niet meer Zij wel…

Meerdere beesten Leden echt Door hebzucht Van ons Als mensen Die veel biotopen Echt voorgoed Hels ruï- neren De uiver OP THERMIEK. ZWEVENDE Op een on- zichtbare Luchtbel Is ware KUNST. Van de bovenste Plank. Voor u Voor mij en Zeker Voor ieder Die gelooft in de tijd Wil leren Van jong ver- leden…

Iemand blaast haar adem warm tegen de rug Ik zweef omhoog in het blauw van lapis lazuli, versteen alsof jouw hand beschermend mijn kale kruin bedekt In de ochtendlucht vormen zich zang patronen en tonen het spinrag in de blauwe lucht Winter voorbij en lente is in ons gekomen Jij draait jouw mond jouw tong streelt, strekt zich puntig…

lucht komt weer op adem, Corona maakt de wegen vrij Gaia schudt haar veren de wilde gans stijgt op tegen de rots en wordt door hemelse thermiek gegrepen…

arend op thermiek klapwiekend laat hij horen hoe het lood huivert…

jij neemt me mee tilt me op geeft me vleugels en als ik dan door de thermiek hoger zweef dan kijk ik naar jou til je op neem je mee voor altijd.…

Zo jong Je broze afscheid Een witte vlek Op de keukentafel Zo jong De omhelzing Van je dierbaren Niet gevoeld Zo jong Een dans macabre Op de thermiek Van spijt…

aan dit kind zal ik vleugels geven zodat het kan vliegen op de thermiek zal kunnen zweven het zal vrij zijn en zijn eigen beslissingen nemen en dan zal het sterven als een narcis precies op de plek waar het ook eens allemaal begonnen is…

Sinds Parkinson de baton overnam slaat hij de maten van muziek met ledematen stijf en stram op de geestkracht van thermiek want van het concert des levens krijgt niemand het program…

Een dor plataanblad wervelt boven het trottoir als paraglider stijgend op thermiek dansende personificatie van de ziel verbeelding van wat eens vol adem was verleden tijd figuurlijk door de geest omhoog gestuwd…

boven een bergkloof cirkel ik Condor, gedragen door thermiek mijn breedgespreide zwarte vleugels zijn getooid door witte verenband hier vlieg ik, meester van luchtruim mijn felle ogen zien alles, wat beweegt leiden mij bliksemsnel naar een prooi scherpe snavel scheurt haar aan flarden…

De striemende wind Splijt mijn brein Ratio in de lucht Gedachten op wolken Isothermen als wichelroede Doezelend op de thermiek Van mijn gevoel Regen geselt het sentiment De huid doorweekt Infiltratie tot het skelet De diepste krenking Letselschade Afbrokkelende koraalbank Zon aan de hemel Aarzelende oogopslag Stramme ledematen…

Ik wou dat ik heel even als een meeuw in de lucht op de thermiek mocht zweven over land en zee in vogelvlucht. Een machtig gevoel zal dat geven als je even de sleur ontvlucht ver boven het aardse verheven de wensdroom met de zucht.…

Ik moet denken en benoemen in de junizon en ik herken de buizerd aan zijn staart ver boven mij, hij weet niet van thermiek en doet niet meer dan wat hij is (maar vliegt!): een zwevende belevende Maar ik moet denken en benoemen, ik sluit mijn ogen even, open ze en vraag me dan al af of ik genoot.…

ik wilde vliegen maar wist dat ik geen vleugels had strooide mijn gedachten uit in de straling van jouw lach voelde me opgenomen door de warmte in je ogen jij stuurde lichtjes bij en samen keken wij naar boven ja ik kan vliegen op de thermiek van liefde verbonden en toch vogelvrij…

In een droomvlucht door het ijle opgetild door de thermiek over bergen, groene weiden, zwevend bij vogelperspectief hoog boven lonkt onontdekte hemel diep onder ligt bekend terrein heel even op het midden glijden tussen God en het leven lief…

schoonheid van je huid opent in een zee van groen en lacht jouw speciale kleuren kust met je fijnste geuren zelfs de wind kijkt jou naar de ogen in het zomers gedogen van schapenwolkjes wit scherp contrasteert zon met donker loof dat schaduw en koelte oogst aan de rand van de wei waar wij dansen als vlinders op de klank van thermiek…

ik heb met haar onder het wolkendek geslapen de schaapjes hebben wij later uitvoerig geteld voortzeilend langs de wind zijn wij de einder voorbij geweest in het ondergangsgoud naar rood het lichte wit kreeg body in de avond uren zacht droop condens uit de donkere kant lichte thermiek deed ons weer stijgen in het overzichtelijk…

ik heb je vleugels gezien in een hemels blauwe vlucht tegen de wit koude lucht met randjes rood gaf jij je bloot na het moeizame ontwaken waarin jij eerst het gewiekte stel warm en luchtwaardig moest maken een eerste stijgen om in de opkomende zon al een vleugje thermiek te krijgen ik zag je gaan de ultieme vrijheid tegemoet…

mag ik niet meer vliegen of alleen in het dal geen helling thermieken het net wordt mijn val we vlogen ooit vrij dolden de zon vergaten de bloemen jij was er voor mij vleugels die tipten ogen die blikten gewoon zij aan zij we waren zo vreselijk blij we rustten wat vaker spraken in geur de nectar bracht liefde en later zijn kater…

Gevangen in jouw web kreeg de stilte gewicht onmacht liet mij balanceren op de draden van het web ik leerde mezelf kennen zag nieuwe kleuren en ander licht de wind heeft mij los gewaaid gewichtloos vlieg ik verder zweef op de thermiek op geleide van de wind…

Ik spreid mijn armen en zweef op de thermiek van stilte zo stijg ik op dromen en voel de magie van gelukkig zijn. Geen emotioneel drijfzand Geen oorlog in mijn hoofd Hersengolven breken op berusting en het heerlijk bevrijdende van gelukkig zijn. Loden herinneringen worden tot goud.…

In het oorverdovend stille schreeuwt soms het woordeloze ongeduldig om een stem tot zolang zal de geest in cirkels blijven zweven op golven van thermiek vertrouwend op die levenskracht durf dan de krampachtige greep los te laten op het leven het binnenste zal naar buiten breken op de mooiste tonen van innerlijke muziek…

Regen striemt wind waait mij langs de vloedlijn loodzware wolken drijven aangespoelde schelpen verhalen hun reis vogels duiken hun vlucht zweven op de thermiek van de zoute lucht golven slaan mijn hart aan stukken snijdende pijn ebt weg in de ruis van de golven…

jij hebt ondanks de kou je vleugels ontvouwen in een wind die jou zonder thermiek nauwelijks kan dragen de laagstaande zon warmt nog je donkere kleuren jouw laatste kans op een dans langs de bloemen in wit van kleurige fladder naar stip in de verte voorbij de zon zal je sterven…

Als een frisse was in een achtertuin die hangt te drogen in een zomerse bries, Als een fietser onderweg naar morgen altijd de wind in de rug bepakt met valies Als een kraanvogel statig zwevend op de thermiek van tak naar boom Als kinderen die spelen groen als gras, als raderen draaien gesmeerd om hun as Als kleur dat kleurt, luchtig als…

de wolkjes zijn mak schapen langs het blauw in kuddes zonder herder ze grazen licht lossen langzaam op in zomers zonnewind maar als wit stokt en zwart gaat bokken in thermiek dan pakt de kudde samen ontrolt groengrijs en onweert tot de luchten zijn geschoond en de herder verder zomer droomt…

we wolkten op de wind in vederlichte lagen nog voerde wit wollig gekruld de boventoon maar de thermiek spiraalde zwart de onschuld binnen het buien kon beginnen met een eerste bliksemflits maar in ontlading verregende het zwart de wind nam langzaam af wij wolkten weer geboortewit na de laatste donderklap…

Zullen stromen eensgezind een richting vinden op de thermiek van de wind. Gaan gedachten in één tempo samen in vriendschap om om parallel van geluk te zoeken. Vinden woorden eindelijk juiste klank van vreugde in menselijke omgang met elkaar.…