Alle inzendingen over vrieslucht

Voetstappen helder in de vrieslucht, van ver lonkt de lente en de bloemen maken zich al op voor 't grote feest dat alles nieuw wordt, ook mijn hart.…

Een beetje zon al die schuchter schijnt op een vroege merel in vrieslucht - een gebaar dat niet duurt - maar terwijl hoge bomen nog slaapvoeten hebben dringt het sap naar de stilte woorden barsten open van weemoed en verlangen naar lente. Uit: Kristallijn, p.19…

een beetje zon al die schuchter schijnt op een vroege merel in vrieslucht - een gebaar dat niet duurt - maar terwijl hoge bomen nog slaapvoeten hebben dringt het sap naar de stilte woorden barsten open van weemoed en verlangen naar lente. Uit: Kristallijn, p.19…

een Poolse vrieslucht waait binnen de tijd vertraagt wanneer een kale boom driehoog mij oud aankijkt zijn takken zijn dofgrijs en zwart aan de randen alsof hij treurt en me wil waarschuwen voor wat komen zal ik ril om reeds gevallen schaduwen en knik hem toe hij heeft het koud in zijn marmeren huid vol huiver ik ween…

De vrieslucht in onze ogen Die niets meer vinden in de ander. Ons pril verleden is een doolhof Van wisselende beloftes Van pijnscheuten en samen reiken naar de vollere nacht. Elk vooruitzicht begraven we in de tuin Met het geduld van een opperhoofd. Ik ontbind na de genadesteek Meng me door het grondwater Dat later opwelt en verdampt.…

De bomen steken hun takken en twijgen onverschrokken, aangepast, in de blauwe vrieslucht van de gevorderde ochtend. Het is koud, verhoudingsgewijs, goed schilderijweer, oudhollands voor later, de oude zonden en gruwelijkheden van God vergeten en, in zoverre, vergeven.…

De hoge toppen zenden hun vrieslucht naar beneden, door bossen en weiden. Daar wentelt de tocht om, speelt blije klucht. Spel van kou en hitte wil zich verwijden om steeds het leven van oerwoudgehucht, onbekende wildernis te leiden.…

oudejaarsavond is nog enkele verrotte bladeren opgezwiept door de oostenwind ijzig scherp een mes blinkend staal lemmet vol weemoed in mijn hart mijn stokkende adem op het scharnier der jaren roest en schilfers is het dorre riet in het spiegelwater verstilde kou en droog geruis een stervend land je uitademen witte dagen even in de ijle vrieslucht…

- De laatste wanhoop 'n wolk opgezogen in d'ijle atmosfeer Eenzaam strand priemt door pluizige vrieslucht met 'n lans van gloeiend zand verwekt 'n plaats waar twijfel een nutteloze waakvlam is Hoop ontspringt en ontwaakt focust op de meelijwekkende horizon wakkert zijn zelfdbeeld aan beslecht simpel een gespeelde strijd Overreden…

een wandeling in ochtendgloren is zo gezond voor lichaam en geest wat kan ik de natuur bekoren en de winter nog het meest ik trek mijn longen vol met vrieslucht zodat alle bacteriën kunnen sterven wees gerust dit is geen klucht want gezond kom je van zwerven ik slenter doelloos door de velden vele akkers zijn mooi wit bevroren ja, een…

Vrieslucht beet in mijn kruis Vlokken maakten de wielsporen gladder. Welkom winterweelde! Verjaag die ijle luchtbel naar de tropen. Verwek de ijswind die de poorten slaat en blauwe vluchtelingen baart die sidderen achter de poort die siddert in haar scharnieren. En ik borrel van ongemak, zoals kokende pek klaar staat voor de belagers.…